Στην Αγία Κορυφή του Όρους Σινά υπήρχε συνήθεια στα πολύ παλιά χρόνια, να τελείται Θεία Λειτουργία την ημέρα της Πεντηκοστής. Συνέρεε εκεί πλήθος μοναχών από τις γύρω Σκήτες και τα Ερημητήρια.
Ένα φοβερό γεγονός έγινε κάποια φορά κατά τη διάρκεια της Θείας Ευχαριστίας, πριν μιανθή η Αγία Κορυφή και όλος ο τόπος από τις ορδές των απίστων και βαρβάρων.
Όταν ο ιερεύς έκανε την πρώτη εκφώνησι της Αγίας Αναφοράς: «Τον επινίκιον ύμνον άδοντα, βοώντα, κεκραγότα και λέγοντα…» (εκείνα τα χρόνια η εκφώνησις ελέγετο ως εξής: «τον επινίκιον ύμνον της μεγαλοπρεπούς σου δόξης λαμπρά τη φωνή άδοντα, βοώντα, δοξολογούντα, κεκραγότα και λέγοντα») ακούσθηκε ένα φοβερό βουητό απ΄ όλα τα γύρω βουνά μαζί, που έμοιαζε με αντίλαλο και είχε ήχο φωνής’ και η γεμάτη δέος και φόβο αυτή βοή απάντησε στην εκφώνησι του Λειτουργού Ιερέως: «Άγιος, Άγιος, Άγιος Κύριος Σαβαώθ, πλήρης ο ουρανός και η γη της δόξης Σου. Ωσαννά εν τοις υψίστοις. Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου. Ωσαννά εν τοις υψίστοις».
Αυτή η ακατάληπτη ομιλούσα βοή επανελάμβανε συνεχώς τον Ύμνο, μέχρι που τελείωσε η Θεία Λειτουργία!
Από τους παρευρισκομένους μοναχούς και ασκητάς άκουσαν αρκετοί αυτό το παράξενο και υπερκόσμιο βουητό, αλλά όχι όλοι. Μόνον εκείνοι που είχαν κατάλληλα αυτιά για να ακούνε τους ουράνιους ύμνους των Αγγέλων…
