Τον Γέροντα Παίσιο τον έχουμε δει σε άπειρες φωτογραφίες και πάντα τελειώνουν οι βαρυχειμωνιές εντός μας, όταν τον κοιτάζουμε.
Όμως τούτη η φωτογραφία, που βρήκα στις "Αγιορείτικες μνήμες", με εξουθένωσε. Πώς λέμε με λιάνισε, με έλιωσε, με διέλυσε.....Ψάχνω
τις λέξεις που δεν θα αποπειραθούν να ερμηνεύσουν αυτό που μοιάζει με
αποκάμωμα, εγκατάλειψη, χαλάρωση πάνω στην πέτρα (που φαίνεται ο
Γέροντας να την θεωρεί σπουδαιότερη του, αφού έχει μαζευτεί σε μιαν άκρη
της -σαν για να μην την ενοχλήσει ως κτίσμα του Θεού-)....
Το
σκηνικό μιας δυναμικής εκδοχής της φύσης πίσω του, τονίζει το μάζεμα του
Παππούλη στα σύνορα που ορίζονται από το παράταιρο με τα ράσα του
πανωφόρι (προφανώς δωρεά κάποιου) και από τα χοντροπάπουτσά του
(αταίριαστα με το αέρινο των βημάτων, προς εργασία των εντολών του
ουράνιου Εργοδότη).
Σαν
να ντρέπεται ο ταπεινός που πιάνει τόσο χώρο, χρήσιμο για τα πλάσματα
και τα κτίσματα -που εμφανώς τα θεωρεί ανώτερα του ιδίου-!
Και τώρα προσέχω πως μισά είναι τα ανελέητα με τα ποδαράκια, παπούτσια...
Κι'
αυτά τα χέρια: Το δεξιό σαν σε διαρκή ετοιμότητα να ξεκινήσει το σημείο
του Σταυρού και το αριστερό σαν σε -από εθισμό- τρυφερή ετοιμασία
θωπείας του ανθρώπινου πόνου.
Και κείνη η φλέβα που διακρίνεται να καταλήγει στο μικρό δάχτυλο, άραγε ποιάς ασυνήθιστης διαδρομής του αίματος, να είναι έντονο απομεινάρι; Σε ποιάς προσευχής την επανάληψη, στάθηκε το αίμα -με σεβασμό- ακίνητο και φούσκωσε τούτη η φλέβα ή από ποιού Αγίου αντάμωμα απόρησε και έμεινε ακίνητη, στη στάση που την πέτρωσε η έκπληξη;
Το βλέμμα, όσο και αν το αναζητήσεις, δεν θα το βρεις.
Καρφώθηκε στα ξερόχορτα, σαν προσευχή του Παππού για την ευτυχία να ζει κι αυτός ανάμεσα στα δοξασμένα χορταράκια του Θεού, ξερόχορτο λογίζοντας τον εαυτό του και ευχαριστημένος που τα αγριόχορτα τον καταδέχονται ανάμεσά τους!
Κι' όσο τον κοιτάζω, τόσο νομίζω πως κάτι περιμένει ή ψάχνει στο χώμα...
'Ισως πότε θάρθει το μυρμήγκι που κάποτε γνώρισε, μπορεί πότε θα φανεί ο φίλος του το φίδι ή πότε θα φανούν στο χώμα τα περπατήματα των βραδυνών Αγίων και θα τα δουν και οι άλλοι άνθρωποι, όπως αυτός τις νύχτες....
Γέροντα εμείς δεν θα τα δούμε...είμαστε πολλά ανάξιοι και πολλά αρνητές.
Όμως όσο βλέπουμε την εικόνα σου, όσο αρχίζει και χαμογελά το χείλι σου, όσο το ρασάκι σου ανεβοκατεβαίνει από τον χτύπο της καρδιάς, τόσο ενθαρρυνόμαστε να σου φορτωνόμαστε με την ξεδιαντροπιά του επαγγελματία επαίτη.
Φταις όμως και συ που μας δίνεις θάρρος, με αυτό το χελιδόνι που είναι έτοιμο να ξεφύγει κάτω απ' τ' άσπρα γένεια σου και να πάει του Θεού την δέησή σου για μας...
Δώσε ευλογία στο χελιδόνι να ξεκινήσει, Γέροντα.....Οι δικές μας αποστάσεις από τον Κύριο είναι μεγάλες και πρέπει το χελιδόνι να προφτάσει πριν χάσουμε άλλη μιάν άνοιξη....
Και κείνη η φλέβα που διακρίνεται να καταλήγει στο μικρό δάχτυλο, άραγε ποιάς ασυνήθιστης διαδρομής του αίματος, να είναι έντονο απομεινάρι; Σε ποιάς προσευχής την επανάληψη, στάθηκε το αίμα -με σεβασμό- ακίνητο και φούσκωσε τούτη η φλέβα ή από ποιού Αγίου αντάμωμα απόρησε και έμεινε ακίνητη, στη στάση που την πέτρωσε η έκπληξη;
Το βλέμμα, όσο και αν το αναζητήσεις, δεν θα το βρεις.
Καρφώθηκε στα ξερόχορτα, σαν προσευχή του Παππού για την ευτυχία να ζει κι αυτός ανάμεσα στα δοξασμένα χορταράκια του Θεού, ξερόχορτο λογίζοντας τον εαυτό του και ευχαριστημένος που τα αγριόχορτα τον καταδέχονται ανάμεσά τους!
Κι' όσο τον κοιτάζω, τόσο νομίζω πως κάτι περιμένει ή ψάχνει στο χώμα...
'Ισως πότε θάρθει το μυρμήγκι που κάποτε γνώρισε, μπορεί πότε θα φανεί ο φίλος του το φίδι ή πότε θα φανούν στο χώμα τα περπατήματα των βραδυνών Αγίων και θα τα δουν και οι άλλοι άνθρωποι, όπως αυτός τις νύχτες....
Γέροντα εμείς δεν θα τα δούμε...είμαστε πολλά ανάξιοι και πολλά αρνητές.
Όμως όσο βλέπουμε την εικόνα σου, όσο αρχίζει και χαμογελά το χείλι σου, όσο το ρασάκι σου ανεβοκατεβαίνει από τον χτύπο της καρδιάς, τόσο ενθαρρυνόμαστε να σου φορτωνόμαστε με την ξεδιαντροπιά του επαγγελματία επαίτη.
Φταις όμως και συ που μας δίνεις θάρρος, με αυτό το χελιδόνι που είναι έτοιμο να ξεφύγει κάτω απ' τ' άσπρα γένεια σου και να πάει του Θεού την δέησή σου για μας...
Δώσε ευλογία στο χελιδόνι να ξεκινήσει, Γέροντα.....Οι δικές μας αποστάσεις από τον Κύριο είναι μεγάλες και πρέπει το χελιδόνι να προφτάσει πριν χάσουμε άλλη μιάν άνοιξη....
