Οι σχέσεις Παπισµού-Μασονίας κατά τους τελευταίους αιώνας (Α’)

Ο άλλοτε άγριος πόλεμος και η προσπάθεια δια ειρήνευσιν
Ένας Μασόνος επαναλαµβάνει: «Ω Pape Satan, Pape Satan Aleppe (∆άντης)»

Τροµάζουν οι εκ των ορθοδόξων χριστιανών ερευνητές για την σκληρότητα των µέσων και των εκφράσεων που χρησιµοποίησαν αµφότεροι οι αντιµαχόµενοι, στην «δαιµονιώδη Ευρώπη» κατά τους τελευταίους αιώνες, ιδιαίτερα η µία πλευρά. Ποιοί οι αντιµαχόµενοι; Μα ο Παπισµός και η Μασονία! Αιώνες ολόκληρους (1738-1983) εµάχοντο σκληρά και σκαιώς υβρίζοντο µεταξύ τους µασόνοι και παπικοί.

Γιατί όµως η µία πλευρά πολεµούσε την άλλη; ∆ιότι ο µέν Παπισµός θέλησε ν’ αντιδράσει στις βαθύτερες αντιχριστια- νικές – και ανατρεπτικές – διδασκαλίες της Μασονίας¹ , ο δε Τεκτονισµός δε δεχόταν την ηγεµονία και τις αυθαιρεσίες, θα λέγαµε, του Παπισµού στην Ευρώπη και τον κόσµον ολόκληρο² . «Ύστερα, πως να το κάνουµε, ο Πάπας «αντιπροσώπευε» τον επικρατήσαντα χριστιανισµό στην Ευρώπη, πράγµα που καθόλου δεν άρεσε – και γενικότερα δεν αρέσει – στον καµπαλιστικά, εωσφορικά διαβρωµένο Τεκτονισµό, την εποχή εκείνη. Είδαν έτσι το φως της δηµοσιότητος (στα µασονικά έντυπα) φοβερά κείµενα, θίγοντα πλέον ολόκληρη την Εκκλησία του Χριστού, δοξολογώντας εν πολλοίς και τον «όφιν» της πτώσεως, όπως δείξαµε άλλοτε³ .

… και η Ορθόδοξη Εκκλησία που ήταν;

 -Ήταν «µακριά», τόσο από τον νεοφανή Τεκτονισµό όσο και από τον «σχισµατικό» Παπισµό. Ο δε Προτεσταντισµός έκανε «τα γλυκά µάτια» στη Μασονία. Η εµπλοκή ορθοδόξων χριστιανών µέ τον τεκτονισµό άρχισε από το τέλος του ΙΘ΄ αιώνα, µέ τη µύηση ανώτατων ιεραρχών µας εις αυτόν, ως και λαϊκών κύρους. Παλαιότερα και κάποτε-κάποτε «εδελεάζοντο» ηµέτεροι ορθόδοξοι κληρικοί να προσχωρήσουν στον Τεκτονισµό, «συµµαχούντες» – δήθεν – εναντίον «κοινού εχθρού», του «δόλιου» Παπισµού⁴ !

Ανατροπαί δια λόγους σκοπιµοτήτων…

 Όλα όµως αυτά ανατράπηκαν – µετά το 1900 κυρίως – όταν, για λόγους σκοπιµοτήτων, εκλήθησαν οι τρεις «µεγάλες δυνάµεις», Μασονία – «Χριστιανικός κόσµος» – λοιπές θρησκείες να «τα βρουν» µεταξύ τους, µέσα στη γενικότερη χοάνη του Συγκρητιστικού Οικουµενισµού… Για τις «ενότητες» και τις «ενώσεις» αυτές, µέ τις ατέλειωτες «συζητήσεις», προβλήθηκαν εξαρχής τα εξής ευλογοφανή προσχήµατα, µέ, ως «µαϊντανό» πάντοτε, τον «αγαπισµό», παραµεριζόµενων των παραδοσιακών θεσµίων της Εκκλησίας, ως εξής:

1. –Να ενωθούµε όλοι για την από κοινού αντιµετώπιση των υλιστικών θεωριών του ΙΘ΄ αιώνα. (Πρώτες συναντήσεις προ του 1900. Η πρώτη διαθρησκειακή συνάντηση µέ τη συµµετοχή και ορθόδοξου επισκόπου έγινε το 1893 στο Σικάγο των ΗΠΑ5 )
2. –Να ενωθούµε, για ν’ αντιµετωπίσουµε από κοινού τους αιµατηρούς πολέµους, χάριν δηλαδή της παγκόσµιας ειρήνης. (Αυτά µετά το 1914 και τον µέγα πόλεµο. Μασονική δηµιουργία η ΚΤΕ – η «Κοινωνία των Εθνών», 1917 – 1918)6 .
3. –Να «τα βρούµε» για ν’ αντιµετωπίσουµε από κοινού την «κοµµουνιστική πληµµυρίδα» (µετά το 1920 ετούτα, ιδίως κατά το αποκορύφωµα του (µεταπολεµικού) «ψυχρού πολέµου».
4. –Να καθίσουµε σ’ ένα τραπέζι όλοι µαζί οι εκπρόσωποι των «θρησκειών», για ν’ αντιµετωπίσουµε από κοινού την παγκόσµια φτώχεια και την αµάθεια.
5. –Να συζητάµε ατελευτήτως – ακόµη και σε κρουαζιερόπλοια – για ν’ αντιµετωπίσουµε όλοι µαζί τη διεθνή τροµοκρατία και την οικολογική κατα- στροφή του πλανήτη… Και πάει λέγοντας. (Αυτά διατυµπανίζονται ΚΑΙ στις σύγχρονες ειδήσεις.)

Όλ’ αυτά είναι προσχηµατικοί λόγοι η, έστω, ευλογοφανείς ενδιάµεσοι στόχοι. Ο Συγκρητιστικός Οικουµενισµός και η Νέα Τάξη, γενικότερα, έχουν σήµερα δύο στόχους, ο πρώτος είναι η παγκόσµια κυριαρχία πάσης µορφής ενός αδιαφανούς – πλήν εικαζόµενου – ισχυρού παρασκηνίου, και ο τελικός, ο κύριος στόχους είναι η έλευση του Μεγάλου⁷ υπό την θεωρητική -αστρολογικής τάξεως! – κάλυψη της «Νέας εποχής του Υδροχόου⁸ » που είναι κατ’ αυτούς η εποχή της παγκόσµιας, «συµπαντικής», «ολιστικής» των πάντων ενότητος και ενώσεως, υπό ένα Ποιµένα⁹ / ∆ικτάτορα, τον προφητευµένον Αντίχριστο η τους µικρότερους προποµπούς του!

Το εκπληκτικό είναι πως το αδιαφανές παρασκήνιο δηλώνει δηµόσια ότι, στο πεδίο αυτό, η Παπική Εκκλησία πρωτοστατεί σήµερα! Ιδού το σχετικό απόσπασµα:

«…Όλως προσφάτως εσηµειώθη η άκρως εκπληκτική στροφή της Ρωµαιοκαθολικής Εκκλησίας προς την Υδροχοϊκή Εποχή. Θα έλεγε κανείς µάλιστα, ότι η Εκκλησία της Ρώµης έγινε ηγέτης στο πεδίον αυτό…» (Στο θεοσοφικοµασονικό περιοδικό ΙΛΙΣΟΣ 1978, τεύ – χος 126, σελ. 22).

Η περίοδος του πολέµου Παπισµού-Μασονίας. Μασονικαί βολαί µέ φοβεράς φράσεις…

 Σε αυθεντικό τεκτονικό έντυπο διαβάζουµε τα εξής αποκαλυπτικά σχετικώς προς το θέµα µας: «Ουδεµία Εκκλησιαστική Αρχή απολύτως εθεώρησε τον Ελευθεροτεκτονισµόν ως εχθρόν αυτής η µόνον οι Πάπαι της Καθολύκου[!] Ρωµαιοκαθολικής Εκκλησίας, διότι εν τω Τεκτονισµώ προείδον όχι τον εχθρόν των ηθικών αρχών του Ευαγγελίου, του Χριστιανισµού η άλλης οιασδήποτε θρησκείας, αλλά των εχθρών αυτών τε των ιδίων[!]. Προησθάνοντο ότι ο Τεκτονισµός θάττον η βράδιον έµελλε να καταστρέψει, ως άλλου Βάαλ είδωλον το της Παπικής Ανθρωπο- λατρείας[!]…».

Τελικά οι εναντίον της Μασονίας Παπικές αρνητικές βούλες και εγκύκλιοι είναι 17. Από αυτές έχουν δηµοσιευθεί σε ελληνικά τεκτονικά έντυπα οι εννέα: Πρώτη βούλα από τον Πάπα Κλήµεντα τον 12ο, στις 24/4/1738. ∆εύτερη βούλα από τον Πάπα Βενέδικτο τον 14ο, στις 14/4/1741. Τρίτη από τον Πάπα Πίο τον 7ο, το 1821. Τέταρτη από τον Λέοντα τον 12ο, στις 13/3/1825. Πέµπτη ποντιφική βούλα αναθέµατος εκδόθηκε από τον Πάπα Πίον τον 8ο στις 21/5/1829. Έκτη του Πάπα Γρηγορίου του Στ΄, στις 15/8/1832.

Έβδοµη του Πίου Θ΄, ο οποίος ήταν παλαιότερα και ο ίδιος Μασόνος! Είχε µυηθεί στη Στοά Etezna (atena στις 15/8/1839, στο Παλέρµο (Πυθαγόρας 1926, σελ. 1229). Ο Μασόνος αυτός Πάπας, γνωρίζοντας προφανώς τα πράγµατα από µέσα, υπέγραψε και δεύτερη βούλα το 1865!

 Ένατη ήταν του Λέοντος 13ου, την 20/4/1884. Αυτή ήταν η τελευταία βούλα του Παπισµού κατά της παγκόσµιας Μασονίας, που δηµοσιεύθηκε σε ελληνικά τεκτονικά έντυπα. Παρ’ όλο τούτο οι Μασόνοι συνεχίζουν να γράφουν τα εξής κατά του Παπισµού ταπεινωτικά:

«…Αυτή εν µικρογραφία είναι η ιστορία του Τεκτονισµού, τον οποίο επολέµησεν ο Παπισµός, ο υιος ούτος του Εωσφόρου και πατήρ της Ιεράς Εξετάσεως, όστις δύναται νυν µέν να είπη από του Βατικανίου παραθύρου αντί του Urbi et Orbi ως άλλος Ιουλιανός Παραβάτης «Νενικήκατέ µε Τέκτονες» οι δε Τέκτονες (…) τω απαντώµεν έκτοτε: Ω! «Pape Satan, Pape Satan Aleppe» (∆άντης) …»¹⁰

 Τόσο σκληρά εµάχοντο µεταξύ τους, και συστηµατικά, για κυριαρχία πάνω στο Σώµα της Ευρώπης – και όχι µόνο – η Μασονία και ο Παπισµός! Ο πόλεµος αυτός άρχισε, «επισήµως» το 1738, 21 χρόνια µετά την «τακτική» εµφάνιση του Τεκτονισµού στην Αγγλία και την Ευρώπη ολόκληρη, σιγά-σιγά. Η ανάπαυλα στον υπόγειο αυτό πόλεµο ήλθε λίγο πριν και λίγο µετά την Β΄ Βατικανική Σύνοδο (1962-1965)¹¹.

(Στο επόµενο, ο πόλεµος µεταξύ Μασόνων και Παπικών µαίνεται. Η Μασονία ζητεί «συµµάχους» στην Ορθόδοξη Εκκλησία!)

Μοναχός Αβέρκιος

Σηµειώσεις:

1. Κυρίως δια των Ιησουϊτών.
2. Δια των ILLUMINATI περισσότερο.
3. Στον «Ορθόδοξο Τύπο» 4/12/2015 (βλέπε και πρωτοπρεσβυτέρου Αναστασίου Γκοτσόπουλου στον Ορθόδοξο Τύπο 16/10/2015).
4. Τεκτ. περιοδικό Αθηνά, 1893, τεύχος Σεπτεμβρίου, σελ. 131.
5. Συμμετείχε ο αρχιεπίσκοπος Ζακύνθου Διονύσιος Λάτας. Υπάρχει και η σχετική φωτογραφία όλων. (Στα Απομνημονεύματα του ιδίου του Λάτα)
6. Μιλτιάδου Δ. Πουρή Σεβάσμιου της Σεπτής Στοάς Μιαούλης (του Πειραιά), μέλους του Υπάτου Συμβουλίου του 33ου της Ελλάδος ΔΥΟ ΤΕΚΤΟΝΙΚΑΙ ΟΜΙΛΙΑΙ, 1919.
7. C. W. L. και Α. B. Συλλογή έργων αυτών υπό M. E. ROCKE Η ΕΛΕΥΣΗΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΟΥ, Έκδοσις του Τάγματος του Αστέρος της Ανατολής, Αθήναι 1926.
8. THE THEOSOPHIST, VOL. 98, No 11, Αύγουστος 1977, σελ. 178-184
9. Τεκτ. περ. ΑΘΗΝΑ 1894, τεύχος 3, σελ.. 55.
10. Όπ. π., 1893, τεύχος πρώτο, σελ. 13.
11. Περί της «συμφιλιώσεως» αυτής, Μασονίας και Παπισμού, θα αναφερθούμε στη σειρά αυτή των πονημάτων μας εν συνεχεία. (Αναφορά επίσης για τις κατά της Μασονίας 17 Παπικές «βούλες» γίνεται και στο τεκτ. περιοδικό ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ 1993, τεύχος 42-43, σελ. 86).

ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΤΥΠΟ (20 ΜΑΪΟΥ 2016)

https://egolpio.wordpress.com