"Όταν θα πέσεις στα γόνατα", μου είπε δύο μέρες πριν τη χειροτονία μου ο γέροντας, "και ακούσεις τη φράση: "Η θεία Χάρις, η πάντοτε τα ασθενή θεραπεύουσα και τα ελλείποντα αναπληρούσα..." κάνε προσευχή να σε φωτίσει ο Θεός να καταλάβεις με ποιο τρόπο κάθε έλλειψη του ανθρώπου γίνεται πλήρης με τη χάρη Του. Δεν είναι μαγικό, Πρόδρομε, είναι συνέργεια!"
Κατά το συνηθισμένο κοίταξα με ορθάνοιχτα μάτια πίσω από τους θαμπούς φακούς της εφηβείας. Τι κι αν προσευχήθηκα πολύ εκείνη την ώρα, δεν κατάλαβα το "πώς" της τελείωσης. Σηκώθηκα στα πόδια μου και ήμουν ίδιος, ούτε πιο ψηλός, ούτε πιο δυνατός, με τους ίδιους βαθμούς μυωπίας, δίχως να γνωρίζω κάτι λιγότερο ή περισσότερο. "Μήπως λόγω της αναξιότητάς μου δεν με σκίασε η Θεία Χάρις;" εξομολογήθηκα στον γέροντα και εκείνος μου είπε με το ίδιο απροσδιόριστο ύφος: "δεν είναι μαγικό αλλά συνέργεια". Συνέργεια ποιου με τι;
Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να καταλάβω κάπως τι είναι η τελείωση που προσφέρει ο Θεός στους Ιερείς του. Γλώσσες ξένες δεν έμαθα και όμως η πρόθεση να επικοινωνήσω έκανε τα μάτια μου στόματα πολύγλωσσα. Χάρισμα επιστημών δεν είχα αλλά μόλις ένας γιατρός έβλεπε το ράσο στις κλινικές της Αφρικής έκανε το κάτι παραπάνω για να σώσει όποιον συνόδευα.
Παιδιά δεν είχα και όμως την ελάχιστη αγάπη της καρδιάς μου, την μηδαμινή πρόθεση προσφοράς την έκανε πολυτεκνία πνευματική.
Κολύμπι δεν ήξερα ούτε ξέρω, τις ατέλειωτες όμως ώρες σε βάρκες και ποτάμια αποφάσισα να βουλιάζω το χέρι μου στα ύδατα και να ευλογώ τα βάθη, μέχρι τα ακροδαχτυλα να μουλιάσουν. Όντως, δεν είναι μαγική επιδιόρθωση των αδυναμιών μας παρά προσφορά τους στα πόδια Του και εκείνος εν ριπή οφθαλμού τις κάνεις προτέρημα για το Σώμα Του! Δόξα Τον!
ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΉ ΝΟΤΊΟΥ ΜΑΔΑΓΑΣΚΆΡΗΣ.
