Η αγάπη
δεν φωνάζει....
Την καταλαβαίνεις
από την ευωδιά
που σκορπά γύρω της...
Με συγκλονίζει
όταν γνωρίζω ανθρώπους που
με τον κόπο,
με το δάκρυ,
με την αθόρυβη διακονία,
με την διακριτική τους ζωή
σκορπούν ΑΓΑΠΗ!
Λίγο φως εάν ρίξεις στην ζωή τους
(αν τους καταλάβεις)
γλιστρούν στην ασφαλή σκιά
της σαλότητας....
Δίνουν αιώνια προοπτική
(Μπολιάζουν με Θεό)
και στα πιο τετριμμένα και καθημερινά....
Θυμάμαι τον μπακάλη
στον τρελό-Γιάννη (έβαζε και λίγο παραπάνω φακή χωρίς να την χρεώσει για την ψυχή της μάνας του....)
Θυμάμαι εκείνον τον γέροντα
που φύτευε σε δύσκολα μέρη
δεντράκια
για να ξαποσταίνουν (και να τρώνε)
οι οδοιπόροι....
Θυμάμαι τον νέο μπροστά από μια γιαγιά
στο σούπερ μάρκετ (με κόσμο πολύ)
να παραχωρεί την θέση του προφασιζόμενος
ότι κάτι ξέχασε να πάρει....
Μεταξωτοί άνθρωποι!
ΠΑΤΗΡ ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
