Ο πρόεδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας στην ομιλία του Valdai forum τόνισε η Αμερική δεν έχει να προσφέρει τίποτα στον Κόσμο πέραν της κυριαρχίας της.
Επικαλέστηκε ήρωα από τους Δαιμονισμένους του Ντοστογιέφσκι για να περιγράψει τον δυτικό ολοκληρωτισμό: «Αφήνω απεριόριστη ελευθερία για να καταλήξω σε απεριόριστο δεσποτισμό». Μεταξύ άλλων είπε: Οι φιλελεύθεροι του 20ου αιώνα ισχυρίζονται ότι η «ανοιχτή κοινωνία» τους έχει εχθρούς.
Και, η ελευθερία που έχουν αυτοί οι εχθροί πρέπει να περιοριστεί και να ακυρωθεί.
Έχουν
φτάσει στο παράλογο σημείο όπου οποιαδήποτε εναλλακτική άποψη δηλώνεται
επιβλαβής προπαγάνδα που αποτελεί κίνδυνο για τη δημοκρατία.
Οι Ναζί έκαψαν βιβλία, ενώ οι απόγονοι των ιδρυτών του φιλελευθερισμού και της προόδου απαγορεύουν τον Τσαϊκόφσκι και τον Ντοστογιέφσκι.
Το δυτικό μοντέλο της παγκοσμιοποίησης οικοδομήθηκε πάνω στην εξάλειψη της διαφορετικότητας. Ήταν η νεοαποικιοκρατία με σαφή στόχο: να ενισχύσει την αδιαμφισβήτητη οικονομική και πολιτική κυριαρχία της Δύσης.
Απορρίπτουμε
τις αυταρχικές επιταγές ορισμένων χωρών και μπλοκ. Αυτός είναι ένας
γνήσιος δημοφιλής κανόνας σε παγκόσμιο επίπεδο. Σίγουρα οι δυτικοί
«δημοκράτες» πρέπει να καλωσορίσουν αυτή την έκφραση δισεκατομμυρίων
ανθρώπων που αναζητούν την ελευθερία τους;
Αλλά όχι. Αντίθετα, ισχυρίζονται ότι αυτό «υπονομεύει τη φιλελεύθερη τάξη που βασίζεται σε κανόνες». Χρησιμοποιούν
οικονομικό πόλεμο, κυρώσεις, μποϊκοτάζ, έγχρωμες επαναστάσεις και
πραξικοπήματα. Ένα από αυτά συνέβη στην Ουκρανία το 2014 – το υποστήριξαν και μάλιστα ανακοίνωσαν πόσα ξόδεψαν για αυτό.
Η Ουάσιγκτον μιλάει για την «παγκόσμια τάξη», αλλά κάθε μέρα αυτή η λεγόμενη τάξη πολλαπλασιάζει το χάος και γίνεται όλο και πιο μισαλλόδοξη, ακόμη και σε σχέση με τις ίδιες τις δυτικές χώρες.
Είμαι βέβαιος ότι μια αληθινή δημοκρατία σε έναν
πολυπολικό κόσμο σημαίνει ότι κάθε λαός, κοινωνία ή πολιτισμός μπορεί να
επιλέξει τον δικό του δρόμο και το δικό του κοινωνικό και πολιτικό
σύστημα.
Εάν οι ΗΠΑ και η Ευρώπη μπορούν να
επιλέξουν τον δικό τους δρόμο, τότε το ίδιο μπορούν και οι ασιατικές
χώρες, τα ισλαμικά έθνη, οι μοναρχίες του Περσικού Κόλπου και χώρες σε
άλλες ηπείρους. Και η Ρωσία μπορεί επίσης.
Η διαφορά μεταξύ των παραδοσιακών αξιών και των νεοφιλελεύθερων αξιών
είναι ότι οι παραδοσιακές αξίες είναι πάντα μοναδικές επειδή προκύπτουν
από τις παραδόσεις αυτής της κοινωνίας, τον πολιτισμό και την ιστορική
εμπειρία της. Γι’ αυτό οι παραδοσιακές αξίες δεν μπορούν να επιβληθούν
σε άλλους.
Πρέπει να γίνονται σεβαστοί και να τους
αντιμετωπίζονται με προσοχή όπως οι επιλογές που έγιναν επί αιώνες από
τους ανθρώπους αυτής της χώρας.
Αυτό είναι λογικό γιατί είναι οι παραδοσιακές κοινωνίες της Ανατολής,
της Λατινικής Αμερικής, της Αφρικής και της Ευρασίας που αποτελούν τα
θεμέλια του πολιτισμού του κόσμου.
Καθώς χάνουν την κυριαρχία τους, γίνονται η διεθνής μειονότητα.
Και, θέλω να ξεκαθαρίσω, το δικαίωμά τους στις δικές τους
πολιτισμικές διαφορές πρέπει να γίνεται σεβαστό. Θέλω να τονίσω ότι αυτό
πρέπει να αντιμετωπίζεται με σεβασμό, αλλά στο ίδιο επίπεδο με όλους
τους άλλους.
Εάν οι δυτικές ελίτ πιστεύουν ότι μπορούν να
γεμίσουν το μυαλό των ανθρώπων τους με περίεργες αλλά μοδάτες ιδέες
όπως δεκάδες φύλα και παρελάσεις ομοφυλοφίλων, αυτό είναι δικαίωμά τους.
Αυτό όμως που δεν έχουν το δικαίωμα να κάνουν είναι να απαιτούν από
τους άλλους να τους ακολουθήσουν σε αυτόν τον δρόμο.
Μπορούμε
να δούμε ότι οι δυτικές χώρες διέρχονται μια δύσκολη δημογραφική,
πολιτική και κοινωνική διαδικασία. Αυτή είναι η δουλειά τους – η Ρωσία
δεν παρεμβαίνει σε αυτή τη διαδικασία και δεν έχει καμία πρόθεση να το
κάνει. Σε αντίθεση με τη Δύση, δεν μπαίνουμε στα χωράφια των άλλων.
Σε
αυτήν την περίοδο σύγκρουσης, θα ήθελα να πω ότι η Ρωσία, ως ανεξάρτητη
χώρα και πολιτισμός, ποτέ δεν θεώρησε και δεν θεωρεί τον εαυτό της
εχθρό της Δύσης.
Προσπαθήσαμε να οικοδομήσουμε σχέσεις με δυτικές χώρες. Με το ΝΑΤΟ.
Είχαμε
ένα απλό μήνυμα: «Ας σταματήσουμε να είμαστε εχθροί. Ας ζήσουμε
ειρηνικά. Ας διατηρήσουμε τον διάλογο και ας βελτιώσουμε την
εμπιστοσύνη. Ειρήνη.”
Αντίθετα, δεχόμασταν συνεχώς αυξανόμενη
πίεση και δημιουργία θυλάκων έντασης στα σύνορά μας. Ποιο είναι το νόημα
αυτής της πίεσης; Δεν το κάνουν για εξάσκηση. Το θέμα είναι να κάνουν
τη Ρωσία πιο ευάλωτη, να την κάνουν πειθήνιο όργανο στους δικούς τους
γεωπολιτικούς σκοπούς.
Η Ρωσία απλώς υπερασπίζεται το δικαίωμά της να υπάρχει και να αναπτύσσεται όπως θέλει. Η Ρωσία δεν έχει καμία πρόθεση να γίνει νέα ηγεμονία.
Η
νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων πρέπει να βασίζεται στο νόμο και πρέπει να
είναι ελεύθερη, οργανική και δίκαιη. Αυτό πρέπει να συμβεί στην
παγκόσμια οικονομία. Η Ρωσία πιστεύει ότι η εμφάνιση νέων διεθνών
πλατφορμών συναλλαγών είναι αναπόφευκτη, συμπεριλαμβανομένων των διεθνών
διακανονισμών.
Τέτοιες πλατφόρμες πρέπει να βρίσκονται εκτός
εθνικής δικαιοδοσίας. Πρέπει να είναι ασφαλή, αποπολιτικοποιημένα,
αυτοματοποιημένα και ανεξάρτητα από οποιοδήποτε σημείο ελέγχου. Μπορούμε
να το κάνουμε αυτό; Ναι φυσικά. Θα χρειαστεί όμως η συνεργασία πολλών
χωρών.
Η μελλοντική παγκόσμια τάξη πραγμάτων διαμορφώνεται μπροστά στα μάτια
μας και σε αυτό το σύστημα πρέπει να ακούμε τις ανησυχίες όλων χωρίς να
επιβάλλουμε τη δική μας εκδοχή της αλήθειας στους άλλους.
Βρισκόμαστε
σε ένα ιστορικό σύνορο και αντιμετωπίζουμε ίσως την πιο επικίνδυνη και
απρόβλεπτη αλλά και σημαντική δεκαετία από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου
Πολέμου.
Η Δύση δεν μπορεί να ελέγξει όλη την ανθρωπότητα μόνη της. Αλλά συνεχίζει απεγνωσμένα να προσπαθεί.
Σε
αυτό το πλαίσιο, θα πρέπει ίσως να εξετάσουμε εάν η δομή των Ηνωμένων
Εθνών, συμπεριλαμβανομένου του Συμβουλίου Ασφαλείας του θα πρέπει να
αντικατοπτρίζει περισσότερο την ποικιλομορφία του κόσμου. (Με την Ασία,
την Αφρική και τη Λατινική Αμερική να παίζουν μεγαλύτερο ρόλο)
Η
ενότητα προκύπτει από τη συμπερίληψη της γνώμης όλων, με προσεκτική
εξέταση της ταυτότητας κάθε χώρας και λαού. Η μακροπρόθεσμη συνεργασία
είναι δυνατή μόνο σε αυτή τη βάση στον πολυπολικό κόσμο.
Έχουμε
κοινό συμφέρον και το σύνολο μπορεί να είναι μεγαλύτερο από το άθροισμα
των μερών του. Τα κέρδη πρέπει να πηγαίνουν στην πλειοψηφία και όχι σε
μεμονωμένες διεθνικές εταιρείες.
Ειδικά, δεδομένου ότι οι ΗΠΑ και η Δύση γενικότερα, έχοντας χρησιμοποιήσει το δολάριο ως όπλο, έχουν απαξιώσει τον θεσμό των διεθνών χρηματοοικονομικών αποθεμάτων.
Πρώτα, τους υποτίμησαν χρησιμοποιώντας τον πληθωρισμό στο δολάριο και
στη ζώνη του ευρώ και μετά απλώς έβαλαν στην τσέπη τα αποθέματά μας σε
χρυσό.
Αυτό θα αφαιρέσει την ευκαιρία για κατάχρηση της νέας
παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής υποδομής και θα μας επιτρέψει να
δραστηριοποιούμαστε αποτελεσματικά, με ασφάλεια και επικερδή χωρίς το
δολάριο και άλλα λεγόμενα αποθεματικά νομίσματα.
Τέτοιες
πλατφόρμες πρέπει να βρίσκονται εκτός εθνικής δικαιοδοσίας. Πρέπει να
είναι ασφαλείς, αποπολιτικοποιημένες, αυτοματοποιημένες και ανεξάρτητες
από οποιοδήποτε σημείο ελέγχου. Μπορούμε να το κάνουμε αυτό; Ναι φυσικά.
Θα χρειαστεί όμως η συνεργασία πολλών χωρών.
Tα γεγονότα έχουν μετατραπεί σε συστημική κρίση μεγάλου μεγέθους, όχι μόνο στον πολιτικοστρατιωτικό, αλλά και στον οικονομικό και ανθρωπιστικό τομέα.
Αυτό που λέγεται Δύση –συμβατικά, φυσικά, δεν υπάρχει ενότητα σε αυτό– είναι σαφώς μια πολύ περίπλοκη συσσώρευση, ωστόσο ας πούμε ότι αυτή η Δύση έχει κάνει ένα ορισμένο αριθμό βημάτων προς την επιδείνωση τα τελευταία χρόνια και ειδικά τους τελευταίους μήνες. . Μάλιστα, ακόμα κάνουν ότι μπορούν για να χειροτερέψουν την κατάσταση, ούτε εδώ υπάρχει κάτι νέο. Αυτά περιλαμβάνουν την υποκίνηση πολέμου στην Ουκρανία, τις προκλήσεις γύρω από την Ταϊβάν και την αποσταθεροποίηση των παγκόσμιων αγορών τροφίμων και ενέργειας. .. Και όπως βλέπουμε τώρα, σε αυτό έχει προστεθεί και η καταστροφή πανευρωπαϊκών αγωγών φυσικού αερίου. Αυτό είναι το πιο εξωφρενικό πράγμα, αλλά είμαστε μάρτυρες αυτών των θλιβερών γεγονότων.
Η εξουσία σε όλο τον κόσμο είναι ακριβώς αυτό στο οποίο έχει στοιχηματίσει η προαναφερθείσα Δύση. Αλλά αυτό το παιχνίδι είναι σίγουρα ένα επικίνδυνο, αιματηρό και, θα έλεγα, βρώμικο παιχνίδι….
Αυτοί που σπέρνουν τον άνεμο θα θερίσουν, όπως λένε, την καταιγίδα. Η κρίση έχει γίνει πραγματικά παγκόσμια, επηρεάζει τους πάντες. Δεν πρέπει να υπάρχουν αυταπάτες.
Η ανθρωπότητα έχει τώρα ουσιαστικά δύο επιλογές: είτε να συνεχίσει να συσσωρεύει τα προβλήματα που αναπόφευκτα θα μας εκμηδενίσουν, είτε να προσπαθήσει να βρει μαζί λύσεις, ομολογουμένως ατελείς, αλλά εφικτές και πιθανό να κάνουν τον κόσμο μας πιο σταθερό και ασφαλή.
Πάντα πίστευα και πιστεύω στη δύναμη της κοινής λογικής. Είμαι λοιπόν πεπεισμένος ότι, αργά ή γρήγορα, τα νέα κέντρα της πολυπολικής παγκόσμιας τάξης και η Δύση θα πρέπει να αρχίσουν να μιλούν για ένα κοινό μέλλον για εμάς, σε ισότιμη βάση, και όσο πιο γρήγορα τόσο το καλύτερο. ..
Μία από τις πιο επικίνδυνες συνέπειες της οικολογικής διαταραχής είναι η μείωση της βιοποικιλότητας στη φύση. Και τώρα έρχομαι στο κύριο θέμα για το οποίο είμαστε όλοι συγκεντρωμένοι: είναι λιγότερο σημαντική η άλλη ποικιλομορφία – πολιτιστική, κοινωνική, πολιτική, πολιτισμική;
Ταυτόχρονα, η μείωση, η διαγραφή όλων των διαφορών έχει γίνει σχεδόν η ουσία της σύγχρονης Δύσης. Τι κρύβεται πίσω από αυτή τη μείωση; Είναι πρώτα απ’ όλα η εξαφάνιση του δημιουργικού δυναμικού της ίδιας της Δύσης και η επιθυμία να επιβραδύνει, να εμποδίζει την ελεύθερη ανάπτυξη άλλων πολιτισμών.
Φυσικά, υπάρχει και ένα άμεσο εμπορικό ενδιαφέρον εδώ: επιβάλλοντας τις αξίες τους, τα στερεότυπά τους για την κατανάλωση, την τυποποίησή τους, οι αντίπαλοί μας –χωρίς αμφιβολία θα τους αποκαλώ έτσι– προσπαθούν να διευρύνουν τις αγορές για τα προϊόντα τους.
Τελικά όλα αυτά είναι πολύ πρωτόγονα . Δεν είναι τυχαίο που η Δύση ισχυρίζεται ότι ο πολιτισμός και η κοσμοθεωρία της πρέπει να είναι οικουμενική. …οι πολιτικοί τους επιμένουν στο γεγονός ότι αυτές οι ίδιες αξίες πρέπει να γίνουν αποδεκτά ανεπιφύλακτα από όλους τους άλλους συμμετέχοντες σε διεθνείς αλληλεπιδράσεις.
Εδώ είναι ένα απόσπασμα από την περίφημη ομιλία του Alexander Solzhenitsyn στο Χάρβαρντ. Το 1978, σημείωσε ότι η Δύση χαρακτηριζόταν από μια «επίμονη τύφλωση υπεροχής» – η οποία επιμένει ακόμη και σήμερα – η οποία «υποστηρίζει την ιδέα ότι όλες οι τεράστιες περιοχές του πλανήτη μας θα πρέπει να αναπτυχθούν και να κυριαρχηθούν από τα συστήματα των σύγχρονων Δυτικών…». 1978. Τίποτα δεν έχει αλλάξει.
Κατά τον τελευταίο μισό αιώνα, αυτή η τύφλωση για την οποία μίλησε ο Σολζενίτσιν – ανοιχτά ρατσιστική και νεοαποικιακή φύση – έχει γίνει εντελώς φρικτή, ειδικά από τότε που δημιουργήθηκε ο λεγόμενος μονοπολικός κόσμος. Τι θέλετε να απαντήσω σε αυτό; Η εμπιστοσύνη στο αλάθητο κάποιου είναι μια πολύ επικίνδυνη κατάσταση: είναι μόνο ένα σύντομο βήμα πριν οι ίδιοι οι «αλάθητοι» μπορούν απλώς να καταστρέψουν εκείνους που δεν τους αρέσουν.
Ακόμη και στο αποκορύφωμα του Ψυχρού Πολέμου, στο απόγειο της αντιπαράθεσης στρατιωτικών συστημάτων, ιδεολογιών και ανταγωνισμών, δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό κανενός να αρνηθεί την ίδια την ύπαρξη του πολιτισμού, της τέχνης και της επιστήμης των αντιπάλων του.
Και τι γίνεται τώρα; Οι Ναζί στην εποχή τους έκαιγαν τα βιβλία και τώρα οι δυτικοί «φιλελεύθεροι και προοδευτικοί» ήρθαν να απαγορεύσουν τον Ντοστογιέφσκι και τον Τσαϊκόφσκι. Η λεγόμενη κουλτούρα της διαγραφής, η οποία όμως είναι στην πραγματικότητα –το έχουμε ήδη μιλήσει αρκετές φορές– μια πραγματική καταστολή του πολιτισμού, στερεί κάθε ζωή και κάθε δημιουργικότητα και δεν επιτρέπει την ελεύθερη σκέψη να αναπτυχθεί σε κανέναν τομέα: ούτε σε οικονομικά, ούτε στην πολιτική, ούτε στον πολιτισμό.
Η ίδια η φιλελεύθερη ιδεολογία έχει αλλάξει κι έχει γίνει αγνώριστη σήμερα. Ενώ ο κλασικός φιλελευθερισμός αρχικά αντιλαμβανόταν την ελευθερία του καθενός ως την ελευθερία να λέει ό,τι θέλει, να κάνει ό,τι θέλει, ήδη από τον 20ο αιώνα οι φιλελεύθεροι άρχισαν να λένε ότι η λεγόμενη κοινωνία είχε εχθρούς και η ελευθερία αυτών των εχθρών μπορεί και πρέπει να περιοριστεί, ακόμη και να καταργηθεί. Έχουν φτάσει πλέον στο σημείο του παραλογισμού όπου οι όποιες εναλλακτικές απόψεις δηλώνουν ανατρεπτική προπαγάνδα και απειλή για τη δημοκρατία.
Ό,τι βγαίνει από τη Ρωσία είναι μια «συνωμοσία του Κρεμλίνου». Είμαστε πραγματικά τόσο παντοδύναμοι; Οποιαδήποτε κριτική στους αντιπάλους μας – οποιαδήποτε! – εκλαμβάνεται ως «συνωμοσία του Κρεμλίνου», «το μακρύ χέρι του Κρεμλίνου». Είναι παράλογο. Τι σας έχει συμβεί; Χρησιμοποιήστε τον εγκέφαλό σας, εκφράστε κάτι πιο ενδιαφέρον, παρουσιάστε την άποψή σας με πιο εννοιολογικό τρόπο. Δεν μπορείς να κατηγορείς για τα πάντα τις ίντριγκες του Κρεμλίνου.
Όλα αυτά τα είχε προβλέψει προφητικά ο Φιοντόρ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέφσκι τον 19ο αιώνα. Ένας από τους χαρακτήρες στο μυθιστόρημά του ”Οι δαιμονισμένοι”, ο μηδενιστής Τσιγκαλιόφ, περιέγραψε το λαμπρό μέλλον που φανταζόταν: «Αφήνω απεριόριστη ελευθερία για να καταλήξω σε απεριόριστο δεσποτισμό» που, παρεμπιπτόντως, είναι αυτό το δόγμα που οι δυτικοί αντίπαλοί μας ήρθαν να ασπαστούν . Ο άλλος χαρακτήρας του μυθιστορήματος, ο Piotr Verkhovenski, ανταπαντά δηλώνοντας ότι η προδοσία, η καταγγελία και η κατασκοπεία είναι απαραίτητα παντού, ότι η κοινωνία δεν χρειάζεται ανώτερα ταλέντα και ικανότητες: «Ο Κικέρωνας έχει κομμένη τη γλώσσα του, ο Κοπέρνικος βγαλμένα τα μάτια κι ο Σαίξπηρ λιθοβολείται μέχρι θανάτου». Εδώ στέκονται οι δυτικοί μας αντίπαλοι. Τι είναι αν όχι μια σύγχρονη δυτική κουλτούρα διαγραφής;.
Το δυτικό μοντέλο παγκοσμιοποίησης, νεοαποικιοκρατικό στην ουσία, βασίστηκε επίσης στην ενοποίηση, στο οικονομικό και τεχνολογικό μονοπώλιο, στη διαγραφή όλων των διαφορών. Το καθήκον ήταν σαφές: να ενισχυθεί η άνευ όρων κυριαρχία της Δύσης στην παγκόσμια οικονομία και πολιτική και, για να γίνει αυτό, να θέσει στην υπηρεσία της τους φυσικούς και χρηματοοικονομικούς πόρους, τις πνευματικές, ανθρώπινες και οικονομικές δυνατότητες ολόκληρου του πλανήτη..
Εδώ θα ήθελα να αναφέρω έναν άλλο Ρώσο φιλόσοφο – τον Αλεξάντερ Αλεξάντροβιτς Ζινόβιεφ, του οποίου τα εκατό χρόνια θα γιορτάσουμε σε λίγες μόνο μέρες, στις 29 Οκτωβρίου. Πριν από περισσότερα από 20 χρόνια, δήλωσε ότι για την επιβίωση του δυτικού πολιτισμού στο επίπεδο που έχει φτάσει, «όλος ο πλανήτης ως περιβάλλον ύπαρξης είναι απαραίτητος, απαιτούνται όλοι οι πόροι της ανθρωπότητας». Αυτό ισχυρίζονται, όλο αυτό υπάρχει.
Ο κόσμος είναι εγγενώς διαφορετικός και οι προσπάθειες της Δύσης να χωρέσει τους πάντες σε ένα ενιαίο μοντέλο είναι αντικειμενικά καταδικασμένες.
Η Ρωσία, ως ανεξάρτητος και ξεχωριστός πολιτισμός, ποτέ δεν θεώρησε και δεν θεωρεί τον εαυτό της εχθρό της Δύσης. Η αμερικανοφοβία, η αγγλοφοβία, η γαλλοφοβία, η γερμανοφοβία είναι μορφές ρατσισμού με τον ίδιο τρόπο όπως η ρωσοφοβία και ο αντισημιτισμός – καθώς και όλες οι εκδηλώσεις ξενοφοβίας.
Απλώς πρέπει να καταλάβετε ότι υπάρχουν, όπως έχω ήδη πει, δύο Δύσεις, τουλάχιστον δύο, ή ίσως περισσότερες, αλλά τουλάχιστον δύο: η Δύση των παραδοσιακών αξιών, πρώτα απ’ όλα των χριστιανικών, της ελευθερίας, του πατριωτισμού, του πολιτισμού. και τώρα και ισλαμικών αξιών, επειδή ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού πολλών δυτικών χωρών ομολογεί το Ισλάμ. Αυτή η Δύση είναι κοντά μας με μια ορισμένη έννοια, από πολλές απόψεις έχουμε κοινές, ακόμη και προγονικές ρίζες. Αλλά υπάρχει μια άλλη Δύση – επιθετική, κοσμοπολίτικη, νεοαποικιακή, που λειτουργεί ως εργαλείο για τις νεοφιλελεύθερες ελίτ. Φυσικά, η Ρωσία δεν θα υποστηρίξει ποτέ τις επιταγές αυτής της Δύσης.
Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης κατέστρεψε επίσης την ισορροπία των γεωπολιτικών δυνάμεων. Η Δύση ένιωσε νικήτρια και κήρυξε μια μονοπολική παγκόσμια τάξη στην οποία μόνο η θέλησή της, ο πολιτισμός και τα συμφέροντά της είχαν δικαίωμα ύπαρξης.
Η ιστορική περίοδος της αδιαμφισβήτητης δυτικής κυριαρχίας στις παγκόσμιες υποθέσεις πλησιάζει στο τέλος της, ο μονοπολικός κόσμος ανήκει στο παρελθόν. Βρισκόμαστε σε μια ιστορική καμπή. Η δεκαετία που έχουμε μπροστά μας είναι ίσως η πιο επικίνδυνη, η πιο απρόβλεπτη και η πιο σημαντική από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η Δύση είναι ανίκανη να οδηγήσει μόνη της την ανθρωπότητα, αλλά προσπαθεί απεγνωσμένα να το κάνει, και τα περισσότερα έθνη του κόσμου δεν είναι πλέον πρόθυμα να την υποστηρίξουν. Αυτή είναι η μεγάλη αντίφαση της νέας εποχής. Η κατάσταση είναι κάπως επαναστατική: οι ανώτερες τάξεις δεν μπορούν πλέον και οι κατώτερες τάξεις δεν θέλουν πια να ζουν έτσι, σύμφωνα με τα λόγια του κλασικού.
Αυτή η κατάσταση πραγμάτων είναι γεμάτη παγκόσμιες συγκρούσεις ή μια αλυσίδα συγκρούσεων, οι οποίες αποτελούν απειλή για την ανθρωπότητα, συμπεριλαμβανομένης της ίδιας της Δύσης. Η εποικοδομητική επίλυση αυτής της αντίφασης είναι το κύριο ιστορικό καθήκον σήμερα.
Η αλλαγή πορείας είναι μια επώδυνη αλλά φυσική και αναπόφευκτη διαδικασία. Η μελλοντική παγκόσμια τάξη πραγμάτων διαμορφώνεται μπροστά στα μάτια μας. Και σε αυτή την παγκόσμια τάξη, πρέπει να ακούμε τους πάντες, να εξετάζουμε όλες τις απόψεις, όλα τα έθνη, όλες τις κοινωνίες, όλους τους πολιτισμούς, όλα τα συστήματα κοσμοθεωριών, ιδεών και θρησκευτικών πεποιθήσεων, χωρίς να επιβάλλουμε ούτε μια αλήθεια σε κανέναν, και μόνο σε αυτή τη βάση, κατανοώντας την ευθύνη μας απέναντι στη μοίρα – το πεπρωμένο των λαών, του πλανήτη – να οικοδομήσουμε μια συμφωνία του ανθρώπινου πολιτισμού.
