Όντως μερικές φορές
δεν αισθάνομαι
τον πόνο σου,
την αγωνιά σου,
το άγχος σου,
το χτυποκάρδι σου,
την ένταση που νιώθεις,
την κούρασή σου,
και ίσως σε στεναχωρώ.
Μην μου θυμώνει όμως,
γιατί δεν είναι ότι δεν νοιάζομαι,
δεν είναι ότι αδιαφορώ,
δεν είναι ότι δεν σε αγαπώ.
Ίσως εκείνη την στιγμή
είμαι "αλλού".
Μάλλον δεν έδωσα
την πρέπουσα προσοχή
σ'αυτό που περνάς
ή δεν σε πρόσεξα
με τον τρόπο που θα ήθελες
να σε προσέξω και να σε στηρίξω.
Δεν θέλω να δικαιολογηθώ,
γι'αυτό και σου ζητώ συγνώμη,
γι'αυτό και προσπαθώ,
γι'αυτό και παραμένω "εδώ".
Εσύ έχεις τα δικά σου,
το ίδιο όμως κι εγώ.
Μπορεί εσύ να νιώθεις κάπως,
εγώ μπορεί να νιώθω διαφορετικά.
Είναι δύσκολο όταν είσαι ξεκούραστος
να καταλάβεις τον κουρασμένο.
Είναι δύσκολο όταν είσαι χαρούμενος και ξένοιαστος,
να καταλάβεις τον θλιμμένο και πιεσμένο.
Είναι δύσκολο όταν δεν πονάς
να νιώσεις τον πονεμένο.
Είναι δύσκολο όταν είσαι χορτασμένος
να καταλάβεις τον πεινασμένο.
Αυτός όμως είναι αγώνας μας.
Αυτός είναι ο δρόμος της συμπόρευσής μας.
Αυτός είναι ο δρόμος της αγάπης
που με καλεί και σε καλεί
να μην αδιαφορήσεις
αλλά να συσταυρωθείς με τον άλλον,
να συμπονέσεις τον άλλον,
να καταλάβεις και να νιώθεις τον άλλον.
Γι'αυτο ζητώ συγχώρεση.
Γι'αυτό ζητώ φώτιση από τον Θεό
να μην ξαναπέσω στην παγίδα
της αδιαφορίας.
Γιατί η αδιαφορία ή η απαξίωση
γι'αυτό που νιώθεις,
γι'αυτό που περνάς,
είναι μεγάλη πτώση για μένα.
Διότι αμαρτία δεν είναι μόνο
εάν σου κάνω κακό.
Αμαρτία είναι και να μην σου κάνω
καλό ενώ μπορώ.
Και σίγουρα καλό είναι
το να σε βοηθήσω έστω και λίγο
να σηκώσεις τον σταυρό σου,
που η αδυσώπητη καθημερινότητα γεννά.
Συγνώμη που δεν ήμουν κι εγώ
σαν τον Σαμαρείτη τον καλό
ο οποίος δεν προσπέρασε,
δεν αδιαφόρησε,
δεν κοίταξε το βόλεμά του,
αλλά στάθηκε στο ύψος
της θυσιαστικής αγάπης,
προσφέροντας θαλπωρή
και παρηγοριά και μια ζεστή αγκαλιά
στον πάσχοντα συνάνθρωπό του
που εκείνη την ώρα την είχε ανάγκη.
Μακάρι κι εγώ και όλοι μας
κάποτε να αποκτήσουμε
αυτό το φρόνημα του καλού Σαμαρείτη,
ώστε με την ζωή μας
να δίνουμε οξυγόνο και ζωή
χαρά και ανακούφιση
στις ζωές των γύρων μας.
αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
http://imverias.blogspot.com
