ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΠΑΣΧΑΛΙΑ
ΜΙΑ ΠΑΡΑΒΟΛΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΤΕΥΞΗ ΤΩΝ ΣΤΟΧΩΝ
Κάποτε, κατά τη διάρκεια ενός πολέμου, μια ομάδα στρατιωτών που υπεράσπιζε τα πατρογονικά της εδάφη περιπολούσε για τον εντοπισμό και την απομάκρυνση εχθρικών στρατιωτικών ομάδων. Η ομάδα όμως αυτή έπεσε κάποια στιγμή σε ενέδρα.
Μέσα σε μια κόλαση πυρός, η ομάδα των στρατιωτών που δέχθηκε την ενέδρα, ξεπερνώντας τον αιφνιδιασμό, κατάφερε να καταφύγει σε ένα ύψωμα και να καθηλώσει την αντίπαλη ομάδα στο απέναντι ύψωμα. Ανάμεσα όμως στα δύο υψώματα και πίσω από ένα μικρό βράχο που του έδινε μια σχετική ασφάλεια εγκλωβίστηκε τραυματισμένος ένας στρατιώτης της ομάδας που δέχτηκε την επίθεση.
Οι αντίπαλοί του από το ένα ύψωμα πυροβολούσαν και έριχναν χειροβομβίδες εναντίον του, φωνάζοντας παράλληλα αποθαρρυντικά συνθήματα του τύπου «θα σε σκοτώσουμε», «θα πεθάνεις», «είσαι ξοφλημένος», «παραδόσου στη μοίρα σου» και άλλα παρόμοια, ενώ οι φίλοι συμπολεμιστές του από το άλλο ύψωμα τον παρότρυναν να μείνει καλυμμένος όσο πιο καλά μπορούσε πίσω από το μικρό βράχο, χειρονομώντας και φωνασκώντας όλοι μαζί, περίπου τα ίδια όπως «κάτσε εκεί που είσαι», «μην το κουνήσεις ρούπι, θα βρούμε τρόπο να σε απεγκλωβίσουμε και να σε σώσουμε», «μην σηκώνεσαι, δεν μπορείς μόνος σου να σωθείς από το σημείο που είσαι»…
Οι ώρες όμως περνούσαν και ο εγκλωβισμένος τραυματίας στρατιώτης άρχισε να χάνει τις δυνάμεις του και ταυτόχρονα ξέμεινε από νερό και πυρομαχικά. Τότε συνειδητοποίησε ότι τα χρονικά περιθώρια άρχισαν να στενεύουν γι’ αυτόν και ότι ούτε οι αντίπαλοι εγκατέλειπαν τη θέση τους, αλλά ούτε και οι δικοί του είχαν βρει τρόπο να τον προσεγγίσουν και να τον απεγκλωβίσουν.
Αποφάσισε λοιπόν να δράσει! Βλέποντας την κορυφή του υψώματος όπου βρίσκονταν οι συμπολεμιστές του, αποφάσισε πως γι’ αυτόν η σωτηρία του ήταν η κορυφή. Έπρεπε όμως να τρέξει μια μεγάλη απόσταση, χωρίς καμία κάλυψη, μέχρι να καταφέρει να προσεγγίσει την πλευρά εκείνη του υψώματος, η οποία ήταν απρόσβλητη από τα εχθρικά πυρά και στη συνέχεια να σκαρφαλώσει την απότομη και δύσβατη αυτή πλαγιά. Επανέλαβε αμέτρητες φορές από μέσα του τη φράση «θα τα καταφέρω» και υποσχέθηκε στον εαυτό του πως θα την επαναλάμβανε συνέχεια μέχρι να φτάσει στην κορυφή, χωρίς να κοιτάξει πίσω του και χωρίς να δώσει σημασία στα εχθρικά πυρά. Προσευχήθηκε, έκανε το σταυρό του και ξεκίνησε, με το βλέμμα και την προσοχή του καρφωμένα στην κορυφή, επαναλαμβάνοντας τη φράση «θα τα καταφέρω»!
Το τι έγινε στη συνέχεια δεν περιγράφεται! Οι αντίπαλοι άρχισαν μετά από ώρες απραξίας να πυροβολούν και να ουρλιάζουν τα γνωστά συνθήματα σαν τρελοί, οι συμπολεμιστές του από την άλλη άρχισαν να τον βρίζουν, χειρονομώντας ταυτόχρονα αλλόφρονες για την ενέργειά του να φύγει από τη σχετική ασφάλεια του μικρού βράχου, ενώ ο στρατιώτης της ιστορίας μας έτρεχε με όλες του τις δυνάμεις κάνοντας ελιγμούς, αποφεύγοντας τις σφαίρες, έπεφτε και ξανασηκωνόταν, χωρίς να κοιτάει πίσω, έχοντας πάντοτε το βλέμμα του στην κορυφή, μέχρι που έφτασε στη βάση του υψώματος, ασφαλής από τα εχθρικά πυρά και στη συνέχεια παρά τις δυσκολίες της ανάβασης, έφτασε επιτέλους στην κορυφή!
Οι συμπολεμιστές του άρχισαν να πανηγυρίζουν και ο επικεφαλής του τότε του είπε:
«Είσαι ένας πολύ επίμονος στρατιώτης, συγχαρητήρια!»
Και ο στρατιώτης του απάντησε:
«Συγγνώμη, αλλά δεν σας ακούω κύριε, όταν καθηλώθηκα στο βράχο έχασα την ακοή μου από μια χειροβομβίδα που έσκασε κοντά μου. Από την έκφρασή τόσο τη δική σας όσο και των υπόλοιπων συμπολεμιστών μου, καταλαβαίνω πόσο χαρούμενοι είστε. Όσο ήμουν καθηλωμένος, αλλά και μετά που έτρεχα προς το μέρος σας, κοιτώντας μόνο προς εσάς, δεν σας άκουγα, αλλά καταλάβαινα από τις χειρονομίες σας ότι με ενθαρρύνατε. Επίσης επαναλάμβανα συνεχώς από μεσα μου το ‘’θα τα καταφέρω’’».
Τότε τα λόγια του επίμονου στρατιώτη έδωσαν τόσο θάρρος στους συμπολεμιστές του, που με την εντολή του επικεφαλής τους για έφοδο, όρμησαν στον απέναντι λόφο, μαζί με τον ίδιο το στρατιώτη. Με το που τους είδαν οι αντίπαλοι και έχοντας μείνει άφωνοι από την προηγούμενη υπερπροσπάθεια του στρατιώτη, το έβαλαν στα πόδια, χωρίς να ρίξουν ούτε μια ντουφεκιά. Μάλιστα δεν τόλμησαν ποτέ να ξαναπατήσουν στα εδάφη που υπερασπίζονταν οι εν λόγω πολεμιστές.
Αυτή η δικής μου έμπνευσης μικρή παραβολική ιστορία έχει εφαρμογή, τόσο σε άτομα όσο και σε ομάδες, υπό τις εξής προϋποθέσεις: Όταν θέλουμε να βγούμε από μια δύσκολη κατάσταση και να φτάσουμε στο βέλτιστο επιθυμητό αποτέλεσμα (κορυφή), είτε σε ατομικό επίπεδο, (όπως θέματα υγείας, οικονομικά προβλήματα, επιτυχία σε εξετάσεις, διαγωνισμούς, αθλήματα κτλ), είτε σε συλλογικό επίπεδο (όπως η έξοδος της χώρας μας από την πολύπλευρη κρίση που βιώνει) πρέπει να καθορίσουμε με κάθε ακρίβεια το στόχο μας (όπως την κορυφή του υψώματος που έβαλε ως στόχο ο στρατιώτης), να κάνουμε ένα πλάνο δράσης για το πώς θα φτάσουμε στο στόχο μας, να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες που θα προκύψουν στην πορεία (σαν τους ελιγμούς διαφυγής του στρατιώτη), να δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό και όλες μας τις δυνάμεις για την επίτευξη του στόχου μας, να είμαστε συγκεντρωμένοι στο στόχο μας, χωρίς πισωγυρίσματα και να «κωφεύουμε» στις αποθαρρυντικές φωνές που λένε ότι δεν θα τα καταφέρουμε.
Και κάτι τελευταίο. Ποτέ να μην χάνουμε την Πίστη μας στο Θεό, γιατί αν ο σκοπός μας και ο στόχος που έχουμε βάλει είναι καλοί, σίγουρα θα Είναι μαζί μας συνεχώς σε κάθε μας βήμα!
Αρχιφύλακας ΠΑΣΧΑΛΙΑΣ Ιωάννης
