Στόν ἔνδοξό μας Βυζαντινισμό

Απαντά καλά λίαν τα έγραψε ο αλεξανδρινός. Όντως κι εμένα αυτή η αίσθηση με κατακλύζει. Ασήμια, άμβωνες, ξυλόγλυπτα, εικόνες και βαρύ θυμίαμα από αυτό που τυλίγει το θυσιαστήριο στην ομίχλη του Θαβώρ. Στολές βαριές, ως του αυτοκράτορα. Κι όλα με ένα στόχο. Με ένα μονάχα υψηλό σκοπό. Να παρομοιάσουμε με κτιστά μέσα το ουράνιο μεγαλείο που σε τίποτα δεν μοιάζει με τα καθ' ημάς. Να δούμε ως βασιλέα τον αρχιερέα, ως πρότυπο του Βασιλέως της Δόξης. Να δούμε τους διάκους ως αγγελικές δυνάμεις απαστράπτουσες εντός της Δόξης. Να βιώσουμε την παραδείσια ανάπαυση δια της αισθητικής αναπαύσεως με μέσα μάλλον κραυγαλέα. Ανθρώπινο πολύ ανθρώπινο. Δόξα τω Θεώ, όμως, όταν ακουστεί το "δι' ευχών", όταν τα βαριά υφάσματα διπλωθούν, τότε προβάλει από μέσα, ίσως η πληρέστερη έκφραση του Χριστού, το Λαύριο φθαρμένο ράσο που ανοίγει πλώρη για το διακόνημα.

Φωτογραφία: από την Ιερά Αγρυπνία επί τη μνήμη του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού στην Ιερά Μονή Φιλοθέου του Αγίου Όρους.

Ιεραποστολή στην Επισκοπή Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης

πηγή