Τό 1963 εγκαταστάθηκε ή αδελφότητα στην νέα Μονή. Κατόπιν έγινε μοναχή ή Βικτωρία με τό όνομα «Θεοφανώ» και υστέρα ή Μαρία με τό όνομα «Μακρίνα». Για σαράντα ήμερες ό νους της ήταν γεμάτος φως, χαρά και είχε συνέχεια δάκρυα. Αισθάνθηκε έντονη την αλλοίωση από την χάρη του Μεγάλου και Αγγελικού Σχήματος, ή όποια διατηρήθηκε για πολύ. Για πολλές ημέρες δεν ήθελε να φάει και για ένα χρόνο δεν ασχολήθηκε μέ καμία γήινη φροντίδα.
Ή
Γερόντισσα Μακρίνα διακρίθηκε για τό ασκητικό της φρόνημα. Ήταν προσηλωμένη
στην θεία λατρεία- προσευχόταν, μελετούσε, συμμετείχε στις κοινοβιακές
ακολουθίες, κοινωνούσε τακτικά των Άχράντων Μυστηρίων, αγρυπνούσε μέ τό κομβοσχοίνι
και αγαπούσε την νηστεία. Ήταν πολύ φιλόξενη και ελεήμων. Βοηθούσε κρυφά και υποστήριζε
πολλούς πτωχούς και αναγκεμένους. Για την ελεημοσύνη έλεγε: «Ότι δίνουμε από τό
σπίτι της Παναγίας, είναι όλα ευλογία της Παναγίας. Γι’ αυτό λοιπόν ή Χάρη της
Κυρίας Θεοτόκου μάς ενισχύει και μάς βοηθάει». Είχε απόλυτη εμπιστοσύνη στην
Παναγία ότι θα οικονομούσε την Μονή Της, ακόμη και όταν χρειαζόταν να δώσει και
τό τελευταίο καρβέλι ψωμί τού Μοναστηριού.
Κάποτε φιλοξένησε στην Μονή ένα
λεωφορείο μέ προσκυνητές από την Θεσσαλονίκη μέ τον ιερέα τους σε τρία μόνο
δωμάτια, επειδή δεν υπήρχε χώρος. Για να μοιράσει μαζί τους τον κόπο της
ατελούς φιλοξενίας, τους έκανε όλη νύχτα αγρυπνία μέ τό κομβοσχοίνι. Την άλλη
μέρα την ευχαρίστησαν, διότι όλη νύκτα ξάγρυπνη δεν σταμάτησε να περνά ανάμεσα
τους και να τους σκεπάζει να μην κρυώσουν. Εκείνη ταπεινά τούς εξήγησε ότι ήταν
ή Παναγία και όλοι έσπευσαν να Την ευχαριστήσουν!...
Ή
Γερόντισσα ήταν προσηλωμένη στην προσευχή όλη την ημέρα. Εργαζόταν χειρωνακτικά
και τό πνεύμα της ήταν προσηλωμένο στον Χριστό μέ την προσευχή. Επιδίωκε την εσωτερική
της καθαρότητα για να είναι κάθε ώρα ενωμένη μέ τον Θεό μέ την προσευχή. ’Έτσι την
δίδαξε Άγγελος Κυρίου. Επιπλέον προσευχόταν για όλους τούς ανθρώπους, τούς
γνωστούς της, τούς φίλους της Μονής και περισσότερο για τούς κεκοιμημένους πού
ήταν ανεξομολόγητοι και είχαν θανάσιμα αμαρτήματα, όπως την Γλυκερία πού
παραστράτησε στην Κατοχή για να επιβιώσει και πού οι φωνές της αντηχούσαν μέσα από
τον πύρινο ποταμό της κολάσεως στα αυτιά της Γερόντισσας...
Για
να μπορεί να διοικεί πνευματικά τό ποίμνιό της, ζήτησε ενίσχυση από τον Κύριο.
Εκείνος της δώρισε την πνευματική όραση, διδάσκοντάς την μέ θείες οπτασίες και ουράνιες
εμπειρίες. Γι’ αυτό αισθανόταν στην ψυχή της χαρά και αγαλλίαση, ένώ ή κατάνυξη
ήταν τό μόνιμο βίωμά της.
Ευλαβούνταν πολύ την Παναγία, την οποία
ονόμαζε «καλή και σβέλτη Νοικοκυρά της Μονής». Από Εκείνη έπαιρνε οδηγίες για
την διαχείριση της Μονής. Με την κατανυκτική φωνή της έψαλλε ύμνους στον
Δημιουργό της και την Παναγία Μητέρα Του, κυρίως τα δογματικά Θεοτοκία των
Αναστάσιμων Εσπερινών της Παρακλητικής και πάμπολλα απολυτίκια διαφόρων Αγίων.
Για να εκφράσει τον πνευματικό της καημό έψαλλε με έμφαση τό έξαποστειλάριο των
Παρακλήσεων της Θεοτόκου σε ήχο γ' τό: «Επιθυμώ Παναγία τά κάλλη του
Παραδείσου, τούς μυρισμούς και τα άνθη, και την τερπνήν ευωδίαν και τάς ώδάς
των Αγγέλων, όταν υμνούν τον Δεσπότην». Αγαπημένο της ήταν τό Μέγα Προκείμενο:
«Τις Θεός μέγας», καθώς και τό Δοξαστικό τών Άποστίχων τού Εσπερινού της
Άποκαθηλώσεως την Μεγάλη Παρασκευή «Σε τον άναβαλλόμενον». Αγαπημένο της
ανάγνωσμα ήταν τά «Ασκητικά ’Έργα» τού Όσιου Έφραίμ τού Σύρου, καθώς και ή θεία
μορφή τού Όσιου Πατρός. Αξιώθηκε μάλιστα να τον δει στον ύπνο της και να την
εύλογήσει.
Μεγάλη
ευλάβεια έτρεφε προς τούς λειτουργούς της Μονής και όλους τούς Ιερείς. Δίδασκε
στις μοναχές της την ύψιστη άξια της Θείας Λειτουργίας και την ανεκτίμητη
προσφορά της Ιεροσύνης. Για ψυχική ωφέλεια δεν παρέλειπε να ρωτά τούς ιερείς για
τις εμπειρίες τους κατά την τέλεση τού μυστηρίου.
Ευλογημένες
συναντήσεις, πού ανανέωναν και τροφοδοτούσαν τό πνεύμα της, είχε με διάφορες
πνευματικές προσωπικότητες της εποχής της, όπως είναι ή Αγία Σοφία ή ασκήτρια της
Μονής της Κλεισούρας, ό Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος, ό πατήρ Αθανάσιος
Μυτιληναίος, ό Γέροντας Έφραίμ Κατουνακιώτης, ό Άγιος Πορφύριος ό
Καυσοκαλυβίτης, ό Άγιος Παίσιος ό Αγιορείτης, ό Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης κ.ά.
Στις
ημέρες της ή Μονή της αναδέχθηκε πνευματική μάνδρα και φυτώριο για την ίδρυση και
ανασύσταση άλλων Ιερών Μονών στην Ελλάδα και τό εξωτερικό.
Το 1974 Ιδρύθηκε τό Φιλοθείτικο μετόχι τού
Αρχαγγέλου Μιχαήλ Θάσου.
Τό
1986 ή Μονή Τιμίου Προδρόμου Σερρών
Τό
1989 ή Μονή Γενεσίου της Θεοτόκου στο Σάξονμπουργκ
της
Πενσυλβανίας.
Τό 1995 ή Μονή Τιμίου Προδρόμου στο
Γκόλντενταίηλ της Ούάσιγκτων.
Τό
1995 ή Μονή Τίμιου Προδρόμου Νάουσας.
Τό
1996 ή Μονή Γλυκοφιλούσης στην Ραψάνη Λάρισας.
Παράλληλα
και οι Μονές Τιμίου Προδρόμου Σερρών και Αρχαγγέλου Μιχαήλ Θάσου έδωσαν αδελφές
για την ίδρυση νέων Μονών στην Αμερική και τον Καναδά, και μαζί μέ την Μητρική
Μονή της Πορταριάς συνεχίζουν την μοναχοϊεραποστολική παρακαταθήκη της Μεγάλης
Μητέρας αυτού του «τάγματος», Γερόντισσας Μακρινός Βασσοπούλου. Για τα
πνευματικά της αυτά παιδιά αγρυπνούσε προσευχόμενη και παρακολουθούσε αδιάλειπτα
την πνευματική τους εξέλιξη. Ως και στην Αμερική πήγε, στην Πενσυλβανία. για να
στηρίξει την πνευματική της θυγατέρα. Ηγουμένη Ταξιαρχία (1938-1994).
