Σήμερα που πήγαμε στην Μονή του Αγίου Σάββα ζήτησα ευλογία από τον γέροντα π.Ευδόκιμο και έβγαλα όλες αυτές τις φωτογραφίες.
Δείτε λοιπόν,κυρίως οι γυναίκες που δεν μπαίνουν, λόγω του αβάτου της Λαύρας,τα πόδια του Αγίου Σάββα!!!
Κοιμήθηκε εν Κυρίω σε ηλικία 93 ετών ,το έτος 532 μ.Χ., δηλαδή πριν 1482 έτη.!!!
Δεν υπέστη ποτέ κανένα είδος "ταρίχευσης", πως λοιπόν διατηρείται τόσο τέλεια, άφθαρτος ο άγιος;;;
Δεν είναι θαύμα;;;
Για τους πιστούς χριστιανούς δεν είναι παράδοξο, έχουμε άλλωστε τόσα άφθαρτα σώματα αγίων και στην Ελλάδα...., Αγιος Σπυρίδων, Αγιος Διονύσιος κ.α.
Είναι ολόσωμος ο Αγιος Σάββας.....
http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2014/04/blog-post_21.html
Η ζωή του αγίου Σάββα:
Ο Όσιος Σάββας ο Ηγιασμένος γεννήθηκε το 439 μ.Χ. από τον
Ιωάννη και την Σοφία, γονείς ευσεβείς και εύπορους στην πόλη Μουταλάσκα
της Καππαδοκίας. Ο πατέρας του ήταν στρατιωτικός και αναγκάστηκε να
μεταβεί με την σύζυγό του στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Ανέθεσε λοιπόν
την ανατροφή του γιους του στον Θείο του Ερμία. Ηταν τότε ο ¨Αγιος
Σάββας μόλις πέντε ετών.
Ο Σάββας έγινε θύμα μιας διαμάχης ανάμεσα στους θείου του Σάββα και
Γρηγόριο σχετικά με την ανατροφή του αλλά και την διαχείριση της
πατρικής του περιουσίας. Ενετάγη τότε σ” ένα μοναστήρι κοντά στην
γενέτειρά του που λεγόταν » Φλαβανιαί».
» Θέλων δε ο Θεός να προμηνύση την αγιότητα, εις την οποίαν θα
έφθανεν ο Σάββας, τον εχαρίτωσε με ακράδαντον και θαυματουργόν πίστην:
κάποτε εισήλθεν εις ανημμένον φούρνον, αφού καθωπλίσθη δια του σημείου
Σταυρού, και σώος και αβλαβής εξήγαγε αβλαβή τα ενδύματα, τα οποία ο
αρτοποιός είχεν λησμονήσει¨.
Αφού συμπλήρωσε δέκα χρόνια στο μοναστήρι έλαβε άδεια να πάει στα
Ιεροσόλυμα και να ησυχάσει στην έρημο. Μετά από θεϊκή οπτασία ο
Ηγούμενος του έδωσε την άδεια και σε ηλικία δέκα οκτώ ετών έφθασε στα
Ιεροσόλυμα στη Μονή του Αγίου Πασσαρίωνος, όπου και πέρασε τον χειμώνα
του έτους 456 στη Μονή του Αγίου Πασσαρίωνος.
Παρά τις προτροπές του Αρχιμανδρίτου Ελπιδίου και των άλλων αδελφών
να μείνει μαζί τους ο Σάββας πήγε να συναντήσει τον Μέγα Ευθύμιο στην
έρημο.
Ο Αγιος Ευθύμιος τον έστειλε να μπει στην υπακοή του Αββά Θεοκτίστου.
Αυτό το έπραξε για να του δείξει ότι δεν πρέπει να δέχεται στη Μονή νέους αγένειους.
Πράγματι ο Σάββαρας έμεινε κοντά στον Άγιο Θεόκτιστο περίπου δέκα χρόνια
και άλλα δύο μέχρι τον θάνατο και του διαδόχου του Μάριδος.
Ο νέος Ηγούμενος ήταν ο Λογγίνος και ζήτησε να επιστρέψη στην ησυχαστική ζωή.
Από τότε έμεινε ο Αγιος Σάββας σε ένα σπήλαιο νοτίως της Μονής επί πέντε ημέρες,
ενώ το Σάββατο και την Κυριακή επέστρεφε
στη Μονή για να μεταφέρει τα εργόχειρά του και να συμμετέχει στις κοινές
ακολουθίες και στη Θεία Λειτουργία.
Την Τεσσαρακοστή ο Άγιος Σάββας έμενε μετά του Μεγάλου Ευθυμίου και του μαθητού του Δομετιανού στην έρημο του Ρουβά
μεταξύ του χειμμάρου των Κέδρων και της
Νεκράς Θάλασσας, με νηστεία και προσευχή. Αυτό γινοταν μέχρι τις 20
Ιανουαρίου τοθυ 473 όταν ο μέγας Ευθύμιος εκοιμήθη.
Στο τριακοστόν πέμπτον έτος της ηλικίας του ο Αγιος Σάββας απήλθε
προς την ανατολικήν έρημον του Ρουβά και Κουτυλά, την ιδίαν περίοδον
κατά την οποίαν ο Άγιος Γεράσιμος ο Ιορδανίτης έλαμπεν εν τη ερήμω του
Ιορδάνου. Εις την έρημον ταύτην, όπου συνεδέθη πνευματικώς και με τον
Άγιον Θεοδόσιον τον Κοινοβιάρχην μέσω του μοναχού Άνθου, διέμεινεν ο
Άγιος Σάββας τέσσερα έτη.
«Τότε εκέρδισε την κατά των δαιμόνων και των θηρίων πλήρη αφοβίαν,
άλλα και το σέβας των βαρβάρων, χάρις εις την εις Θεόν πίστην του και
την αρετήν του. Μετά ταύτα, προσταχθείς υπό αγγέλου επάνω εις το όρος
της Ευδοκίας, μετώκησεν εις την ανατολικήν πλευράν του Χειμάρρου των
Κεδρών, εις σπήλαιον, το οποίον εως σήμερον δείκνυται ως το Σπήλαιον του
Άγίου Σάββα, έναντι της Λαύρας. Μετά πέντε έτη, ήρχισαν να
συναθροίζονται πλησίον του οι ερημίται και αναχωρηταί, ως εβδομήκοντα
τον αριθμόν, άνδρες ουράνιοι και χαριτοφόροι, οι οποίοι απετέλεσαν και
την πρώτην συνοδείαν της Λαύρας, εν έτει 483.»
Μετά την οργάνωση της Λαύρας και την ανάβλυση αγιάσματος ο Άγιος
Σάββας είδε να υψώνεται στον ουρανό στύλος πυρός. Αγού ερεύνησε βρήκε
εκεί θεόκτιστο σπήλαιο κατάλληλο για να γίνει εκκλησία. Αυτό έγινε και
το κέντρο της Λαύρας. Η συνοδεία του έφθασε τους εκατόν πενήντα
μοναχών.
«Θα ήτο όμως αδύνατον να μη ενταθώσιν οι πειρασμοί και τα σκάνδαλα
του διαβόλου, εναντίον ενός τόσον Θεϊκού έργου. Ο Άγιος Σάββας υπέστη
την περιφρόνησιν και συκοφαντίαν εκ μέρους ιδικών του μοναχών, οι οποίοι
εζήτησαν από τον πατριάρχην Σαλλούστιον την αντικατάστασιν του εις την
ηγουμενίαν. Ο πατριάρχης Σαλλούστιος αντ” αυτού, γνωρίζων την αγιότητα
του Σάββα, τον εχειροτόνησε πρεσβύτερον, και ενεκαινίασε την Θεόκτιστον
Εκκλησία την 12ην Δεκεμβρίου του 491¨.
Η προσέλευση μοναχών συνεχίστηκε και μάλιστα πολλών Αρμενίων.
Το 492 ο Άγιος Σάββας ήλθε στο φρούριο του Καστελλίου «και αφού
εξεδίωξε τους δαίμονας, οι οποίοι ενεφώλευον εκεί, ωκοδόμησε κοινόβιον
και ετοποθέτησε μοναστικήν αδελφότητα»
«Μετ” ολίγον καιρόν ο πατριάρχης
Σαλλούστιος ανέδειξε τον μέν Σάββαν άρχοντα και νομοθέτην πάντων των
αναχωρητών και κελλιωτών, των υπαγομένων εις την Αγίαν Πόλιν, τον δε
Θεοδόσιον τον Κοινοβιάρχην αρχηγόν και αρχιμανδρίτην πάντων των
κοινοβίων. Δια τούτο ο Άγιος Σάββας έλεγε χαριέντως προς τον Θεοδόσιον
ότι ο ίδιος ήτο «ηγούμενος ηγουμένων», ενώ ο Θεοδόσιος «ηγούμενος
παιδίων», δηλαδή αρχαρίων.».
Το έτος 494 μ.Χ. ήρχισαν και αι εργασίαι ανοικοδομήσεως
της Μεγάλης Εκκλησίας της Θεοτόκου, της
οποίας τα εγκαίνια εγένεντο αρκετά έτη αργότερον, την 1ην Ιουλίου του
ε΄τους 502 μ. Χ., διότι ο Θεόκτιστος Ναός και ο μικρός ευκτήριος οίκος
δεν επήρκουν δια τας λατρευτικάς ανάγκας της Λαύρας.
Ωστόσο οι μαθητές του που τον είχαν
κατηγορήσει πριν από λίγα χρόνια εστασίσαν και πάλι. Τότε ο Άγιος Σάββας
αναχώρησε από την Λαύρα. Η απουσία του κράτησε πέντε χρόνια. Στη
διάρκεια τους συνέστησε δύο νέα κοινόνια, στα Γάδαρα και στη Νικόπολη.
Μετά από πέντε χρόνια ο Άγιος Σάββας
αποκαταστάθηκε στη θέση του Ηγουμένου. Οι στασιαστές πήγαν σε Νέα Λαύρα.
Ο άγιος τους βοήθησε να την διοργανώσουν και τους εγκατέστησε Ηγούμενον
αγιώτατον, τον Ιωάννην.
«Τα επόμενα έτη ο Άγιος επεδόθη εις την καλλιέργειαν των
πνευματικών του τέκνων. Συνέστησε μέχρι θανάτου του άλλας δύο λαύρας,
την του Επταστόμου (512 μ.Χ.) και την του Ιερεμίου (531μ.Χ.), και άλλα
δύο κοινόβια, το του Σπηλαίου (509μ.Χ.) και το του Σχολαρίου
(512μ.Χ.¨).»
Την τελευταία εικοσαετία της ζωής του αναγκάστηκε να ηγηθεί του
αγώνα κατά των πρωτοστατών του Μονοφυσιτισμού «Ακεφάλων» Σευήρου,
Φιλοξένου και Σωτήρχου. Οι Ορθόδοξες Εκκλησίες περιήρχοντο σε χείρες
αιρετικών επισκόπων.
Ο Άγιος Σάββας, μετά από παρακίνησιν του Ορθοδόξου πατριάρχου
Ιεροσολύμων Ηλία (494-516), μετέβη στην Κωνσταντινούπολη το 512, όπου
κατώρθωσε διά της φήμης του άλλα και της αγιότητός του να πείσει τον
αυτοκράτορα να αναστείλει την εξορίαν του Ηλία. Τότε το επόμενον έτος η
εκτόπισης του Ορθόδοξου πατριάρχου ετέθη υπό του αυτοκράτορος εις
εφαρμογήν, ο Άγιος Σάββας συνεκέντρωσεν εις Ιεροσόλυμα όλους τους
μοναχούς της ερήμου, δια να προφυλάξη τον Ηλίαν, και αναθεμάτισε τους αιρετικούς απεσταλμένους του αυτοκράτορος. «
Τρία χρόνια αργότερα ο Άγιος Σάββας κινητοποίησε τους ερημίτες για
να στηρίξει εις την Ορθοδοξίαν τον νέον Πατριάρχην Ιεροσολύμων, Ιωάννην
Γ” (516-524), βοηθούμενος υπό του Αγ. Θεοδοσίου του Κοινοβιάρχου.
Η κινητοποίησις αυτή διεφύλαξε την Εκκλησίαν Ιεροσολύμων στην Ορθή Πίστη.
Για δεύτερη φορά ο Άγιος Σάββας πήγε στην Κωνσταντινούπολη σε ηλικία ενενήκοντα ετών.
Ο Άγιος επέτυχε εκεί την απαλλαγήν της Παλαιστίνης από τα σκληρά
μέτρα, τα οποία ο αυτοκράτωρ Ιουστινιανός ήθελε να επιβάλλει συνέπεια
των ταραχών, τας οποίας είχε προκαλέσει η εξέγερσις Σαμαρειτών και
Ιουδαίων (529).
Ο Άγιος παρώτρυνε ακόμη τον ευσεβή βασιλέα να προβεί σε δίωξιν των
αιρέσεων Αρείου, Νεστορίου και Ωριγένους και σε κοινωφελή έργα στην
Παλαιστίνην, έναντι των οποίων θα
απεκόμιζεν επέκταση της αυτοκρατορίας εις την Αφρικήν και Ιταλίαν.
Πράγματι η προφητεία και ευλογία αυτή του Αγ. Σάββα εκπληρώθηκε. Οι
νίκες των στρατηγών Βελισσαρίου και Ναρσή έφεραν και πάλιν τα δυτικά
τμήματα της Αυτοκρατορίας υπό τον αυτοκράτορα της Πόλεως.
Όμως η επιστροφή του από την Βασιλευούσα εσήμανε και την αρχήν του τέλους της επιγείου πολιτείας του.
Ο Όσιος Πατήρ ημών Σάββας ο Ηγιασμένος ανεπαύθη εκ των κόπων του εν Κυρίω την 5ην Δεκεμβρίου του 532 μ. Χ.
» Είχε ζήσει εις το κοινόβιον των Φλαβιανών δέκα έτη, ως του 18ου
έτους της ηλικίας του, δεκαεπτά έτη εις το κοινόβιον του Αγίου
Θεοκτίστου εις την Παλαιστίνην, και πεντήκοντα εννέα έτη εις τας ερήμους
και εις την Μεγίστην Λαύραν.»
Κατά το έτος 547 το τίμιον λείψανόν του ευρέθη εντός του μνήματος
σώον και αδιάλυτον, μετεφέρθηκε δε εις Κωνσταντινούπολιν πολλούς αιώνας
αργότερον και απο εκεί από τους Σταυροφόρους στην Βενετία το 1204.
Το 1965 επεστράφη οριστικώς εις την Μεγίστην αυτού Λαύραν. Η
πρωτοφανής απήχησις της ζωής του εις τους πιστούς έσχεν ως αποτέλεσμα
την συγγραφήν του Βίου του υπό Κυρίλλου του Σκυθοπολίτου ήδη κατά το 557
μ. Χ.
Η Λαύρα του Αγίου Σάββα είναι προπύργιο της Ορθοδοξίας και ανάμεσα
στους αγίους που ανέδειξε είναι και ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός τον 8ο
αιώνα.
Η εντός παρενθέσεως σημειώσεις είναι από την έκδοση: Ιερά Λαύρα Σάββα του Ηγιασμένου, Θεόκτιστος Έπαλξις Ορθοδοξίας
, 1500 έτη, Έκδοσις Ιεράς Λαύρας Σάββα του Ηγιασμένου.
