Συγκεκριμένα, ο Καντίροφ είπε ότι «οι ΗΠΑ δεν είναι μια τόσο ισχυρή χώρα, ώστε να την αντιμετωπίζουν ως εχθρό της Ρωσίας. Εμείς έχουμε ισχυρή κυβέρνηση και πυρηνικό οπλοστάσιο», για να συμπληρώσει ότι «ακόμα κι αν η κυβέρνησή μας καταστρεφόταν τελείως, τα πυρηνικά μας όπλα θα εκτοξεύονταν αυτόματα»,
Αναλυτές στις ΗΠΑ δεν έκρυψαν την ανησυχία τους για την αναφορά του σε αυτοματοποιημένη εκτόξευση πυρηνικών πυραύλων. Μάλιστα, σύμφωνα με τους New York Times το σύστημα αυτό υπάρχει ήδη, έχει αναπτυχθεί από τη δεκαετία του 1980 και έχει ενεργοποιηθεί τελευταία.
Η εφημερίδα αποκάλυψε την ύπαρξη του «Συστήματος Περιμέτρου» το 1993.
Στην ουσία πρόκειται για ένα σύστημα αυτόματων αντιποίνων αν η Ρωσία δεχθεί πυρηνική επίθεση. Σε ένα μυστικό καταφύγιο μια μικρή ομάδα στρατιωτών ελέγχει το σύστημα, ωστόσο, αν αυτό αντιληφθεί πυρηνικές εκρήξεις, τότε αυτόματα εκτοξεύει τους ρωσικούς πυραύλους.
Ο άνθρωπος που αποκάλυψε το «Σύστημα Περιμέτρου», ο Μπρους Μπλερ, δήλωσε στους ΝΥΤ ότι «αυτό που μας ανησυχεί είναι ότι το σύστημα είναι απολύτως αυτοματοποιημένο και μια κυβερνοεπίθεση ή κάποιο άλλο φαινόμενο θα μπορούσε να το ενεργοποιήσει. […] Αποτελεί κίνδυνο για κατά λάθος πυρηνική επίθεση από τη Ρωσία».
Πριν λίγα μόλις χρόνια, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, η Δύση έμαθε για το σύστημα Περίμετρος. Πρόκειται για έναν υπερυπολογιστή (κωδικός URV RVSN-15E601) που είχε σκοπό την συνεχή επιτήρηση του χώρου της Σοβιετικής Ένωσης για σημάδια πυρηνικής επίθεσης, όπως η παρουσία ραδιενέργειας, σεισμικά φαινόμενα, τεράστιες και σύντομες μεταβολές της ατμοσφαιρικής πίεσης, ηλεκτρομαγνητικοί παλμοί, κ.α..
Σε περίπτωση ανακάλυψης τέτοιων φαινομένων, το σύστημα θα έπαιρνε τηλέφωνο κάποιους ανθρώπους. Αν δεν έπαιρνε απάντηση, θα έδινε την δυνατότητα εκτόξευσης των πυραύλων στον εκάστοτε εν υπηρεσία αξιωματικό που θα ήταν στο καταφύγιο. Όσο και αν πολλοί πύραυλοι θα είχαν καταστραφεί, υπολογίζεται ότι απ’ την πλευρά της Αμερικής θα υπήρχαν τουλάχιστον 100 εκατομμύρια νεκροί.
Πιστεύεται ότι τέθηκε σε λειτουργία το 1985, σχεδιάστηκε από το κατασκευαστικό γραφείο Uznoe, βάσει της απόφασης N695-227, της Κεντρικής Κυβέρνησης της ΕΣΣΔ, στις 30 Αυγούστου 1974 και παρά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, πιθανολογείται ότι δεν έπαψε ποτέ να λειτουργεί. Το σύστημα με την κωδική ονομασία Περίμετρος, άρχισε να γίνεται γνωστό μετά τον ψυχρό πόλεμο, την δεκαετία του 1990.
Το σύστημα δεν ήταν απολύτως αυτοματοποιημένο, προφανώς από τον φόβο κάποιου λάθους. Αν ανίχνευε πυρηνική επίθεση, έπρεπε να δοθεί η τελική εντολή από κάποιους αξιωματικούς, που βρίσκονταν σε κάποιο υπόγειο καταφύγιο, προστατευμένοι, τουλάχιστον θεωρητικά, από κάθε πυρηνική επίθεση.
Έτσι λοιπόν, ακόμα και αν το Κρεμλίνο είχε καταστραφεί, μπορούσαν να δώσουν εντολή εκτόξευσης, με τον ακόλουθο τρόπο: θα εκτόξευαν πυραύλους τύπου 15Α11 που σχεδιάστηκε το 1975, παραλλαγή του 15Α16 (MR-UR-100UTTX: μάζα 71 τόνοι, εμβέλεια 11.000 χλμ., δύο σταδίων υγρών καυσίμων), φέροντας το σύστημα τηλεπικοινωνιών 15Β99, σχεδιασμένο από το Πολυτεχνείο του Λένινγκραντ), προς όλες τις κατευθύνσεις μέσα στην έκταση της Σοβιετικής Ένωσης, οι οποίοι με ασύρματο σήμα, θα έστελναν εντολή εκτόξευσης σε όλους τους πυραύλους, σιγουρεύοντας ένα χτύπημα στην Αμερική με όσους τουλάχιστον είχαν απομείνει. (Ο αριθμός αυτών των προστατευμένων σιλό μάλλον ήταν 4, ένα εκ των οποίων πιθανόν κοντά και νότια από την Μόσχα.
Λέγεται πως το πρώτο σιλό του συστήματος δημιουργήθηκε στα Ουράλια. Κατά μία εκδοχή, αυτό το σιλό έχει την δυνατότητα να εκπέμπει σήμα, στα 3-30 kHz, που δεν επηρεάζεται ιδιαίτερα από τις συνθήκες ενός πυρηνικού πολέμου, για εκτόξευση από εκεί, χωρίς την χρήση διοικητικών-πυραύλων. )
Οι πρώτες δοκιμαστικές πτήσεις του πυραύλου έγιναν το 1979, υπό την εποπτεία του στρατηγού V. Korobushin και ελέγχθηκαν διάφοροι αλγόριθμοι εκπομπής των σημάτων καθώς και διάφορες πορείες πτήσης. (Η πρώτη πτήση έγινε στις 26 Δεκεμβρίου 1979.) Συνολικά κατασκευάστηκαν 10 δοκιμαστικοί πύραυλοι, ενώ έγιναν και κανονικές εκτοξεύσεις πυρηνικών πυραύλων μέσω αυτών των διοικητικών πυραύλων. Κάποιες άλλες δοκιμές συστημάτων σε συνθήκες προσομοίωσης ατομικής επίθεσης, έδειξαν την αξιοπιστία του συστήματος και έτσι εγκρίθηκε η εισαγωγή του σε υπηρεσία. Οι δοκιμές ολοκληρώθηκαν τον Μάρτιο του 1982 και το σύστημα μπήκε σε λειτουργία τον Ιανουάριο του 1985.
Τον Δεκέμβριο του 1990 έγιναν κάποιες βελτιώσεις και εκσυγχρονιστικές εργασίες οπότε και το νέο σύστημα πήρε την ονομασία Περίμετρος-RCh. Συνέχισε την λειτουργία του μέχρι τον Ιούνιο του 1995, οπότε και λόγω των συνθηκών για τα πυρηνικά όπλα, μπήκε σε αναμονή. (Υποτίθεται ότι επαναλειτουργεί από το 2001 ή το 2003.)
Οι αξιωματικοί ήταν για κάποιους άχρηστοι, αφού σαν καλοί στρατιωτικοί θα εξαπέλυαν επίθεση χωρίς να διστάσουν, μετά την οριστική απόφαση του συστήματος ότι η χώρα δέχτηκε επίθεση. Αλλοι υποστήριζαν ότι ο ανθρώπινος παράγοντας ήταν αναγκαίος, γιατί θα προσπαθούσαν με κάθε τρόπο και πέρα κάθε αμφιβολίας να επιβεβαιώσουν την απόφαση του συστήματος, εισάγοντας έναν ακόμα μηχανισμό ασφαλείας στην αλυσίδα.
Πάντως και η ιδέα ενός πλήρους αυτοματοποιημένου συστήματος (που θα διέθετε ένα είδος τεχνητής νοημοσύνης και θα ανέλυε πολλών ειδών ενδείξεις πυρηνικής επίθεσης, ακόμα και την ποιότητα, το είδος και την ένταση των συζητήσεων στις στρατιωτικές συχνότητες, την ύπαρξη ηλεκτρομαγνητικών εκπομπών σε σημεία κλειδιά, κ.α…) είχε συζητηθεί αλλά, ευτυχώς, απορρίφθηκε… Λέγεται πως αυτό το σύστημα είχε και την, μάλλον μακάβρια, κωδική ονομασία “Νεκρό Χέρι”.
Ο προορισμός του συστήματος, δεν ήταν να φοβίσουν την Αμερική (άλλωστε ήταν ένα καλά φυλαγμένο μυστικό), αλλά ένας άλλος: να ελαφρύνουν το άγχος μια πολύ γρήγορης απόφασης για ένα ανταποδοτικό χτύπημα, σε περίπτωση σημαδιών επίθεσης, ώστε να μειώσουν τις πιθανότητες μιας λάθος απόφασης από την μεριά τους, δίνοντάς τους λίγο χρόνο ακόμα και την βεβαιότητα πως, ακόμα και αν σκοτώνονταν, ένα εκδικητικό χτύπημα ήταν σίγουρο. Με την πάροδο του χρόνου τα οπλικά συστήματα γίνονταν όλα και πιο γρήγορα, έρχονταν όλο και πιο κοντά… Έτσι αυτός ήταν ένας τρόπος οι διοικούντες να πάρουν τελικά την σωστή απόφαση με ψυχραιμία και λίγο παραπάνω χρόνο.
Οι Σοβιετικοί ήταν πεπεισμένοι πως η Αμερική με κάθε νέο πλεονέκτημα σε κάποιο όπλο που αποκτούσε, επαναπροσδιόριζε το σχέδιο επίθεσης στην ΕΣΣΔ και αν υπολόγιζαν αποδεκτές απώλειες, θα εξαπέλυαν ένα πυρηνικό κτύπημα. Κάτι που ίσως, στην αρχή τουλάχιστον, της πυρηνικής κούρσας, με τον κάπως περιορισμένο αριθμό πυρηνικών όπλων, να ήταν και αλήθεια.
Το περίεργο στην υπόθεση είναι ότι οι Αμερικανοί δεν γνώριζαν τίποτα γι’ αυτό το σύστημα! Οι Σοβιετικοί δεν διέρρευσαν καν, απολύτως τίποτα…
