του Δημ. Κωνσταντακόπουλου
Ένας εκπρόσωπος του κόμματος των Αν.Ελλ. – που συμμετέχει στην κυβέρνηση – βγήκε και είπε ότι, υπό όρους, θα ψήφιζε το κόμμα του πρόταση μομφής της ΝΔ κατά της κυβέρνησης στην οποία συμμετέχει! Δύο τινά συμβαίνουν. Ή απέδρασε από το ψυχιατρείο ή κάποιος του είπε να τα πει αυτά. Δηλαδή να πει ότι οι Αν.Ελλ. είναι έτοιμοι να ρίξουν την κυβέρνηση.
Αλλά και στην Κύπρο συμβαίνουν παράξενα πράγματα. Βγαίνει ο Αβέρωφ-Νεοφύτου, πρόεδρος του ΔΗΣΥ, του κόμματος του Προέδρου κ. Αναστασιάδη και του επιτίθεται!
Την ίδια στιγμή, δύο από τις μεγαλύτερες αμερικανικές εφημερίδες εξαπολύουν σφοδρότατες επιθέσεις, η Wall Street Journal κατά της Κύπρου, οι New York Times κατά της Ελλάδας! Και στις δύο περιπτώσεις, αφορμή το «ρώσικο χρήμα».
Ταυτόχρονα, οι ελληνικές τράπεζες δέχονται επίθεση. Πιθανώς εξηγήσιμη από τα δεδομένα τους; Αλλά γιατί τώρα;
Όλα αυτά συμβαίνουν ενώ ο Πρωθυπουργός Τσίπρας σχεδιάζει την επίσκεψη στη Μόσχα, σε μια προσπάθεια να περιορίσει την απίστευτη ζημιά που οι «δικοί του» άνθρωποι (‘Αμα έχεις τέτοιους φίλους, τι να τους κάνεις τους εχθρούς;), σε συνεργασία με δυτικές υπηρεσίες πληροφοριών, προκάλεσαν στις πατροπαράδοτες και ζωτικής σημασίας για την εθνική μας ασφάλεια σχέσεις με τη Ρωσία. Και στην Κύπρο ο Αναστασιάδης δεν δείχνει διατεθειμένος να διώξει τους Ρώσους. Και πως να το κάνει, όταν οι φίλοι, σύμμαχοι και εταίροι, δηλαδή οι Αμερικανοί και το ΔΝΤ, μαζί με την ΕΕ και τη Γερμανία, έπληξαν τόσο πολύ την κυπριακή οικονομία, που επιβιώνει μόνο χάρη στα ρωσικά κεφάλαια;
(Αλλωστε, ότι αισθήματα και να τρέφει κανείς για τη Μόσχα, όσο και να θέλει να εξυπηρετήσει τους Δυτικούς, πως μπορεί να παραγνωρίσει το γεγονός ότι η Ρωσία ενίσχυσε αμυντικά την Κυπριακή Δημοκρατία, εμπόδισε την τουρκική εισβολή του 1964, υπήρξε το κύριο διπλωματικό στήριγμα της Λευκωσίας στον ΟΗΕ; ‘Όταν μάλιστα οι δυτικοί φίλοι και σύμμαχοι, στους οποίους παραχωρούμε τα πάντα, έβαλαν την Τουρκία στο Κυπριακό, επέβαλαν στον Μακάριο την αποποίηση της ένωσης και τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, τη συνταγή δηλαδή για ότι ακολούθησε, οργάνωσαν την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και ήταν και είναι πίσω από το σχέδιο Ανάν, αυτοδιάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας, που επιδιώκει και τώρα να επιβάλλει, για δικό τους λογαριασμό, ο κ. Κοτζιάς. Φυσικά, δεν υπάρχουν ‘Αγιοι, φυσικά δεν πρέπει να εξωραϊζεται η Ρωσία ή οποιαδήποτε άλλη δύναμη. Αλλά η εκδίωξη των Ρώσων από την Κύπρο και τα Βαλκάνια ένα πράγμα μόνο μπορεί να εξυπηρετήσει: Να κάνει τους ‘Ελληνες μια μπουκιά για τον διαχρονικά επιβεβαιωμένο Λύκο της ανατ. Μεσογείου, τους «φίλους, συμμάχους και εταίρους» μας).
Το μικρό ΝΑΤΟ των Βαλκανίων
Σα να μην έφταναν όλα αυτά, ο Υπουργός Αμυνας εκλήθη ξαφνικά και επειγόντως στην Ουάσιγκτων, όπου ανέπτυξε, με παρόντα και χαμογελαστό τον κ. Πάιατ, την πρόταση ενός μικρού, βαλκανικού ΝΑΤΟ, τονίζοντας ότι η επιδίωξη αυτής της συμμαχίας δεν θα είναι άλλη από την ανακοπή της ρωσικής διείσδυσης. Είναι ένδειξη του απίστευτου επιπέδου της ελληνικής πολιτικής αποσύνθεσης το ότι ουδείς, εξ όσων τουλάχιστο γνωρίζουμε, δεν έθεσε το εξής ερώτημα: Με ποια ονομασία προτείνει ο κ. Καμμένος να ενταχθούν τα Σκόπια στη νέα υπό διαμόρφωση «συμμαχία»; Διότι έως τώρα, η ένταξή τους στο ΝΑΤΟ προσκρούει στη διαφωνία της Ελλάδας για το όνομά τους. Προφανώς, για να εφαρμοσθεί η ιδέα του Μικρού ΝΑΤΟ θα πρέπει τα Σκόπια να ενταχθούν ως πΓΔΜ, δηλαδή να αρθεί το ελληνικό βέτο.
Δεν νομίζουμε ότι η έκθεση του οράματος μιας Ελλάδας γεμάτης αμερικανικές βάσεις θα ικανοποιήσει ιδιαίτερα τη Μόσχα ή θα βοηθήσει στην επίσκεψη του κ. Τσίπρα. Δηλαδή τι θα πάει να τους πει; Φτιάχνουμε μια ωραία συμμαχία εναντίον σας, γεμίζουμε τη χώρα μας βάσεις εναντίον σας, αλλά σας αγαπάμε και θέλουμε να συνεργαστούμε;
Δυστυχώς, ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό. Διότι το ελληνικό ΓΕΕΘΑ είχε επίσης τη φαεινή ιδέα, αν είναι δυνατόν, να στείλει πλοία και αεροσκάφη να παρακολουθούν τον ρωσικό στόλο και τις ρωσικές εγκαταστάσεις S300 στη Συρία!!! ‘Όταν αποκαλύφθηκαν αυτά, το ΓΕΕΘΑ δεν είχε το θάρρος να εξηγήσει την πολιτική του, αλλά με «διαρροές» σε φιλικά του σάιτ υποστήριξε ότι είναι σε «εθνικές αποστολές».
Μπορεί, ποιανού έθνους όμως; Γιατί εμείς τουλάχιστο αδυνατούμε να κατανοήσουμε ποιο ελληνικό εθνικό συμφέρον εξυπηρετεί η εμπλοκή των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων σε μια δυνητική παγκόσμια σύρραξη, με επίκεντρο τη Μέση Ανατολή ή τη Μαύρη Θάλασσα. Ο ελληνικός λαός πληρώνει από το υστέρημά του για να διατηρεί τις ένοπλες δυνάμεις του. Δεν το πράττει για να δίνει την ευκαιρία σε φιλόδοξους και αρχομανείς να εξυπηρετούν τυχοδιωκτικά τις φιλοδοξίες τους και ξένες δυνάμεις.
Το Οικουμενικό Πατριαρχείο επεμβαίνει στον ουκρανικό εμφύλιο!
Και την ίδια ακριβώς περίοδο, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος αποφάσισε να συγκρουστεί με τη Ρωσία, παρεμβαίνοντας προς όφελος των Αμερικανών στον ουκρανικό εμφύλιο!!! Προκαλείται έτσι ένα σχίσμα ανάλογης πιθανώς βαρύτητας με αυτό που χώρισε την ανατολική και τη δυτική Εκκλησία, προκαλείται βαθύτατος τραυματισμός στα αισθήματα των Ρώσων για τους ‘Ελληνες, στερείται το Πατριαρχείο από το πιο βασικό του στήριγμα μετά την ‘Αλωση της Πόλης το 1453. Δεν νομίζουμε άλλωστε ότι η μεταφορά του ουκρανικού εμφυλίου στο εσωτερικό της παγκόσμιας Ορθοδοξίας θα βελτιώσει την ηθική και πνευματική της απήχηση.
Ευθύνες όμως δεν έχει μόνο ο Βαρθολομαίος. ‘Εχει επίσης η ελληνική κυβέρνηση και αντιπολίτευση, έχει το σύνολο της ελληνικής ελίτ, που είτε συνέκλινε στην επιδίωξη, είτε επέλεξε στάση Πόντιου Πιλάτου.
Μωραίνει ο Κύριος ον βούλεται απωλέσαι.
Είναι τόσο αποκαλυπτικός ο κατάλογος γεγονότων που παραθέσαμε παραπάνω, ώστε νομίζουμε ότι περιττεύει ο σχολιασμός τους. Συνιστά μια αληθινή καταστροφή για την ίδια τη γεωπολιτική υπόσταση της χώρας, για την οποία ο ελληνικός λαός, αργά ή γρήγορα, και φοβόμαστε μάλλον γρήγορα, κινδυνεύει να καταβάλλει φοβερό τίμημα. Ελπίζουμε πως δεν θα συμβεί, πως θα μας σώσει ο «Θεός της Ελλάδας» ή η τύχη μας. Αλλά δεν είμαστε βέβαιοι. Συν Αθηνά και χείρα κίνει!
Η επερχόμενη κρίση στην Ανατολική Μεσόγειο
Η κατάσταση στην οποία βρίσκεται τώρα η Ελλάδα αρχίζει και θυμίζει ασθενή με «πολυοργανική ανεπάρκεια», που δεν ξέρει ο γιατρός τι να πρωτοκάνει.
Στα θέματα που άπτονται των ελληνορωσικών σχέσεων πρέπει επίσης να προσθέσουμε ότι βρισκόμαστε στις παραμονές μιας πιθανής, πολύ σοβαρής κρίσης στην Αν. Μεσόγειο, εξ αφορμής των εξορύξεων υδρογονανθράκων. Μέχρι στιγμής ο κ. Τσίπρας έχει απορρίψει τυχοδιωκτικές ιδέες για αυτή την περιοχή, όπως και δεν έχει δώσει, όπως δεν το έδωσε και ο προηγούμενος Πρωθυπουργός, ο κ. Σαμαράς, το «πράσινο φως» για ανακήρυξη ελληνικής ΑΟΖ, όπως διάφοροι θα ήθελαν να κάνει. Προς τιμήν και του κ. Σαμαρά και του κ. Τσίπρα, γιατί όπως εξηγήσαμε επανειλημμένα, η ανακήρυξη ΑΟΖ δεν εξυπηρετεί σε τίποτα την εκμετάλλευση υποθαλάσσιων κοιτασμάτων, εξυπηρετεί όμως πολύ καλά για να προκληθεί κρίση με την Τουρκία, ίσως και μια πολεμική εμπλοκή, όχι προς όφελος των ελληνικών εθνικών συμφερόντων, αλλά για λογαριασμό τρίτων δυνάμεων, που θέλουν να χτυπήσουν αφενός τον Ερντογάν, αφετέρου την ΕΕ.
Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι πρέπει να αφήσουμε ανεξέλεγκτη την τουρκική επιθετικότητα. Υπάρχουν όμως πολλοί τρόποι αντίδρασης. Εμείς πρέπει να επιλέξουμε τρόπο αντίδρασης που να ωφελεί και όχι να καταστρέψει οριστικά και πλήρως τη χώρα. Οι ‘Ελληνες έχουμε πολλά προβλήματα και με την Τουρκία και με την ΕΕ. ‘Όμως δεν πρέπει να καταστραφούμε τελειωτικά και πλήρως για να βγάλουμε αλλωνών το φίδι από την τρύπα.
Σε ότι αφορά το ζήτημα του πολέμου με την Τουρκία, υπάρχoυν δύο και μόνο δύο περιπτώσεις που η Ελλάδα πρέπει να πάει σε πόλεμο
– Πρώτον, αν δεχθεί μαζική τουρκική επίθεση στο έδαφός της. Κι αφού πραγματοποιηθεί, όχι προληπτικά, κι αν το διαπιστώσει η ίδια, όχι από πληροφορίες των συμμάχων ή «ελληνικών υπηρεσιών» ή διαβρωμένων από αυτούς.
– Δεύτερον, αν τα τουρκικά στρατεύματα προελάσουν πέραν της γραμμής εκεχειρίας στην Κύπρο.
Δεν νοείται να προχωρήσει η Ελλάδα σε πολεμική εμπλοκή με την Τουρκία για τις γεωτρήσεις της Exxon. Αν θέλουν να τις προστατεύσουν οι Αμερικανοί να στείλουν ένα αεροπλανοφόρο τους.
Οτιδήποτε άλλο είναι επανάληψη του σεναρίου Ιωαννίδη. Με τη διαφορά ότι δεν θα προκαλέσει καταστροφή μόνο τμήματος της Κύπρου. Θα είναι το τέλος και για την Ελλάδα και για την Κύπρο.
Ελπίζουμε ότι οι διατριβούντες με αυτά τα θέματα ενθυμούνται και τα του Ιωαννίδη και τα των Εξη. Ελπίζουμε ότι η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της χώρας έχει αρκετό μυαλό τουλάχιστον για να εμποδίσει μια τέτοια καταστροφή. Εμείς εν πάση περιπτώσει γι’ αυτό προειδοποιούμε. Δεν μας ενδιαφέρει να προβλέψουμε, αλλά να εμποδίσουμε τα μελλούμενα.
Η ανάγκη ενός Εθνικού-Κοινωνικού Μετώπου
Καθημαγμένη από τον (συνεχιζόμενο) Πόλεμο Χρέους, πάντα εντός των Μνημονίων και Δανειακών από τα οποία ποτέ δεν φύγαμε, με το λαϊκό φρόνημα (που συχνά στην ιστορία μας συμπλήρωνε ένα κράτος που και δεν μπορέσαμε ποτέ να φτιάξουμε και δεν μας άφησαν ποτέ να φτιάξουμε) ισοπεδωμένο μετά το 2015, η Ελλάδα αντιμετωπίζει τώρα την προσπάθεια να την εμπλέξουν στον πόλεμο κατά της Ρωσίας, στην επιχείρηση ελέγχου της Τουρκίας, στον σχεδιαζόμενο πόλεμο κατά του Ιράν, αλλά να τη χρησιμοποιήσουν στην μεγάλη κρίση στην οποία μπαίνει η ΕΕ. Αν δηλαδή δεν υπάρχει και παράλληλο πρόγραμμα για μια Ελλάδα (και Κύπρο) «χωρίς ‘Ελληνες», όπως εμείς εκτιμούμε ότι υπάρχει.
Οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας, εκτός των πολλαπλών εξαρτήσεών τους από το εξωτερικό, είναι και προφανώς ανεπαρκείς να αντιμετωπίσουν τις θύελλες που έρχονται.
Δυσκολεύεται κανείς να προτείνει λύσεις σε μια τέτοια κατάσταση, όχι γιατί δεν υπάρχουν λύσεις, αλλά γιατί απουσιάζουν τα υποκείμενα για να τις εφαρμόσουν.
Απαιτείται ένα πάνδημο Εθνικό-Κοινωνικό Μέτωπο για να αντιμετωπίσει τις απειλές.
Αλλά θα ήταν ίσως ένα βήμα προόδου αν αποφάσιζαν τώρα, άμεσα, ο κ. Τσίπρας και ο κ. Μητοστάκης, να συμφωνήσουν τουλάχιστο σε ορισμένα βασικά ζητήματα εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής της χώρας και να τα εξαιρέσουν από τον ούτως ή άλλως ανούσιο και απωθητικό προεκλογικό αγώνα που έχουν ξεκινήσει.
Ο ελληνικός λαός, ας είναι σίγουροι, θα το εκτιμούσε πάρα πολύ.
Αλλωστε, δεν έχει και πολύ νόημα ποιος από τους δύο θα κερδίσει αν χαθεί η χώρα που θέλουν να κυβερνάνε. Η γεωπολιτική δίνη που απειλεί να ρουφήξει την Ελλάδα, θα ρουφήξει και τους ίδιους.
ΥΓ. Και φυσικά πρέπει οι ‘Ελληνες πολιτικοί να φροντίζουν το στενό περιβάλλον τους να παίρνει γραμμή από τους ίδιους, όχι από τη μία ή την άλλη Πρεσβεία. Η επανεθνικοποίηση του ελληνικού κράτους είναι το σοβαρότερο και δυσκολότερο καθήκον εθνικής ασφάλειας σήμερα.
konstantakopoulos.gr/
