Ο π. Γεράσιμος Φωκάς όπως τον ζούμε
Αυτή ήταν η εισαγωγή του, όταν μας πρωτοδιηγήθηκε αυτό
που συνέβη στην Ελευθερία, μητέρα του πατέρα του. Τώρα μπορείτε κι εσείς να τον
ακούσετε:
Αδελφοί μου, οι μέρες που ζούμε είναι αποκαλυπτικές.
Πράγματι, το βλέπουμε όλοι, το ζούμε όλοι Η κρίση είναι τρομακτική από πάσης
πλευράς, πρωτοφανής, οικονομική, ψυχική, πνευματική βαθύτατη. Απόγνωση φοβερή,
όπως λέει το Άγιο Ευαγγέλιο, ακαταστασία, ανασφάλεια φοβερή.
Κοντά στον Άγιο Ελευθέριο που γιορτάζουμε σήμερα,
ήτανε μια γυναίκα, πριν 100 χρόνια ... ήτανε μια γυναίκα που είχε εφτά παιδιά,
πέντε αγόρια και δύο κορίτσια. Τότε θέριζε φοβερή αρρώστια, η δυσεντερία, δεν
είχαν δυνατότητες, αντιβιοτικά, γιατρούς, νοσοκομεία και πέθαιναν οι άνθρωποι,
τα μικρά παιδιά, θέριζε χωριά, έκλεινε σπίτια. Τότε ζούσε αυτή η γυναίκα, την
λέγαν Ελευθερία, Θεός σχωρέστην, έμενε δίπλα στον Άη Λευτέρη. Ήταν ζορισμένη
πολύ, χωρίς άντρα, με πολλά παιδιά, φτώχεια. Της αρρώστησαν δύο παιδιά, το ένα
τριών, το άλλο δεκατριών. Πέθανε το ένα παιδί....
Ξέρεις αυτά τα γνωστά που λέμε εμείς οι Χριστιανοί. Τα
λόγια είναι εύκολα.
“Τ' αγάπαγε ο Θεός, ξέρεις. Κάνε υπομονή”.
Τα λόγια είναι εύκολα, αλλά ο σταυρός ασήκωτος. Σε
οκτώ μέρες βαραίνει και το άλλο κορίτσι. Η μάνα της Ελευθερίας το έβλεπε ότι το
παιδί φεύγει, αλλά τι να της πει, εύκολο πράγμα; Σε μια στιγμή και η ίδια είδε
ότι το παιδί φεύγει και το παίρνει στον ώμο και πάει στον Άη Λευτέρη. Το
παίρνει κοντά στην μάνα του Αγίου και την παρακαλούσε να ζήσει τουλάχιστον το
παιδί αυτό. Και ενώ παρακαλούσε ξεψύχησε το παιδί μπροστά στην εικόνα....
“Τα 'χασα”, έλεγε η καημένη.
“Έχασα τον κόσμο και πρώτα απ' όλα την πίστη μου.
Ξεψύχησε το παιδί και δεν ήξερα τι να κάμω, έμεινα σαν παλαβή”.
Άδικο είχε; Κομμάτια η ίδια, πήρε πάλι το παιδί στον
ώμο, πήγε, το ετοιμάσανε. Αλλά τότε ήτανε χρόνια που πίστευε ο κόσμος, δεν
είχαν τότε ούτε αθεϊα, ούτε πολιτικές κηδείες, ούτε αυτό το αντιεκκλησιαστικό
μένος που υπάρχει σήμερα. Κήδεψε η δυστυχισμένη μέσα σε οκτώ μέρες και τα δυο
κορίτσια της, και μου έλεγε, Παναγία μου, ότι όταν έμπαινε στην εκκλησιά κοίταζε
την εικόνα του Άη Λευτέρη και δεν έβλεπε το πρόσωπό του, -- αυτή είναι η εικόνα
που έχουμε και σήμερα, ο Άγιος με το μπλε ωμοφόριο -- έβλεπε την εικόνα του
Αγίου θολή, δεν έβλεπε το πρόσωπο του Αγίου, σαν να ήταν η εικόνα καπνισμένη.
Δεν έβλεπε τον Άγιο, έκανε τα τριήμερα, τα εννιάμερα, τίποτε, γιατί είχε
παράπονο, θυμό στον Άγιο, γιατί του έφερε το παιδί, τον παρακάλεσε και το παιδί
ξεψύχησε.
Να ξημερώνει σαράντα, είδε ένα φοβερό όραμα. Είδε τον
Άγιο, πήγε στο σπίτι της ο Άη Λευτέρης:
“Τι έχεις Ελευθερία”; Και η καημένη, “Πού είναι τα
παιδιά μου;” του λέει.
”Πάμε να δεις.”
Και την παίρνει και την πάει στον χώρο που βλέπουν οι
Άγγελοι, όλοι δεν τον βλέπουν, σε έναν απέραντο λειμώνα, κήπο με δέντρα, με
πουλιά, με λουλούδια, με πεδιάδες, με ομορφιά και μέσα εκεί ήταν η μεγάλη κόρη
και έπαιζε.
“Να την”, της λέει. Κι ως μάνα, που έχει σπλάχνα η
μάνα, που έχει καημό,”Το άλλο μου παιδί;” λέει.
”Ω παιδάκι μου, εκείνο είναι πολύ ψηλά, δεν μπορούμε
να πάμε εκεί. Είναι αγγελούδι αυτό στο Θρόνο του Θεού, στο Θρόνο της Χάριτος,
δεν μπορούμε να πάμε εκεί”.
Ξύπνησε ήρεμη και πήγε κατευθείαν στην εκκλησιά, μπήκε
μέσα και είδε την εικόνα του Αγίου πεντακάθαρα, όχι καπνισμένη!
Αδελφοί μου, όλοι έχουμε θλίψεις, προβλήματα, βάσανα,
φορτία, άλλος βαριά, βουνά, Ιμαλάϊα, άλλος ελαφρύτερα, Κύριος οίδε, ανάλογα με
τις δυνάμεις μας. Να τον παρακαλέσουμε με τη μεσιτεία του Άγιου Ελευθερίου, που
έχει τόση χάρη στον Θεό ως ιερομάρτυς και της μητέρας του, της Αγίας Ανθίας, να
μας ελευθερώνει από την απιστία, από τα βάσανα, από τις θλίψεις, να μας
ενισχύει, να μας λαμπρύνει, να μας φωταγωγεί.
