Στην Κωνσταντινούπολη του ενός εκατομμυρίου κατοίκων πριν από 65 χρόνια ζούσαν 150.000 Έλληνες Ρωμιοί, ήτοι το 15% του πληθυσμού! Στην Κωνσταντινούπολη των 18 εκατομμυρίων σήμερα ζουν 1.500, το πολύ 2.000 Έλληνες Ρωμιοί, ήτοι το 0,01% του πληθυσμού και σε αυτούς προστέθηκαν το πολύ 200 μόνο άνθρωποι οι οποίοι επέστρεψαν για οικονομικούς και μόνο λόγους, ως συνέπεια της εν Ελλάδι οικονομικής κρίσεως.
Αντί να γράφει αυτά η Hürriyet, ας πληροφορήσει το κοινό της πώς και γιατί έφυγε από την Πόλη το πιο δημιουργικό της στοιχείο, πώς και γιατί εκδιώχθηκαν οι πραγματικοί της ιδιοκτήτες. Ας γράψει για τον Φόρο Περιουσίας (Varlık Vergisi) και τους εκτοπισμούς στα στρατόπεδα εργασίας του Aşkale, ας γράψει για τη γενοκτονία των Σεπτεμβριανών του 1955, ας γράψει για τις απελάσεις των Ελλήνων υπηκόων το 1964 και τη δήμευση των περιουσιών τους, ας γράψει για την απαγόρευση λειτουργίας της Ιεράς Θεολογικής Σχολής Χάλκης από το 1971, ας γράψει για τους εκφοβισμούς που είχαμε επί χρόνια υποστεί –ποιος ξεχνά το «vatandaş Türkçe konuş, burası Türkiye!» («πολίτη, μίλα τούρκικα, εδώ είναι Τουρκία!») κάθε φορά που μας άκουγαν να μιλούμε ελληνικά και τόσα άλλα;
Αυτά να γράψει, και όχι τις εκφράσεις νοσταλγίας για τη γενέτειρα αυτών των λίγων που επέστρεψαν.Όλοι εμείς που ζούμε μακριά της, νοσταλγούμε την Πόλη μας! Σαράντα σχεδόν χρόνια εγώ ζω στην Ελλάδα, σαράντα χρόνια δεν υπήρξε μέρα που να μην ταξίδεψε ο νους μου στα σοκάκια της νιότης μου, στο Βόσπορο, στο Μακροχώρι και στο Φανάρι. Αλλά όχι, στην Πόλη δεν επιστρέφω επ' ουδενί για επανεγκατάσταση. Είμαι δε σίγουρος ότι αν ρωτηθούν οι δεκάδες χιλιάδες των εν Ελλάδι Κωνσταντινουπολιτών, σε ποσοστό 99% και πάνω, το ίδιο θα απαντήσουν.
Ναι, νοσταλγούμε την Πόλη μας την οποία και λατρεύουμε. Γι’ αυτό κι όποτε μπορούμε πηγαίνουμε και θα πηγαίνουμε. Θα πηγαίνουμε για να ανάψουμε το κεράκι μας στην ενορία μας και στο Πατριαρχείο μας, για να τρισαγίσουμε τους νεκρούς μας, για να περπατήσουμε στα σοκάκια που περπατήσαμε παιδιά! Πηγαίνω στην Πόλη για να ανασάνω τον αέρα του αγαπημένου μου Βοσπόρου, για να αγκαλιαστώ με τον φίλο μου Σωκράτη που μένει εκεί και αντιστέκεται για τα όσια και τα ιερά της φυλής.
Η νοσταλγία υπάρχει αλλά όχι, την Ελλάδα μου δεν την αλλάζω με τίποτα! Δεν θυσιάζω επ' ουδενί την ελευθερία μου και το μέλλον των παιδιών μου! Δεν επιστρέφω για να ξαναζήσω μέσα στο φόβο τον οποίο, σαράντα χρόνια μετά, δεν έχω ακόμη αποβάλει.
Δεν επιστρέφω γιατί ο Τούρκος δεν έχει μπέσα κι αν υπήρχε η παραμικρή πιθανότητα οι 2.000 Ρωμιοί να ξαναγίνουμε έστω 20.000, πάλι τα ίδια θα μας έκαναν!Στο υποθετικό σενάριο που επέστρεφα ως ιατρός –ούτε για αστείο φυσικά– η μόνη πιθανότητά μου θα ήταν να εργαστώ ως ιατρός των ελληνικών νοσοκομείων Μπαλουκλί, διότι σε άλλο νοσοκομείο δεν θα με έπαιρναν (Γκιαούρης γαρ), ενώ αν αποφάσιζα να ανοίξω ιατρείο θα έχαφτα μύγες διότι δεν θα πατούσε κανένας στο ιατρείο του Γκιαούρη κι ας έπιανα πουλιά στον αέρα.
Σκεφθείτε λοιπόν ποια η προοπτική ενός Έλληνα Ρωμιού που θα αποφασίσει να σπουδάσει ιατρική ή νομική ή οτιδήποτε τέλος πάντων στην σημερινή Πόλη των 18 εκατομμυρίων Τούρκων και των μόνο δύο χιλιάδων Ελλήνων. Ή θα δουλέψει στον περιορισμένο κύκλο των εθνικών μας καθιδρυμάτων – σχολεία, γηροκομείο, πόσα έχουν απομείνει και ποια η προοπτική τους;– ή θα αφομοιωθεί για να μπορέσει κάτι να κάνει ή και πάλι θα φύγει. Γιατί δεν είναι πια και δεν μπορεί να ξαναγίνει η Πόλη των 90.000 Ρωμιών της δεκαετίας του ‘60, είναι πια η θνησιγενής Ομογένεια που βαίνει προς το τέλος της, που δεν μπορεί να ζήσει όπως παλιά αυτοδύναμη και εθνικά αυτάρκης και περήφανη.
Αυτά για το δημοσίευμα της Hürriyet και για τους αφελείς που το αναπαράγουν σαν κάτι το θετικό. Δεν είναι θετικό αλλά πονηρό και θέλει να πλήξει τον εθνικό μας εγωισμό με αφορμή την κρίση της Ελλάδος. Ας μην είμαστε αφελείς, με τους Τούρκους χωριό δεν γίνεται και δυστυχώς η Πόλη χάθηκε για εμάς ανεπιστρεπτί εδώ και πολλά χρόνια. (σχόλιο Γ.Θ : Αυτό λέει η ανθρώπινη λογική, υπάρχει όμως και ο νόμος του Ουρανού, υπάρχουν και οι Προφήτες που είδαν. Έχει ο καιρός γυρίσματα)
Ο Δημήτρης Φραγκόπουλος
Αυτά να γράψει, και όχι τις εκφράσεις νοσταλγίας για τη γενέτειρα αυτών των λίγων που επέστρεψαν.Όλοι εμείς που ζούμε μακριά της, νοσταλγούμε την Πόλη μας! Σαράντα σχεδόν χρόνια εγώ ζω στην Ελλάδα, σαράντα χρόνια δεν υπήρξε μέρα που να μην ταξίδεψε ο νους μου στα σοκάκια της νιότης μου, στο Βόσπορο, στο Μακροχώρι και στο Φανάρι. Αλλά όχι, στην Πόλη δεν επιστρέφω επ' ουδενί για επανεγκατάσταση. Είμαι δε σίγουρος ότι αν ρωτηθούν οι δεκάδες χιλιάδες των εν Ελλάδι Κωνσταντινουπολιτών, σε ποσοστό 99% και πάνω, το ίδιο θα απαντήσουν.
Ναι, νοσταλγούμε την Πόλη μας την οποία και λατρεύουμε. Γι’ αυτό κι όποτε μπορούμε πηγαίνουμε και θα πηγαίνουμε. Θα πηγαίνουμε για να ανάψουμε το κεράκι μας στην ενορία μας και στο Πατριαρχείο μας, για να τρισαγίσουμε τους νεκρούς μας, για να περπατήσουμε στα σοκάκια που περπατήσαμε παιδιά! Πηγαίνω στην Πόλη για να ανασάνω τον αέρα του αγαπημένου μου Βοσπόρου, για να αγκαλιαστώ με τον φίλο μου Σωκράτη που μένει εκεί και αντιστέκεται για τα όσια και τα ιερά της φυλής.
Η νοσταλγία υπάρχει αλλά όχι, την Ελλάδα μου δεν την αλλάζω με τίποτα! Δεν θυσιάζω επ' ουδενί την ελευθερία μου και το μέλλον των παιδιών μου! Δεν επιστρέφω για να ξαναζήσω μέσα στο φόβο τον οποίο, σαράντα χρόνια μετά, δεν έχω ακόμη αποβάλει.
Δεν επιστρέφω γιατί ο Τούρκος δεν έχει μπέσα κι αν υπήρχε η παραμικρή πιθανότητα οι 2.000 Ρωμιοί να ξαναγίνουμε έστω 20.000, πάλι τα ίδια θα μας έκαναν!Στο υποθετικό σενάριο που επέστρεφα ως ιατρός –ούτε για αστείο φυσικά– η μόνη πιθανότητά μου θα ήταν να εργαστώ ως ιατρός των ελληνικών νοσοκομείων Μπαλουκλί, διότι σε άλλο νοσοκομείο δεν θα με έπαιρναν (Γκιαούρης γαρ), ενώ αν αποφάσιζα να ανοίξω ιατρείο θα έχαφτα μύγες διότι δεν θα πατούσε κανένας στο ιατρείο του Γκιαούρη κι ας έπιανα πουλιά στον αέρα.
Σκεφθείτε λοιπόν ποια η προοπτική ενός Έλληνα Ρωμιού που θα αποφασίσει να σπουδάσει ιατρική ή νομική ή οτιδήποτε τέλος πάντων στην σημερινή Πόλη των 18 εκατομμυρίων Τούρκων και των μόνο δύο χιλιάδων Ελλήνων. Ή θα δουλέψει στον περιορισμένο κύκλο των εθνικών μας καθιδρυμάτων – σχολεία, γηροκομείο, πόσα έχουν απομείνει και ποια η προοπτική τους;– ή θα αφομοιωθεί για να μπορέσει κάτι να κάνει ή και πάλι θα φύγει. Γιατί δεν είναι πια και δεν μπορεί να ξαναγίνει η Πόλη των 90.000 Ρωμιών της δεκαετίας του ‘60, είναι πια η θνησιγενής Ομογένεια που βαίνει προς το τέλος της, που δεν μπορεί να ζήσει όπως παλιά αυτοδύναμη και εθνικά αυτάρκης και περήφανη.
Αυτά για το δημοσίευμα της Hürriyet και για τους αφελείς που το αναπαράγουν σαν κάτι το θετικό. Δεν είναι θετικό αλλά πονηρό και θέλει να πλήξει τον εθνικό μας εγωισμό με αφορμή την κρίση της Ελλάδος. Ας μην είμαστε αφελείς, με τους Τούρκους χωριό δεν γίνεται και δυστυχώς η Πόλη χάθηκε για εμάς ανεπιστρεπτί εδώ και πολλά χρόνια. (σχόλιο Γ.Θ : Αυτό λέει η ανθρώπινη λογική, υπάρχει όμως και ο νόμος του Ουρανού, υπάρχουν και οι Προφήτες που είδαν. Έχει ο καιρός γυρίσματα)
Ο Δημήτρης Φραγκόπουλος
Είθε ο Θεός να δίνει κουράγιο στα λιγοστά αδέλφια μας που ζουν ακόμη εκεί, να μπορέσουν να κρατήσουν όσο μπορούν αναμμένη τη δάδα της Ρωμιοσύνης στην Βασιλεύουσα Πόλη των προγόνων μας. Δυστυχώς όμως ο βιολογικός χρόνος είναι αμείλικτος. Προχθές έφυγε κι ο μέγας Φραγκόπουλος! Έτσι αργά και σταθερά τελειώνει η Ομογένεια της Πόλης! Δυστυχώς. Τα νέα Ρωμιόπουλα θα ψάξουν αλλού το μέλλον τους αν δεν θέλουν να αφομοιωθούν από τους Τούρκους.
Οι παλιοί σιγά σιγά φεύγουν! Τι θα γίνει με το Πατριαρχείο μας; Τι θα γίνουν οι εκκλησιές μας; Τι θα γίνει ο αμύθητος εκεί εθνικός μας πλούτος; Τα ακίνητά μας, τα σχολειά μας, τα εθνικά μας καθιδρύματα πώς θα καταλήξουν;Αυτά πρέπει να δούμε ως Πολίτικη Ρωμιοσύνη εν τοις πράγμασι, αντί να αναλωνόμαστε σε τελετές μνήμης και αντί να κουβαλάμε νερό στο μύλο του προαιώνιου εχθρού του Γένους, συμμετέχοντας σε προπαγανδιστικά δημοσιεύματα περί δήθεν ανεκτικής πολυπολιτισμικής Τουρκίας που δήθεν μας ανοίγει την αγκάλη της!
Να προσπαθήσουμε να περισώσουμε ό,τι μπορεί να περισωθεί και προ πάντων να βοηθήσουμε στην ανάκαμψη της Ελλάδας μας ώστε να σταθεί και πάλι στα πόδια της! Γιατί για εμάς όλους άλλο στήριγμα πέραν της Ελλάδος δεν υπάρχει!
Οι παλιοί σιγά σιγά φεύγουν! Τι θα γίνει με το Πατριαρχείο μας; Τι θα γίνουν οι εκκλησιές μας; Τι θα γίνει ο αμύθητος εκεί εθνικός μας πλούτος; Τα ακίνητά μας, τα σχολειά μας, τα εθνικά μας καθιδρύματα πώς θα καταλήξουν;Αυτά πρέπει να δούμε ως Πολίτικη Ρωμιοσύνη εν τοις πράγμασι, αντί να αναλωνόμαστε σε τελετές μνήμης και αντί να κουβαλάμε νερό στο μύλο του προαιώνιου εχθρού του Γένους, συμμετέχοντας σε προπαγανδιστικά δημοσιεύματα περί δήθεν ανεκτικής πολυπολιτισμικής Τουρκίας που δήθεν μας ανοίγει την αγκάλη της!
Να προσπαθήσουμε να περισώσουμε ό,τι μπορεί να περισωθεί και προ πάντων να βοηθήσουμε στην ανάκαμψη της Ελλάδας μας ώστε να σταθεί και πάλι στα πόδια της! Γιατί για εμάς όλους άλλο στήριγμα πέραν της Ελλάδος δεν υπάρχει!
