Ήταν το 1985 και ήμουν ακόμα μαθητής
Λυκείου, οργανωμένος στην ΟΝΝΕΔ. Τότε βγήκε στους κινηματογράφους το
περίφημο «Ελένη» του Νίκου Γκατζογιάννη. Εμείς, οι μαθητές από το Παλαιό
Φάληρο, πήγαμε για να δούμε την ταινία στον Πειραιά.
Η ΚΝΕ ήταν εκεί, στήνοντας μάλιστα σε
κάποιες περιπτώσεις, όπως στο κέντρο των Αθηνών, «αλυσίδες». Μας
επιτέθηκαν, μας εξύβρισαν, μας απείλησαν, χτύπησαν πολλούς, για να μην
μπουν στους κινηματογράφους...
Δεν μασήσαμε, μπήκαμε και είδαμε την
ταινία. Ήταν όμως μια από τις πρώτες φορές που ήρθα αντιμέτωπος με τη
βία της αριστεράς και είδα ιδίοις όμμασι πως αντιλαμβάνεται αυτό που η
ίδια επικαλείται συνεχώς και υποκριτικά, την «ελευθερία έκφρασης». Όσες
αίθουσες πρόβαλαν την ταινία, δέχθηκαν απειλές για βομβιστικές
επιθέσεις. Επισημαίνουμε εδώ ότι οι κομμουνιστές φοβούνταν όπως ο διάβολος το λιβάνι την αλήθεια, μιας και τα γεγονότα που περιγράφονται στο ευπώλητο βιβλίο από τον δημοσιογράφο & συγγραφέα, είναι πραγματικά και αναφέρονται στο έγκλημα του παιδομαζώματος που επέβαλε η «πρόοδος» στα χωριά που καταλάμβανε, έγκλημα που επισήμανε, αναγνώρισε και καταδίκασε η διεθνής κοινότητα.
Η ταινία δεν προβλήθηκε από κανένα
δημόσιο τηλεοπτικό δίαυλο στην Ελλάδα, μιας και η αριστερά δεν το
«επέτρεψε». Σταλινικά πράγματα... Προσωπικά, το είδα ξανά ένα καλοκαίρι,
στην δημόσια πορτογαλική τηλεόραση (RTP). Η ταινία αυτή, σημειωτέον,
έχει παίξει παντού.
Για να δούμε λίγο όμως, πως εννοεί την
ελευθερία λόγου ή έκφρασης, η αριστερά. Έχετε ακούσει για το πώς
λογόκριναν το έργο του Λουί ντε Μπερνιέ («Το μαντολίνο του λοχαγού
Κορέλι»); Αφαιρέθηκαν οι αντικομμουνιστικές αναφορές στην ελληνική της
μετάφραση, όπως έγινε και στην κινηματογραφική μεταφορά! Με τη σύμφωνη
γνώμη του συγγραφέα, δυστυχώς.
Όπως έγραψε σε άρθρο του στην εφημερίδα
«Το Βήμα» ο Γιάννης Μαρίνος (ο οποίος αναφέρεται στον Λουί ντε Μπερνιέ)
στις 20 Αυγούστου 2000 (με τίτλο «Έργα και ημέρες της αριστερής
λογοκρισίας»), «ως φαίνεται, η εν Ελλάδι λειτουργούσα αριστερή
λογοκρισία δρα αποτελεσματικά σε κάθε χώρο και με κάθε ευκαιρία. Σε
σχετική ανάλυση της Εφημερίδας του Κέντρου Σοσιαλιστικών Μελετών
διαπιστώνεται ότι ‘σε ορισμένους κύκλους επιβιώνει πλήρως ως σήμερα μια
υποδόρια ιδεολογική τρομοκρατία, που εξωθεί σε αυτολογοκρισία ακόμη και
άτομα που δεν έχουν παραιτηθεί της ελευθεροφροσύνης τους, αλλά για κακή
τους τύχη εξαρτώνται από το πνευματικό κατεστημένο’.
Και προσθέτει η εν λόγω εφημερίδα: Ίσως
μάλιστα αυτή να είναι η αιτία για τις ελάχιστες συγκριτικά τηλεοπτικές
μεταδόσεις, μάλιστα δε μόνο τα τελευταία χρόνια, μιας από τις καλύτερες
ταινίες του ημετέρου Κώστα Γαβρά, της κινηματογραφικής μεταφοράς του
αυτοβιογραφικού έργου του Τσέχου Άρθουρ Λόντον ‘Η ομολογία’ (στην οποία
περιγράφεται πώς αποσπώντο στις ‘δημοκρατίες’ του υπαρκτού σοσιαλισμού
οι ομολογίες δήθεν ενοχής των αμφισβητιών του καθεστώτος)». Και εδώ
θυμηθήκαμε όλοι την εκπληκτική ταινία «Οι ζωές των άλλων», για τα δεινά
των Ανατολικογερμανών επί των ημερών της αριστερής «προόδου», της οποίας
ταινίας την προβολή κανείς δεν μπόρεσε να σταματήσει.
Πριν από λίγο καιρό, ομάδες
«αγανακτισμένων» μουσουλμάνων τα έκαναν γυαλιά-καρφιά στο κέντρο των
Αθηνών, σπάζοντας βιτρίνες καταστημάτων και ΙΧ, λόγω μιας αντι-ισλαμικής
ταινίας που γυρίστηκε... στις ΗΠΑ! Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και των
«λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων», δεν είπαν λέξη.
Το να καταδικάζεις τα έκτροπα που
προκαλούν οι μετανάστες, δεν είναι, φαίνεται, πολιτικά ορθό και
«προοδευτικό», ειδικά για αυτούς που τους χρειάζονται για την προσπάθεια
που καταβάλλουν για τη διάλυση του εθνικού κορμού. Εκεί, δεν ισχύει η
ελευθερία έκφρασης. Είναι και δειλοί, φοβούνται τη fatwa και τους
μουσουλμάνους γενικότερα.
Επίσης, η αριστερά που φαγώθηκε να
σκούζει για τις αντιδράσεις πιστών έξω από το «Χυτήριο», ποτέ δεν
καταδίκασε τους απανωτούς εμπρησμούς των βιβλιοπωλείων του Άδωνι
Γεωργιάδη και του Γιάννη Γιαννάκενα. Φαίνεται ότι οι δύο πατριώτες
εκδότες, δεν έχουν το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης, αυτό για το οποίο
σύσσωμο το «προοδευτικό» κατεστημένο ξεσηκώθηκε, όταν κάηκαν τα βιβλία
του Μίκη Ανδρουλάκη. Δύο μέτρα και δύο σταθμά, απύθμενη υποκρισία και
φυσικά, σταλινική νοοτροπία. Και που να δείτε τι ετοιμάζει ο ΣΥΡΙΖΑ, στη
λογική της επιβολής της πολιτικής ορθότητας...
Στο πλαίσιο της συζήτησης όμως για την
ελευθερία του λόγου, αυτή που η αριστερά προσπαθεί να καταστείλει με τις
διάφορες προτάσεις νόμου για καταπολέμηση της εχθροπάθειας, θυμήθηκα
και άλλα πολλά περιστατικά. Τον τρόπο με τον οποίο κάποιοι «κυνήγησαν»
εδώ τον Ντέιβιντ Ίρβινγκ, όταν αυτός ήρθε στην Ελλάδα να μιλήσει για τα
βιβλία του.
Θυμήθηκα πως του πήρα συνέντευξη, για
την free press εφημερίδα «metro», μέσα στο εστιατόριο Ιντεάλ, στην οδό
Πανεπιστημίου και με δρακόντεια μέτρα ασφαλείας (λίγες ημέρες πριν
συλληφθεί στην Αυστρία, καταδικαστεί σε πρώτο βαθμό, κρατηθεί για 14
μήνες και αθωωθεί, μετά από διεθνή κατακραυγή), θυμήθηκα όμως και τη
ντροπιαστική για τον πολιτισμό μας επίθεση αριστεριστών κατά του
ηλικιωμένου (83 ετών τότε) καθηγητή Γενετικής και Μοριακής Βιολογίας
Τζέιμς Γουότσον, στην Πάτρα, τον Απρίλιο του 2011. Οι χούλιγκαν αυτοί
της αριστεράς και της «προόδου», δεν σκέφτηκαν καν τον αγώνα που ο
άνθρωπος αυτός έδωσε κατά του πολέμου στο Βιετνάμ.
Είναι απίστευτα υποκριτικό, να μιλά η
αριστερά για ελευθερία έκφρασης. Οι της «προόδου», οι οποίοι προωθούν
τον βίαιο κοινωνικό μετασχηματισμό, όπου κι αν επικράτησαν, κατέστειλαν
όλες τις ελευθερίες και έβαψαν τα πάντα στο αίμα. Οι υποκριτικές κραυγές
τους, σήμερα, προκαλούν αν μη τι άλλο, το γέλωτα.
Νίκος Χιδίρογλου πηγή
Από Nick Zois
