Είναι Άγιος της Ορθοδοξίας και θεωρείται και Άγιος στους Καθολικούς, τους Αγγλικανούς, τους Λουθηρανούς και τους Αρμένους. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία αποκαλείται Μεγαλομάρτυς και Τροπαιοφόρος.
Έχει εξέχουσα θέση ανάμεσα στους πολλούς στρατιωτικούς αγίους ή πολεμιστές αγίους της παλαιοχριστιανικής εκκλησίας, οι περισσότεροι από τους οποίους μαρτύρησαν κατά τους διωγμούς, είτε γιατί σύμφωνα με τις παραδοσιακές θρησκευτικές πρακτικές του ρωμαϊκού στρατού κλήθηκαν να προσφέρουν θυσίες στα είδωλα και αρνήθηκαν, είτε γιατί διώχθηκαν για την πίστη τους, είτε γιατί βλέποντας Χριστιανούς να βασανίζονται πίστεψαν και αυτοί. Αυτοί οι άγιοι μάρτυρες ή ομολογητές ονομάστηκαν "αθλητές του Χριστού" (athleta Christi).
Γόνος πλούσιας και αριστοκρατικής οικογένειας από την Καππαδοκία της Μ. Ασίας, (ο πατέρας του Γερόντιος, ήταν Έλληνας συγκλητικός, στρατηλάτης, κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Διοκλητιανού, η δε μητέρα του Πολυχρονία, ήταν χριστιανή και καταγόταν από τη Λύδδα της Παλαιστίνης), ο άγιος Γεώργιος ήταν αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού, στον οποίον κατατάχθηκε από μικρή ηλικία και ως στρατιωτικός διακρίθηκε για την τόλμη και τον ηρωισμό του. Η δράση, το μαρτύριο και η κοίμησή του τοποθετούνται τον 3ο αιώνα και στις αρχές του 4ου αιώνα μ.Χ., επί αυτοκρατορίας Διοκλητιανού. Η μνήμη του τιμάται δύο φορές το χρόνο: στις 23 Απριλίου ο διά αποκεφαλισμού θάνατός του ή για τις Εκκλησίες που πηγαίνουν σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο, εάν η ημέρα συμπέσει πριν από την Ανάσταση, μετατίθεται τη Δευτέρα της Διακαινησίμου και στις 3 Νοεμβρίου η ανακομιδή των λειψάνων του.
Μαρτύρησε το 303 μ.Χ., με τους σκληρούς διωγμούς του Διοκλητιανού κατά των χριστιανών. Τότε ο άγιος Γεώργιος δεν δίστασε να ομολογήσει τη χριστιανική του πίστη, προκαλώντας το μένος του Διοκλητιανού, ο οποίος αφού τον υπέβαλε σε σειρά βασανιστηρίων, διέταξε τον αποκεφαλισμό του.
_02.JPG)
Ο τάφος του αγ. Γεωργίου στη Λύδδα στους Αγίους Τόπους
Ο άγιος Γεώργιος θεωρείται προστάτης του Πεζικού και του Στρατού Ξηράς, ενώ είναι και ο προστάτης Άγιος της Αγγλίας.
Ως τροπαιοφόρος (στρατιωτικός) άγιος και ελευθερωτής συγκεντρώνει πολλές θαυμάσιες διηγήσεις και παραδόσεις, από τις οποίες η σπουδαιότερη είναι αυτή που μιλάει για το φόνο του δράκοντα και της σωτηρίας της πριγκίπισσας. Το θηρίο αυτό φυλούσε το νερό μιας πηγής κοντά στη Σιλήνα στη Λιβύη και το άφηνε να τρέχει μόνον όταν έβρισκε κάποιον άνθρωπο να φάει. Οι κάτοικοι της περιοχής όριζαν με κλήρο το θύμα του δράκοντα. Ολόκληροι στρατοί είχαν αντιταχθεί με αυτό το τέρας, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Ο κλήρος έφερε και τη σειρά της πριγκίπισσας, την οποία έσωσε ο άγιος Γεώργιος φονεύοντας το δράκο.
Ορισμένοι συγγραφείς έχουν επισημάνει ότι πολλές σκηνές του μύθου της σφαγής του δράκου από τον άγιο Γεώργιο για να σώσει την πριγκίπισσα αντιστοιχούν στο μύθο της ελληνικής μυθολογίας της δολοφονίας του «θαλάσσιου τέρατος» από τον Περσέα για να σώσει την Ανδρομέδα.
Από τον Μεσαίωνα, η ιστορία της ζωής του Αγίου Γεωργίου, τόσο ως γεγονός όσο και ως θρύλος, άρχισε να συμβολίζει τη νίκη του καλού εναντίον του κακού, και να γίνεται μέρος της χριστιανικής παράδοσης κάθε τόπου, με εορτές αφιερωμένες σε εκείνον, ενώ έχει ευρέως εκπροσωπηθεί στη χριστιανική τέχνη με πολλούς τρόπους και πολλές μορφές, σε αγιογραφίες, έργα ζωγραφικής, γλυπτά και βιτρό, δια μέσου των αιώνων και έχει γίνει αντικείμενο πολλών προσευχών.
Πρώτος τη βιογραφία του έγραψε ο Πάπας Γελάσιος στο Acta Sancti Georgii (496), ενώ ακολούθησε ο άγιος Ανδρέας από την Κρήτη. Η συριακή Εκκλησία από τον 4ο αιώνα τον κρατούσε σε μεγάλη εκτίμηση. Λόγω της ιπποτικής του συμπεριφοράς, ο άγιος Γεώργιος έγινε δημοφιλής στην Ευρώπη κατά το 10ο αιώνα, με αποτέλεσμα κατά το 15ο αιώνα η γιορτή του να είναι ίση σε σημασία και δημοφιλία με αυτή των Χριστουγέννων. Στο Συμβούλιο της Οξφόρδης το 1222, η ημέρα του Αγίου Γεωργίου κηρύχθηκε επίσημη αργία και το 14ο αιώνα έγινε προστάτης Άγιος της χώρας. Είναι επίσης ο προστάτης Άγιος της Μόσχας, της Αραγονίας, της Γεωργίας και της Καταλονίας, ενώ μέχρι το 18ο αιώνα ήταν και της Πορτογαλίας. Ο Άγιος Γεώργιος, όντας προστάτης Άγιος της Αγγλίας και έφιππος, θεωρείτο από το σχετικό θρύλο και ως προστάτης Άγιος των ιπποτών της Στρογγυλής Τράπεζας.
Ο άγιος Γεώργιος λατρευόταν στην Αγγλία ήδη από τον όγδοο αιώνα και τα ιερά αφιερωμένα σε αυτόν αυξάνονταν συνεχώς κατά το Μεσαίωνα σε όλη την Ευρώπη.
Η επίκληση του Αγίου Γεωργίου ως προστάτη στις μάχες κατά τη διάρκεια του μεσαίωνα ήταν πολύ συχνή. Οι στρατιώτες που συμμετείχαν στη Μάχη του Ικονίου το 1190, κατά τη διάρκεια της Τρίτης Σταυροφορίας (1189-1192) και ενώ ο Φρειδερίκος Α΄, o λεγόμενος Μπαρμπαρόσσα, δηλ. Κοκκινογένης, βάδιζε μέσα από την Ανατολία, τα στρατεύματά του συγκρότησαν ομάδες προσευχής ζητώντας την θεϊκή υποστήριξη και οι επίσκοποι τελούσαν θρησκευτικές τελετές για να ενισχύσουν την πίστη και το ηθικό τους.
Το σύμβολο του Αγίου Γεωργίου ... ο κόκκινος σταυρός του μαρτυρίου σε λευκό φόντο ... εγκρίθηκε για την στολή των Άγγλων στρατιωτών πιθανότατα κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου. Αργότερα, θα γίνει η επίσημη σημαία της Αγγλίας και σύμβολο του Βασιλικού Ναυτικού.
Η εικόνα του αγίου Γεωργίου ως ελευθερωτή των αιχμαλώτων και προστάτη των φτωχών, αποτυπώθηκε στην τέχνη. Ο Άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος που χτυπά το δράκο έγινε μια από τις πιο δημοφιλείς εικόνες στην Ορθόδοξη αγιογραφία.
Στη Ρωσία, η ιστορία του Αγίου Γεωργίου και του Δράκου πέρασε από την προφορική παράδοση των θρησκευτικών ποιημάτων (dukhovnyi stikhi) που τα τραγουδούσαν οι τροβαδούροι όπου αναμίγνυαν την ιστορία του μαρτυρίου του Αγίου με την απελευθέρωση της πριγκίπισσας από το δράκο.
Ο άγιος Γεώργιος εμφανίστηκε για πρώτη φορά ως προστάτης άγιος της Ρωσίας το 1415 και η δημοτικότητά του στη Ρωσία συνέχισε να αυξάνεται. Μάλιστα έγινε τόσο δημοφιλής στη Μόσχα ώστε υπήρχαν 41 εκκλησίες αφιερωμένες σε αυτόν. Ο άγιος Γεώργιος εξακολουθεί να εκπροσωπείται στο εθνόσημο της πόλης της Μόσχας ως ιππότης πάνω σε λευκό άλογο να σκοτώνει ένα δράκο με ένα δόρυ. Σήμερα, στην Μόσχα υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός αγαλμάτων του Αγίου Γεωργίου.
Στην πρόσφατη κρίση στην Ουκρανία, οι ρωσόφιλοι αγωνιστές υιοθέτησαν τις «κορδέλες του Αγίου Γεωργίου» με το μαύρο-πορτοκαλί χρώμα. Το Αυτοκρατορικό Στρατιωτικό Τάγμα του Αγίου Γεωργίου του Μεγαλομάρτυρα και Τροπαιοφόρου ήταν το ανώτερο σε αξία στρατιωτικό παράσημο που απονεμόταν για ηρωικές στρατιωτικές πράξεις στη Ρωσική Αυτοκρατορία. Το Τάγμα δημιουργήθηκε στις 26 Νοεμβρίου 1769 με πρωτοβουλία της Αυτοκράτειρας Αικατερίνης Β', η οποία και κατέστη Αρχηγός του Τάγματος αυτού, προς τιμήν του Αγίου Γεωργίου για τα ανδραγαθήματα των στρατιωτών και αξιωματούχων στα πεδία των μαχών. Το παράσημο καταργήθηκε μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917, όταν την κυβέρνηση ανέλαβαν οι Μπολσεβίκοι, αλλά επανήλθε επί Στάλιν κατά τον «Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο» κατά των Γερμανών, όταν οι κομμουνιστές αξιωματούχοι έψαχναν σύμβολα του «παλαιού καθεστώτος» για να εμπνεύσουν και να εμψυχώσουν τον λαό (το αρχικό πάντως είχε κίτρινο - μαύρο χρώμα και μετά τον Β΄ Π.Π. έγινε πορτοκαλί - μαύρο). Από το 2005, η κορδέλα μοιράζεται στους δρόμους της Ρωσίας, σε ανθρώπους που συμμετέχουν σε δημόσιες εκδηλώσεις για να τιμήσουν την 9η Μαΐου, την «Ημέρα της Νίκης» (κατά των Γερμανών). Για τον λόγο αυτό οι εθνικιστές της Ουκρανίας το θεωρούν σύμβολο της κομμουνιστικής Ρωσίας και το απαγορεύουν.
Εκτός του ότι είναι και ο προστάτης Άγιος της Αγγλίας, ο Άγιος Γεώργιος είναι ο προστάτης Άγιος της Αραγονίας, της Λιθουανίας, της Παλαιστίνης, της Πορτογαλίας, και της Γερμανίας. Είναι ο πολιούχος της Καταλονίας, όπου ο θρύλος λέει ότι, αφού σκότωσε τον δράκο, έδωσε στην πριγκίπισσα ένα κόκκινο τριαντάφυλλο και, ως εκ τούτου, στις 23 Απριλίου (ειδικά στην πόλη της Βαρκελώνης), είναι παράδοση οι άνδρες να δίνουν στις συζύγους ή τις αγαπημένες τους ένα κόκκινο τριαντάφυλλο και εκείνες να ανταποδίδουν τη χειρονομία δωρίζοντας ένα βιβλίο. Ο άγιος Γεώργιος είναι επίσης, ο πολιούχος της Μόσχας, της Γένοβας και της Βενετίας (όπου είναι δεύτερος μετά τον άγιο Μάρκο), καθώς και να είναι ο πολιούχος του κράτους της Γεωργίας. Είναι ο προστάτης των στρατιωτών, του ιππικού και των ηρώων, των αγροτών και των εργαζομένων στους αγρούς, των προσκόπων και των κρεοπωλών, των καβαλάρηδων και των τοξοτών.
Κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η εικόνα του Αγίου Γεωργίου που νικάει τον δράκο χρησιμοποιήθηκε ευρέως από κάθε πλευρά.
Ο Άγιος Γεώργιος είχε το θάρρος να αντέξει τα φρικτά βασανιστήρια και ήταν έτοιμος να δώσει τη ζωή του για την υπεράσπιση της αλήθειας. Στο σύγχρονο κόσμο που δεν υπάρχουν αξίες, εκτός από το υλικό κέρδος, δεν είναι έκπληξη το γεγονός ότι ο Άγιος Γεώργιος έχει πάψει να είναι το πρότυπο για τους νέους άνδρες της Χριστιανοσύνης. Ο Άγιος Γεώργιος, ο ευγενικός, ο κύριος, ο ιπποτικός και θαρραλέος. Οι μύθοι και οι θρύλοι που έχουν ξεφυτρώσει γύρω από αυτόν είναι μια απόδειξη για τη δύναμη του χαρακτήρα του. Είναι ένας Παν-Ευρωπαϊκός ήρωας, και ο συμβολισμός του ανθρώπου που αγωνίζεται κατά του δράκου.
Πάντως σήμερα, στην «μητρόπολη» της πολυπολιτισμικής - πολυφυλετικής παραφροσύνης, που είναι η Μ. Βρετανία, ακόμα και η σημαία του Αγ. Γεωργίου – το εθνικό σύμβολο των Άγγλων, θεωρείται «ρατσιστική».
ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγές: εδώ, εδώ, εδώ, εδώ κι εδώ
ΠΗΓΗ
