ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΑΧΡΙΔΟΣ
και η γη έσείσθη και αί πέτραι έσχίσθησαν
(Ματθ. 27,51)
'Ώ. τί φοβερή μομφή εναντίον του ανθρωπίνου γένους! Ακόμη καί ή νεκρή Φύση αναγνώρισε Αυτόν, τον οποίο οί άνθρωποι ήταν ανίκανοι να άναγνωρίσουν! Όλα τα βουβά πλάσματα της Φύσεως έτρεμαν κι άρχισαν να διαμαρτύρονται, τό καθένα με τον δικό του τρόπο, στη δική του γλώσσα. Ή βουβή γη σείεται - αύτή είναι ή γλώσσα της. Οί πέτρες σχίζονται - αύτή είναι ή γλώσσα τους. Ό ήλιος συστέλλει τό φώς του - αύτή είναι ή γλώσσα του. Όλη ή κτίση αντιδρά με τον δικό της τρόπο. Όλη ή κτίση συγκαταβαίνει σ’ Εκείνον - όπως άλλοτε, στον Παράδεισο, υποτασσόταν στον Άδάμ.
Πώς συμβαίνει καί ή άλογη κτίση Τον γνωρίζει καί υποτάσσεται σ' Αύτόν; Δέν τό γνωρίζουμε είναι κάποιο είδος εγγενούς ενστίκτου τής άλογου κτίσεως, προερχόμενο άπό τον Λόγο τού Θεού πού τή δημιούργησε. Τό ένστικτο αύτό τής άλογου φύσεως είναι πιο πολύτιμο άπό τον νου του έλλογου άνθρώπου, όταν είναι σκοτισμένος άπό τήν αμαρτία!
Απ’ όλα τά όντα επί τής γής, κανένα δέν είναι πιο τυφλό άπό τον άνθρωπο, όταν ό νους του είναι σκοτισμένος άπό τήν άμαρτία! Ό άνθρωπος, όχι μόνον άποτυγχάνει νά δει αύτό πού πλάστηκε για νά είναι ορατό, άλλά επίσης βλέπει έκείνο πού είναι άντίθετο προς τήν ύπαρξη, άντίθετο προς τον Θεό καί άντίθετο προς τήν άλήθεια! Αύτή είναι διαβάθμίση, τυφλότητας πιο πέρα άπό την τυφλότητα: είναι βαθμούς κάτω άπό τό μηδέν! Αυτός είναι ό άνθρωπος, όταν πέφτει πιο χαμηλά άπό την άλογη φύση. Διότι, όταν οί άρχιερείς του Θεού στα Ιεροσόλυμα δέν αναγνώριζαν τον Θεό τους, όμως οί καταιγίδες και οί άνεμοι Τον άναγνώριζαν• τα φυτά καί τα ζώα Τον άναγνώριζαν• οί θάλασσες, τά ποτάμια, ή γη, οί πέτρες, τά άστέρια, ό ήλιος, μέχρι καί αυτοί οί δαίμονες Τον άναγνώριζαν. ’Ώ! τί ντροπη για την άνθρωπότητα!
Ή γη, σαλεύθηκε, οί πέτρες σχίσθηκαν καί ό ήλιος έκρυψε τις ακτίνες του, με οργή μαζί καί θλίψη. Όλη ή Δημιουργία συστέναζε για την άρρητη οδύνη του Υιού του Θεού- για τον πόνο Του πού έκανε τούς ιερείς στα Ιεροσόλυμα νά χαίρουν! Διαμαρτυρία, στεναγμός, θλίψη καί φόβος! Όλη ή κτίση έντρομη έγινε με τον θάνατο Εκείνου, ό όποιος την είχε καλέσει εκ του μη όντος εις τό είναι, προστάζοντάς την νά γεννηθεί καί νά χαίρει για την ύπαρξή της. Σαν νά ήθελαν νά πουν τά κτίσματα: «Σε ποιόν θά υποτασσόμαστε καί ποιος θά διακρατεΐ καί θά συντηρεί τά σύμπαντα, τώρα πού ό Παντοδύναμος Δημιουργός παρέδωσε τό πνεύμα Του;».
Ω, άδελφοί μου, ας αισχυνθούμε γι’ αύτή τή διαμαρτυρία, γι’ αύτή τήν οδύνη, τον στεναγμό καί τον φόβο τής βουβής καί άλογης κτίσεως!’Άς άναβοήσουμε έν μετανοία προς τον Κύριό μας, τον Νικητή του θανάτου: «Συγχώρεσέ μας, μακρόθυμε καί πολυεύσπλαχνε Κύριε, διότι πραγματικά, όποτε άμαρτάνουμε καί προσβάλλουμε Εσένα, δέν γνωρίζουμε τί κάνουμε!».
Σοί πρέπει πάσα δόξα, τιμή καί προσκύνησις εις τούς αιώνας τών αιώνων! Αμήν.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. Ο ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΑΧΡΙΔΟΣ. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ
https://apantaortodoxias.blogspot.com
