Ο επικεφαλής οικονομολόγος της εγκληματικής συμμορίας,
της Deutsche Bank, η μετοχή της οποίας έχει καταρρεύσει, αντιμετωπίζει
περίπου 6.000 δικαστικές διώξεις, ενώ είναι εκτεθειμένη σε παράγωγα που
υπερβαίνουν τα 50 τρις €, δήλωσε πως ο τραπεζικός τομέας της Ευρώπης δεν είναι μεν υγιής, αλλά χρειάζεται μόνο 150 δις € νέα κεφάλαια από τα κράτη (Bail–out) για να διασωθεί. Όπως περίπου είπε, «η
Ευρώπη είναι σοβαρά άρρωστη, οπότε απαιτείται να αντιμετωπιστούν πολύ
γρήγορα τα υπάρχοντα προβλήματα της – διαφορετικά θα απειληθούμε με ένα
ατύχημα».
Εξαιρώντας έστω την ίδια τη Deutsche
Bank, καθώς επίσης τις υπόλοιπες γερμανικές τράπεζες που βρίσκονται στα
όρια της χρεοκοπίας (ανάλυση), αδυνατεί να καταλάβει κανείς πώς είναι δυνατόν να αρκεί ένα τέτοιο ποσόν – όταν τα κόκκινα δάνεια των ιταλικών τραπεζών έχουν υπερβεί τα 360 δις €, των ελληνικών τα 100 δις € κοκ.
Πόσο μάλλον αφού οι τράπεζες, μέσω της παροχής δανείων και της έκδοσης ομολόγων, είναι σε μεγάλο βαθμό συνδεδεμένες μεταξύ τους – γεγονός που σημαίνει ότι, τα προβλήματα της μίας επηρεάζουν σχεδόν αυτόματα την άλλη.
Για να γίνει περισσότερο κατανοητό το θέμα, οφείλει να αναφέρει κανείς ποιές τράπεζες ποιών χωρών έχουν επενδύσει στην Ιταλία και είναι εκτεθειμένες σε ένα μεγάλο πιστωτικό ρίσκο (Counterparty-Risk) – όπου, σύμφωνα με την BIS, τα εξής:
| Α/Α | Τράπεζες ανά χώρα | Ποσόν σε δις € |
| 1 | Γαλλικές τράπεζες | 278,0 |
| 2 | Γερμανικές τράπεζες | 90,0 |
| 3 | Αμερικανικές τράπεζες | 50,0 |
| 4 | Ισπανικές τράπεζες | 48,0 |
| 5 | Βρετανικές τράπεζες | 30,0 |
| 6 | Ιαπωνικές τράπεζες | 30,0 |
| 7 | Ολλανδικές τράπεζες | 30,0 |
Όπως φαίνεται από τον πίνακα, οι γαλλικές τράπεζες είναι με απόσταση οι πιο εκτεθειμένες, ενώ ακολουθούν οι γερμανικές
– μία εικόνα που μας θυμίζει πολύ έντονα την Ελλάδα, η οποία οδηγήθηκε
στο ΔΝΤ για να μη χάσουν τα χρήματα τους οι τράπεζες των δύο χωρών.
Στα πλαίσια αυτά, με δεδομένη την υπερχρέωση της Ιταλίας,
το δημόσιο της οποίας δανείζεται μέσω των υπερχρεωμένων τραπεζών της
που ασφαλώς δεν μπορούν να διασωθούν από αυτόν που είναι ο κυριότερος
οφειλέτης τους, από το κράτος δηλαδή, συμπεραίνει κανείς πως η
μοναδική δυνατότητα της χώρας (εκτός εάν επιστρέψει στη λιρέτα) είναι η
υπαγωγή της στο μηχανισμό στήριξης – ακόμη και αν εξασφαλίσει
τα 40 δις € που ζήτησε να δοθούν στις τράπεζες της απ’ ευθείας από την
ΕΚΤ, όπως είχε άλλωστε συμβεί με την Ισπανία.
Περαιτέρω, ενώ οι ιταλική τραπεζική κρίση εξελίσσεται, απειλώντας να συμπαρασύρει πρώτα τη Γαλλία, φαίνεται πως οι ελληνικές τράπεζες θα χρειαστούν μία επόμενη αύξηση κεφαλαίων
– κάτι εντελώς αυτονόητο, αφού η σύνθεση των κεφαλαίων τους
χαρακτηρίζεται σε μεγάλο βαθμό από «αναβαλλόμενους φόρους» (από αέρα
δηλαδή, όπως είχαμε αναλύσει στο παρελθόν).
Ειδικότερα, υπολογίζεται πως από τα
συνολικά ίδια κεφάλαια τους, ύψους περίπου 28 δις €, τα 16,5 δις €
(σχεδόν το 60% – 40% της Alpha, 71% της ETE, 75% της Eurobank, 58% της
Πειραιώς) συνιστούν κεφάλαια από αναβαλλόμενο φόρο – δηλαδή από φόρους που δεν θα πληρώσουν οι τράπεζες, όταν επιστρέψουν στην κερδοφορία.
Πώς όμως θα τα καταφέρουν, όταν τα κόκκινα δάνεια συνεχίζουν να
αυξάνονται, ενώ σχεδιάζουν να τα πουλήσουν σε εξευτελιστικές τιμές;
Πώς θα λειτουργήσουν κερδοφόρα, όταν οι χρεοκοπίες των επιχειρήσεων συνεχίζονται, η ύφεση βαθαίνει, οι ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις των νοικοκυριών προς το κράτος κλιμακώνονται,
επιβάλλονται όλο και περισσότεροι φόροι, ενώ δεν φαίνεται καμία θετική
προοπτική για το μέλλον; Πρόκειται λοιπόν για όνειρα θερινής νύχτας, τα
οποία πολύ δύσκολα θα επαναληφθούν – αν και το ευχόμαστε όσο τίποτα
άλλο.
.
Σημείωση: Ολόκληρος ο
αναβαλλόμενος φόρος για τις ελληνικές τράπεζες υπολογίζεται στα 19,5 δις
€ – εκ των οποίων τα 16,5 δις € έχουν επιλεχθεί για την κεφαλαιακή τους
επάρκεια. Το θέμα του αναβαλλόμενου φόρου, μέσω του οποίου έχουν
ευνοηθεί κυρίως οι τράπεζες του νότου, ενώ θεωρείται ως να είδος
δημιουργικής λογιστικής, αποτελεί μία επόμενη εστία πυρκαγιάς για την Ευρώπη – η οποία θα αναζωπυρωθεί σύντομα.
