Μια φορά είχε έρθει στο Καλύβι ένα νέο παιδί απελπισμένο,
γιατί έπεφτε σε σαρκική αμαρτία και δεν μπορούσε να απαλλαγή από αυτό το πάθος.
Είχε πάει σε δυο πνευματικούς που προσπάθησαν με αυστηρό τρόπο να το βοηθήσουν
να καταλάβη ότι είναι βαρύ αυτό που κάνει.
Το παιδί απελπίσθηκε.
«Αφού ξέρω ότι αυτό
που κάνω είναι αμαρτία, είπε, και δεν
μπορώ να σταματήσω να το κάνω και να διορθωθώ, θα κόψω κάθε σχέση μου με τον
Θεό».
Όταν άκουσα το πρόβλημά του, το πόνεσα το καημένο και του είπα:
«Κοίταξε, ευλογημένο,
ποτέ να μην ξεκινάς τον αγώνα σου από αυτά που δεν μπορείς να κάνης, αλλά από
αυτά που μπορείς να κάνης. Για να δούμε τί μπορείς να κάνης, και να αρχίσης από
αυτά. Μπορείς να εκκλησιάζεσαι κάθε Κυριακή;».
«Μπορώ», μου λέει.
«Μπορείς να νηστεύης
κάθε Τετάρτη και Παρασκευή;».
«Μπορώ».
«Μπορείς να δίνης
ελεημοσύνη το ένα δέκατο από τον μισθό σου ή να επισκέπτεσαι αρρώστους και να
τους βοηθάς;».
«Μπορώ».
«Μπορείς να
προσεύχεσαι κάθε βράδυ, έστω κι αν αμάρτησες, και να λες "Θεέ μου, σώσε την
ψυχή μου";».
«Θα το κάνω, Γέροντα»,
μου λέει.
«Άρχισε λοιπόν, του
λέω, από σήμερα να κάνης όλα αυτά που
μπορείς, και ο παντοδύναμος Θεός θα κάνη το ένα που δεν μπορείς».
Το καημένο ηρέμησε και συνέχεια έλεγε: «Σ’ ευχαριστώ, πάτερ».
Είχε, βλέπεις, φιλότιμο και ο Καλός Θεός το βοήθησε.
(Γέροντος Παϊσίου
Αγιορείτου, Λόγοι Γ’, σελ.284-285)
