Εκοιμήθη στις 28 Μαρτίου του 1992
Η μακαριστή Γερόντισσα Γαβριηλία Παπαγιάννη γεννήθηκε στην Κων/πολη στις 2/15 Οκτωβρίου, των Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης το 1897. Εφοίτησε στο Ζάππειο Παρθεναγωγείο της Κων/πολης. Σπούδασε Φιλολογία και Ανθοκομική στη Θεσσαλονίκη και στην Ελβετία και αργότερα κατά τα χρόνια του πολέμου εσπούδασε ιατρική και φυσιοθεραπεία στο Λονδίνο.
Όταν έλαβε τη θεία κλήση μετά την Κοίμηση της μητέρας της, πούλησε τα υπάρχοντά της ακολουθώντας την Ευαγγελική εντολή «πώλησον και δος πτωχοίς» και γύρω στα 50 της χρόνια, με τα λεωφορεία της γραμμής ταξίδεψε για 11 μήνες, με τελικό προορισμό, τις Ινδίες, όπου προσέφερε τις υπηρεσίες της σαν φυσιοθεραπεύτρια, προς τον πάσχοντα άνθρωπο και ιδίως τους λεπρούς.
Έζησε για 5 χρόνια ζωή ακτήμονα το τάξιμο να λέει «ναι» σε όποιον άνθρωπο χρειάστηκε τις υπηρεσίες της.
Είχε απόλυτη εμπιστοσύνη στον Θεό και γι’ αυτό ποτέ δεν κρατούσε χρήματα πάνω της. Όλα της τα έδινε εκείνος, έλεγε, εκείνη το μόνο που έκανε ήταν να αφεθεί στα χέρια Του.
Έζησε ησυχαστικά σε μια σπηλιά στα Ιμαλάια για ένα χρόνο, μελετώντας την Αγία Γραφή και προσευχόμενη.
Η εκούσια πτωχεία της κι ο πολιτισμός της, όπως και το σέβας που έδειχνε στο πρόσωπο κάθε ανθρώπου, άγγιξε τον λαό της Ινδίας. Μορφωμένοι Βραχμάνοι ή απλοί άνθρωποι της ζήτησαν να τους μιλήσει για την Ορθοδοξία και την εκκλησία στην οποία ανήκε. Τότε τους έδινε ένα Ευαγγέλιο ή μία Φιλοκαλία.
Έσωσε πολλούς Ευρωπαίους Χριστιανούς από πνευματικές επιρροές και απογοητεύσεις. Πίστευε πλέον ότι έκανε το θέλημα του Θεού όταν ξαφνικά της ήρθε το μήνυμα από τους αγγέλους όπως η ίδια έλεγε, «τώρα είσαι σε θέση να πας για Μοναχή». Η ίδια άφησε το θέμα ανοιχτό και πίστευε ότι ο Θεός για άλλη μια φορά θα την οδηγούσε.
Πολλοί από αυτούς έγιναν ορθόδοξοι ιερείς ή μοναχοί.
Πήγε στα Ιεροσόλυμα, στη Μονή των Αγίων Μάρθας και Μαρίας αδελφών του Αγίου Λαζάρου στη Βηθανία. Εκάρη μοναχή στην Πάτμο από τον Άγιο Αμφιλόχιο Μακρή.
Η μακαριστή Γερόντισσα Γαβριηλία έγινε το δεξί χέρι του μακαριστού π. Χρυσοστόμου Παπασαραντόπουλου στην Κένυα, κι ακολούθησε τον Σεβασμ. Ειρηναίο Γαλανάκη (Κισσάμου και Σελίνου) στην Βόννη όταν αυτός εκδιώχθηκε κατά την δικτατορία. Πνευματικός της ήταν ο Αρχιμ. π. Lev Giller. Ο Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ της είχε κάνει πρόταση να παραμείνει ως Ηγουμένη της Γυναικείας Αδελφότητας. Όλα γύρω της απέπνεαν πνευματική αγάπη και υψηλό επίπεδο. Στο τέλος της ζωής της έζησε 2 χρόνια στην Αγία Σκέπη στο μετόχι του Αγ. Νεκταρίου στην Αίγινα απέναντι από την Παλαιοχώρα την 1η επισκοπή του Αγ. Διονυσίου. Κατόπιν με το πνευματικοπαίδι της επήγε στη Λέρο για τον τελευταίο χρόνο της ζωής της. Κοιμήθηκε στις 27 Μαρτίου 1992 σε ηλικία 95 ετών, στην οικία Θεοτοκά στον Άγιο Νικόλαο στο Λακκί της Λέρου… ανασηκώνοντας τα χέρια της στον ουρανό… Εκείνη την στιγμή τα πνευματικά της παιδιά άκουσαν καθαρότατα μια νεανική φωνή να τραγουδά μια μελωδία άγνωστη, χαρμόσυνη, Αγγελική… Αυτό κράτησε μόλις λίγα δευτερόλεπτα και μετά μια σιωπή πλημμύρισε το κελί της…
Αξιώθηκε επίσης και της απόκτησης του διορατικού χαρίσματος. Έλεγε ότι κάποτε οι άγγελοι της είπαν ότι αυτό που μετράει πιο πολύ είναι το ποσόν και το ποιόν της αγάπης που δίνεις στους άλλους χωρίς διακρίσεις!
Η Γερόντισσα Γαβριηλία είπε:
Είναι μεγάλη πλάνη να νομίζεις ότι με την προσπάθειά σου μπορείς να αλλάξεις έναν άνθρωπο. Ποτέ. Με την ζωή σου, μπορεί. Με την προσπάθεια, την ομιλία, την αντίθεση και με όλα αυτά, ποτέ, η πάρα πολύ σπάνια.
Η αλλαγή, θα γίνει όταν έρθει η Ώρα του Θεού. Εάν εσύ αλλάξεις τον εαυτόν σου και γίνεις το ζωντανό παράδειγμα αυτού που θέλεις ν’ αλλάξεις, το ιδεώδες του, και σε δει ευτυχισμένη, τότε θ’ άλλαξει. Όταν προσεύχεται κανείς για έναν άνθρωπο, αυτό είναι εντάξει. Αλλά, όταν προσπαθεί να τον αλλάξει, όχι. Αυτό είναι μόνο στο Χέρι του Θεού. Ο Θεός έχει το Πρόγραμμά Του για την ζωή του καθενός μας. Για όλους. Εμείς είμεθα ελεύθεροι.
Δεν ξέρουμε όμως ότι Εκείνος ξέρει τι θα κάνουμε. Εκείνος τα ξέρει όλα. Ξέρει την πορεία μας μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής. Εμείς δεν την ξέρουμε. Κι αν Μ. μου, προσπαθήσουμε τον εαυτό μας, να ενώνουμε περισσότερο με τον Θεό, τότε δεν θα έχουμε ανάγκη να κάνουμε τίποτε. Γιατί αυτομάτως θα γινόμαστε παράδειγμα σ’ αυτούς που θα θέλαμε να δούμε στο Δρόμο Του.
Άμα αφήσουμε τον εαυτό μας ελεύθερο, τότε ο Θεός θα μας πλάσει όπως Εκείνος θέλει να είμαστε. Θα μας δίνει τόσες ευκαιρίες! Θα μας γνωρίσει πρόσωπα δικά Του! Θα προχωρήσουμε στην ζωή!
Και θα φθάσουμε ν΄ανθίσουμε εν Χριστώ, εν Θεώ.
Δεν είναι αυτό που λέμε, αλλά αυτό που ζούμε. Δεν είναι αυτό που κάνουμε, αλλά αυτό που είμαστε.
Φόρεσα το Ράσο, και δέν μιλώ πια αν δεν με ρωτήσουν. Το Ράσο μιλά.
Μη θέλεις τα πολλά, τα παραδίπλα σου, ή τα πέρα μακρυά. Αντίθετα φρόντισε αυτό το λίγο που έχεις να το Αγιάσεις.
Μία είναι η Μόρφωση: το να μάθουμε πώς να αγαπάμε τον Θεό.
Γινόμαστε το αντικατόπτρισμα του Ουρανού με το Γενηθήτω το Θέλημά Σου ως εν Ουρανώ και επί της Γης.
Ο Χριστιανός πρέπει να σέβεται το Μυστήριο της Υπάρξεως στον Καθένα και στο Κάθε τι.
Να μην θέλεις ποτέ τίποτε, παρά μόνο το Θέλημά Του και να δέχεσαι με αγάπη τα κακά που σού έρχονται.
Η Αχίλλειος πτέρνα των ανθρώπων βρίσκεται στις πολλές κουβέντες και στις συζητήσεις.
Άν κάποιος δεν σου αρέσει, σκέψου ότι στο πρόσωπό του βλέπεις τον Χριστό.
Τότε, δεν θα τολμήσεις ούτε να σκεφτείς να πεις λόγο κατάκρισης.
Άν έχεις αγάπη για όλο τόν κόσμο, όλος ο κόσμος είναι όμορφος.
Πρέπει να αγαπάμε τους ανθρώπους και να τους αγκαλιάζουμε όπως μας τους φέρνει ο Θεός. Έτσι ορίζει ο Ίδιος ο Κύριος και η Ορθόδοξη Παράδοση.
Ο Θεός, όταν πρέπει, στέλνει κάποιον κοντά μας. Όλοι είμαστε συνοδοιπόροι.
Η γλώσσα του Θεού είναι η σιωπή.
Η σπουδαιότερη Φιλανθρωπία είναι να μιλάς καλά για τους ανθρώπους.
Η πείρα μου με δίδαξε ότι κανένας δεν μπορεί να βοηθήσει κανέναν, παρ΄ όλη τη θέληση και την αγάπη, η βοήθεια έρχεται μόνον όταν έρθει η Ώρα του Θεού, από τον Έναν.
Δεν πρέπει να παίρνουμε αποφάσεις για τους άλλους. Να το αφήνουμε στους Αγγέλους, κι αυτοί βρίσκουν πάντα την καλύτερη λύση.
Υπάρχουν άνθρωποι που αγρυπνούν για μερικούς, και υπάρχουν άνθρωποι που αγρυπνούν για όλους.
Όχι μιά γνώση που μαθαίνεις, αλλά μιά γνώση που παθαίνεις. Αυτή είναι η Ορθόδοξη Πνευματικότητα.
Π.Γ: Γερόντισσα, γυρίσατε όλο τον κόσμο. Γνωρίσατε τόσα Μοναχικά Τάγματα. Ρωμαιοκαθολικών, Βουδιστών, Ινδουιστών. Είδατε Οργανώσεις, Ιεραποστόλους Προτεστάντες. Είδατε να τους παρέχονται πολλές διευκολύνσεις στο Έργο τους… Κι εσείς, σαν μία φτωχή Ορθόδοξη Μοναχή, είχατε πολύ λίγα περιθώρια υλικά για να κινηθείτε και για να προσφέρετε. Σκεφθήκατε ποτέ ότι θα ήταν καλύτερα να είσαστε κάτι άλλο κι όχι Ορθόδοξη;
Γερ.Γαβρ.: Θεός φυλάξοι! Όχι! Ούτε μου πέρασε κατά διάνοιαν γιατί ακριβώς αυτό έχω καμάρι, θυμούμαι μία φορά που ήμουν στης Ίντιρα Γκάντι το γραφείο (σημ. λαϊκή ακόμα, στο πρώτο της ταξίδι στην Ινδία) και κουβεντιάζαμε για ένα έργο δικό τους. Εκείνη την ώρα, έρχεται κάποια και της λέει μπροστά μου: «Είναι Καθολική Μοναχή αυτή που σας μιλάει»; Και της απαντάει η Γκάντι «Όχι, είναι από την Ορθόδοξη Εκκλησία. Εσείς δεν την ξέρετε, γιατί δεν υπάρχει στην Ινδία, άλλα είναι τελείως διαφορετική Εκκλησία»… Κι όταν ήρθα στην Ιερουσαλήμ, στο Μοναστήρι μας το πολύ φτωχικό το 1959, ήρθαν από την Γαλλία Καθολικές Μοναχές και μου είπαν: «Εδώ είναι ο αληθινός τρόπος της Ζωής του Χριστού, γιατί σας λείπουν τα πάντα.. Εμείς έχουμε όλες τις ανέσεις»… Καταλάβατε;”(σελ 291)
(Από το βιβλίο της μοναχής Γαβριηλίας “Γερόντισσα Γαβριηλία: Η Ασκητική της Αγάπης”, 15η έκδοση, Εκδόσεις Το Περιβόλι της Παναγίας)
https://iconandlight.wordpress.com
