του Στέλιου Παπαθεμελή*
Ενώ διεξάγεται, κακή τη μοίρα, μία (ακόμη) ελληνοτουρκική διαβούλευση για Μέτρα Οικοδόμησης (υποτίθεται) Εμπιστοσύνης, ο υπερβουλιμικός γείτων πραγματοποίησε προχθές 68 παραβιάσεις τού εναερίου χώρου μας με 16 αεροσκάφη – τα μισά απ’ αυτά οπλισμένα. Το άνευ ορίων θράσος του (ψευδο)σουλτάνου θριάμβευσε και πάλι. Είπε: «Η Αθήνα έχει αρχίσει να δέχεται (sic!) το καθεστώς που κήρυξε η Άγκυρα στην ανατολική Μεσόγειο». Η Αθήνα όχι βέβαια, εκτός αν την εκπροσωπούν – άπαγε της βλασφημίας – η Ντόρα και ο ΓΑΠ! Οι δύο τελευταίοι τάχθηκαν προχθές από το βήμα του γνωστού ΕΛΙΑΜΕΠ αναφανδόν υπέρ της Χάγης και του «συμβιβασμού»!
Το Oruc Reis παραβίασε ωμά τα κυριαρχικά μας δικαιώματα και αντί να το απομακρύνουμε με την αποτρεπτική ισχύ μας συρθήκαμε σε ανούσιες συζητήσεις για ΜΟΕ και άλλα σαχλοειδή…
Σωστός, σωστότατος ο Γ. Μαλούχος: «Ο διάλογος για να σταματήσουν να κάνουν κάτι όσο παραπάνω το κάνουν, τόσο εμείς σερνόμαστε σε έναν γελοίο διάλογο για να τους…πείσουμε να μην το κάνουν. Πρόκειται για τον ορισμό τού παραλογισμού και το απαύγασμα της γελοιότητας. Και αυτά δεν κρύβονται. Με τίποτα»(ΝΕΑ,15/16.2.20).
Δυστυχώς δεν κρύβονται…
Θετικό πάντως δείγμα εθνικής ενότητας απέδειξαν οι βουλευτές μας – μέλη της Κοινοβουλευτικής Συνελεύσεως τού ΝΑΤΟ προχθές στις Βρυξέλλες καταγγέλλοντας ομοθυμαδόν για μεροληψία εις βάρος της Ελλάδος τον προεδρεύοντα και αποχωρώντας…
Η Τουρκία θα εξακολουθήσει να κάνει αυτά που κάνει. Θα μας απειλεί. Επείγει μία εκ βαθέων επανεξέταση της εξωτερικής και της εθνικοαμυντικής πολιτικής μας και αναπροσαρμογής τους με κριτήριο την αποτρεπτική ισχύ. Παρώθηση των «εχόντων και κατεχόντων», εφοπλιστικού και γενικότερα επιχειρηματικού κόσμου να μιμηθούν τους Μεγάλους Ευεργέτες τού Έθνους και να συνεισφέρουν, αυτοί εκ τού περισσεύματος και ο πολύς λαός εκ τού υστερήματος για τον επανεξοπλισμό της χώρας. Να αναζωογονηθεί η εγκαταλειφθείσα εθνικοαμυντική βιομηχανία μας.
Οι τουρκικές ταπεινωτικές πάντοτε απειλές βαστάνε χρόνια. Το κακό είναι ότι η επίσημη Ελλάς συμμορφώνεται. Εδώ και τρεις δεκαετίες απέχουμε να ασκήσουμε το δικαίωμα επέκτασης των χωρικών μας υδάτων στα 12 ν.μ.
Τί όφειλε να πράξει ένα σοβαρό κράτος σ’ αυτήν την περίπτωση;
Ιδού η αντρίκια απάντηση τότε ενός φωτισμένου διπλωμάτη, τού μακαριστού Μιχάλη Δούντα:
«Υπό τις συνθήκες αυτές, μικρό κράτος σεβόμενο εαυτό θα επιδιδόταν νηφάλια σε ταχύρρυθμη εμφανή μεγιστοποίηση της πολεμικής του ικανότητας και θα δήλωνε απερίφραστα ότι θα αντιμετώπιζε ενόπλως τυχόν επίθεση. Ταυτοχρόνως, θα ενημέρωνε επισήμως κατά τα ισχύοντα, τον πρόεδρο του Συμβουλίου Ασφαλείας και τους Γ.Γ. των Ηνωμένων εθνών, ΝΑΤΟ, ΔΑΣΕ και Ε.Ε., υπενθυμίζοντας μάλιστα τη γενικότερη πολιτεία της Τουρκίας (Κουρδικό, Κυπριακό)»(“Είναι ανεξάρτητη η Ελλάς;” σ.274).
Οι τασσόμενοι υπέρ της Χάγης προφανώς αγνοούν, όχι ότι η άγνοια είναι ελαφρυντικό, τί σημαίνει Χάγη και πώς ειδικότερα την εννοεί η Άγκυρα. Η πάγια ελληνική θέση είναι ότι μοναδική ελληνοτουρκική διαφορά που μπορεί να πάει στη Χάγη είναι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας – ΑΟΖ.
Οι τούρκοι όμως αξιώνουν πλην της νομικής αυτής διαφοράς να αχθεί ενώπιων της Χάγης το σύνολο των επεκτατικών διεκδικήσεών τους. Ζητούν ακόμη συνυποσχετικό προς το ΔΔΧ που να το δεσμεύει να εφαρμόσει την αρχή της ευθυδικίας που εξυπηρετεί όμως μόνον τα τουρκικά συμφέροντα.
Αυτά ενώ μοναδική διαφορά είναι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας – ΑΟΖ. Τα υπόλοιπα είναι πολιτικής φύσεως προβλήματα που απορρέουν από τις μονόπλευρες επεκτατικές αξιώσεις της Τουρκίας.
Η Ελλάδα δεν διεκδικεί. Διεκδικεί η Τουρκία και επομένως αν επιθυμεί την κρίση τού ΔΔΧ, ας αναγνωρίσει την αρμοδιότητά του. Με ξένα κόλλυβα δεν θα κάνει μνημόσυνο!
* Πρόεδρος Δημοκρατικής Αναγέννησης
