Στα χρόνια τού αυτοκράτορα Μαυρίκιου (582-602), ήταν στη Θράκη ένας αρχιληστής άγριος καί σκληρός, πού οι αρχές δεν μπορούσαν να τόν συλλάβουν.
Ό αυτοκράτορας, ακούγοντας γι` αυτόν, τού έστειλε τόν επιστήθιο σταυρό του καί τού μήνυσε να μη φοβάται. Τού συγχωρούσε όλα τά κακουργήματα πού είχε διαπράξει, φτάνει να διορθωνόταν. Ό ληστής κατανύχθηκε. Πήγε στον βασιλιά κι έπεσε στα πόδια του μετανοημένος. Καί ό Μαυρίκιος, όπως είχε υποσχεθεί, τόν συγχώρησε. 'Ύστερ’ από λίγες μέρες ό ληστής αρρώστησε. Επειδή ή κατάστασή του όλο καί χειροτέρευε, τόν έβαλαν στο νοσοκομείο τού Αγίου Σαμψών. Τή νύχτα, στον ύπνο του, είδε το
φοβερό κριτήριο του Κυρίου. Ξυπνώντας, κατάλαβε ότι πλησίαζε τό τέλος του καί άρχισε να προσεύχεται μέ δάκρυα:
— Φιλάνθρωπε Κύριε, Εσύ πού έσωσες τόν όμοιο μου ληστή, στείλε καί σ’ έμενα τό έλεος Σου. Σου προσφέρω τό επιθανάτιο κλάμα μου. Όπως δέχτηκες εκείνους πού ήρθαν την «ενδεκάτη ώρα», μολονότι τίποτα τό σπουδαίο δεν έπραξαν, δέξου καί τά δικά μου λιγοστά δάκρυα. Βάπτισέ με σ’ αυτά καί καθάρισέ με από τίς αμαρτίες μου. Τίποτε’ άλλο μη μου ζητήσεις, γιατί δεν έχω καιρό- οι δανειστές πλησιάζουν γιά ν’ απαιτήσουν τά χρέη μου. Μην αναζητήσεις μέσα μου κανένα καλό- δεν πρόκειται να βρεις. Νυχτώθηκα πια, καί μέ πρόλαβαν οι ανομίες μου. Αναρίθμητα είναι τά κακουργήματά μου. Όπως δέχτηκες τόν πικρό κλαυθμό τού αποστόλου Πέτρου, έτσι δέξου καί τόν δικό μου, Φιλάνθρωπε, καί ρίξε τά δάκρυά μου πάνω στο χρεόγραφο τών αμαρτημάτων μου. Σβήσε τα όλα μέ τό σφουγγάρι της ευσπλαχνίας Σου.
’Έτσι προσευχόταν γιά μερικές ώρες ό ληστής, σκουπίζοντας μ’ ένα μαντήλι τά δάκρυά του, ώσπου παρέδωσε τό πνεύμα.
Την ώρα τού θανάτου του, ό αρχίατρος τού νοσοκομείου, πού κοιμόταν στο σπίτι του, είδε τό εξής όνειρο: Στο κρεβάτι τού ληστή ήρθαν δαίμονες, σάν Αιθίοπες, μέ χαρτιά, όπου ήταν γραμμένα τά πολυάριθμα αμαρτήματα του. Μετά πλησίασαν δύο πανέμορφοι νέοι μέ μια ζυγαριά. Ήταν άγγελοι. 05 δαίμονες έβαλαν στον ένα δίσκο της ζυγαριάς τά χαρτιά μέ τίς αμαρτίες τού ληστή.
Αμέσως ό δίσκος αυτός, βαραίνοντας, χαμήλωσε, ένώ ό άλλος ανέβηκε.
— Δεν έχουμε εμείς να βάλουμε κάτι εδώ; αναρωτήθηκαν οι άγιοι άγγελοι.
— Τί να έχουμε; είπε ό ένας άπ’ αυτούς. Δεν είναι πάνω από δέκα μέρες πού σταμάτησε να σκοτώνει.
— Ας ψάξουμε, ωστόσο, είπε ό άλλος, κάτι τό καλό μπορεί να βρούμε.
Ψάχνοντας, βρήκαν τό μαντήλι τού ληστή ποτισμένο μέ τά δάκρυά του.
— Ας τό βάλουμε στον άλλο δίσκο της ζυγαριάς μαζί μέ τή φιλανθρωπία τού Θεού, είπαν, καί βλέπουμε...
Μόλις έβαλαν τό μαντήλι στον δίσκο, αυτός βάρυνε τόσο, πού σήκωσε ψηλά τόν άλλο μέ τίς αμαρτίες τού ληστή. 0ι άγγελοι αναφώνησαν χαρούμενοι:
— Νίκησε ή φιλανθρωπία τού Θεού!
Πήραν, λοιπόν, μαζί τους την ψυχή τού ληστή, ένώ ο! δαίμονες έφυγαν ντροπιασμένοι μέ θρηνητικές κραυγές.
Ό γιατρός, ξυπνώντας, πήγε στο νοσοκομείο. Πλησιάζοντας στο κρεβάτι τού ληστή, βρήκε τό σώμα του ζεστό άλλά εγκαταλειμμένο ήδη από την ψυχή. Τό μαντήλι του, μουσκεμένο από τά δάκρυα, ήταν απλωμένο πάνω στα μάτια του. Μαθαίνοντας από τούς άλλους άρρωστους αλλά τά σχετικά μέ τίς τελευταίες του ώρες, πήρε τό μαντήλι καί πήγε στον αυτοκράτορα Μαυρίκιο.
— Βασιλιά μου, τού είπε, ας δοξάσουμε τόν Θεό. Σώθηκε ό ληστής!
Ωστόσο, όπως πολύ συνετά σημειώνει στο τέλος της διηγήσεως ό συντάκτης της, είναι πολύ καλύτερα να ετοιμάζει κανείς έγκαιρα τόν εαυτό του γιά τή φοβερή ώρα του θανάτου μέ τή μετάνοια. Γιατί, παρατηρεί ό όσιος Ιωάννης ό Σιναΐτης, «όποιος έχει ζυμωθεί πια μέ την κακία, από τή μακροχρόνια συνήθεια, μένει τελείως αδιόρθωτος» «Ή κακή συνήθεια τύραννε! πολλές φορές καί τόν άνθρωπο πού πενθεί» επισημαίνει μέ θλίψη ό μεγάλος διδάσκαλος των μοναχών.
Ας προσθέσουμε σ’ αυτά πώς ή αληθινή μετάνοια προϋποθέτει ορθή πίστη καί ακριβή —έστω καί απλή— γνώση αυτής της πίστεως. Ή αληθινή μετάνοια είναι ξένη προς κάθε αίρεση καί κάθε διαφθορά του νου. Όσοι, λοιπόν, υιοθετούν τίς απόψεις των αιρετικών βιβλίων η των κοσμικών περιοδικών γιά τίς αρετές καί τούς κανόνες της ζωής, δεν μπορούν να έχουν αληθινή μετάνοια.
Σε τέτοια βιβλία καί περιοδικά, πολλά θανάσιμα άμαρτήματα, πού οδηγούν στον άδη, παρουσιάζονται σάν ασήμαντα καί συγγνωστά παραπτώματα καί πολλά αμαρτωλά πάθη παρουσιάζονται σάν ελαφριές καί ευχάριστες αδυναμίες. Υπάρχουν άνθρωποι πού παραδίνονται άφοβα σε τέτοια πάθη, ένώ βρίσκονται κιόλας μπροστά στις πύλες του θανάτου. Πόσο μεγάλη συμφορά είναι ή άγνοια τού Χριστιανισμού!
Ό Κύριος μάς καλεί σε μετάνοια καί σωτηρία ως την τελευταία στιγμή της επίγειας ζωής μας. Αυτή την τελευταία στιγμή είναι ακόμη ανοιχτή ή θύρα της φιλανθρωπίας τού Θεού σ’ όποιον θελήσει να τή διαβεί. Κανείς ας μην απελπίζεται! Λίγες στιγμές αρκούν γιά
πολλοίς τε καί πικροίς έπι πολλάς ώρας λέγοντος ταύτην [’Α. Δ. Σιμωνώφ, Μέγα Προσευχητάριο, έκδ. Πελεκάνος, Άθήναι σελ. 440]).
Πρβλ. Αναστασίου πατριάρχου Αντιόχειας του Σιναίτου, Λόγος εις τόν έκτον ψαλμό (απόσπασμα). (Σ.τ.Μ.: Πρβλ. Ευχή του επί Μαυρίκιου βασιλέως αρχιληστού ψυχορραγοϋντος καί σύν δάκρυσι
Λόγος γιά τά πνεύματα-Λόγος γιά τόν θάνατο Συγγραφέας : Ἅγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσανίνωφ.
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
http://apantaortodoxias.blogspot.gr
