Ο Χριστός δεν ξεριζώνει κάτι που έχει
βάλει μέσα στην φύση μας αλλά το εξαγνίζει, το οδηγεί προς Αυτόν.
Η φύση του ανθρώπου δεν δημιουργήθηκε
με ελαττώματα αλλά «λίαν καλώς» δίνοντας στον άνθρωπο την δυνατότητα να
επιλέξει ελεύθερα –κατα την κρίση του- που θα την οδηγήσει: προς την ατέλεστη
τελειότητα εν Χριστώ, ή προς το απύθμενο σκότος των παθών;
Η κοινωνία του ανθρώπου με τον Χριστό
οδηγεί την ανθρώπινη φύση στην κατα χάριν θεανθρωπία, οδηγεί το «λίαν
καλώς» στο «κατα χάριν τέλειο».
Γι’αυτό είναι ανάγκη ο άνθρωπος να βρει
τον Χριστό και να κοινωνεί μαζί Του. Και αυτό μπορεί να γίνει όταν ο άνθρωπος
αποδεχτεί ότι όχι μόνο τέλειος δεν είναι αλλά να βρει το κουράγιο ώστε να
παραδεχτεί τα λάθη, τα σφάλματα και τις αμαρτίες που έχουν αμαυρώσει ακόμα και
εκείνο το «λίαν καλώς».
Μέσα από την μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας
ο άνθρωπος μπορεί να βρει και πάλι τον δρόμο του προς την τελείωση, την σωτηρία,
την ολοκλήρωσή του.
Διότι τελικά ο άνθρωπος μπορεί να
αγγίξει την πληρότητα του είναι του μόνο μέσα από το Σώμα του Χριστού, μόνο
μέσα από την Εκκλησία , μόνο μέσα από τους πλησίον του στα πρόσωπα των οποίων
θα ατενίζει το κάλλος του Δημιουργού του.
