Ὑπάρχει ἐπικοινωνία τῶν μελῶν, μέσα στό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτό ἐπιβεβαιώνει τό ἀκόλουθο θαυμαστό περιστατικό ἀπό τόν βίο τοῦ Γέροντος Πορφυρίου, ὅπως τό διηγεῖται πνευματικό του παιδί:
«Εἶχα,
παιδί μου, Ἀνάργυρε, μοῦ εἶπε ὁ Παππούλης μιά ἡμέρα, ἕναν πολύ καλό μου φίλο ἱερομόναχο,
ὁ ὁποῖος ἔλαβε ἐντολή νά πάει στήν Ἀμερική νά κηρύξει τόν λόγον τοῦ Θεοῦ.
Στενοχωρηθήκαμε καί οἱ δύο γι’ αὐτόν τόν χωρισμό. Ὅμως ἡ ἀρχιεπισκοπή ἦταν ἀνένδοτη.
Ἔπρεπε νά φύγει ἀμέσως. Ἔτσι ἔγινε.
Τήν
ἡμέρα πού ἀποχαιρετιστήκαμε, δώσαμε ὑπόσχεση ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ὁ ἕνας νά
προσεύχεται γιά τόν ἄλλον σέ ὅλη μας τή ζωή.
Από τήν πρώτη κι’ ὅλας βραδιά, ἐγώ
ἄρχισα νά προσεύχομαι γιά τόν φίλον μου. Καί ἐκεῖνος μοῦ ἔγραφε πώς
ἔκανε τό ἴδιο
γιά μένα. Ὅμως, στά ἐπόμενα γράμματά του, ἔκανε λόγο γιά τρομερές
δονήσεις, πού
αἰσθανόταν κατά τήν ὥρα τοῦ ὕπνου. Νόμιζε
πώς ἡλεκτρικό ρεῦμα, μεγάλης ἐντάσεως, διαπερνοῦσε τό σῶμα του ἀπ ΄τά
νύχια ἔως
τήν κορυφή. Ἤταν δέ τόσο μεγάλη ἡ ἔνταση αὐτή, ὤστε δέν τόν ἄφηνε νά
κοιμηθεῖ.
Τό φαινόμενο αὐτό παρουσιάζετο κάθε βράδυ καί ὁ ὕπνος τοῦ εἶχε γίνει
δύσκολος.
Στήν ἀρχή ὑπέθεσε, ὅτι οἱ ταραχές αὐτές ὀφείλονταν στίς κλιματολογικές
διαφορές, πού ὑφίστανται μεταξύ τοῦ κλίματος τῆς χώρας μας καί τῆς
Ἀμερικῆς. Ἀλλά,
ὅταν εἶδε, ὅτι, προϊόντος τοῦ χρόνου, ἀντί νά μειώνονται αὔξαναν, ἄρχισε
νά ἀνησυχεῖ.
Γι’ αὐτό ἀναγκάστηκε νά ἐνημερώσει τηλεφωνικῶς τόν Παππούλη καί νά
ζητήσει τή
γνώμη του. Ὁ Παππούλης, ὅμως, τόν καθησύχασε ἀμέσως. Δέν εἶναι τίποτε
τοῦ εἶπε. Ἁπλῶς ξέχασες τήν ὑπόσχεση πού δώσαμε, ὅταν χωρίσαμε, ὅτι ὁ
ἕνας θά προσεύχεται
γιά τόν ἄλλον. Τί ὥρα αἰσθάνεσαι αὐτά πού λές; Τόν ρώτησε, Καί ἐκεῖνος
τοῦ ἀπάντησε:
τό βράδυ πού κοιμᾶμαι, τήν τάδε ὥρα. Ἔ, αὐτή τήν ὥρα πού ἐσεῖς ἔχετε
νύχτα ἐκεῖ,
ἐμεῖς ἐδῶ ἔχουμε πρωῒ καί εἶναι ἡ ὥρα πού ἐγώ, ὁ ταπεινός προσεύχομαι
γιά σένα.
Ἄς εἶναι δοξασμένο τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ, πού κάνει τήν προσευχή μου νά
φθάνει
μέχρις ἐσένα στή Ἀμερική! Κάνε καί ἐσύ
τό ἴδιο γιά μένα, γιατί εἶμαι πολύ ἁμαρτωλός, τοῦ εἶπε καί ἔκλεισαν τό
τηλέφωνο.»[1].
«Μιά νύχτα ὁ ἱερομόναχος αὐτός
αἰσθάνθηκε νά κρυώνει καί ξύπνησε καί βρῆκε τήν πόρτα τοῦ δωματίου του ἀνοικτή.
Παραξενεύτηκε, γιατί ἦταν βέβαιος ὅτι τήν εἶχε κλείσει, ὅπως συνήθιζε καί, ἀφοῦ
τήν ξανάκλεισε, ξανακοιμήθηκε. Ὅταν μετά μερικές ἡμέρες τηλεφωνήθηκε μέ τον
παππούλη, ὁ παππούλης τοῦ εἶπε ὅτι πάει καί τόν βλέπει πού κοιμᾶται καί δέν
προσεύχεται. Ὁ ἱερομόναχος δυσπίστησε, σκεπτόμενος ὅτι ἦταν ἀδύνατο νά πηγαίνει
ὁ παππούλης στήν Ἀμερική νά τόν βλέπει καί τότε ὁ παππούλης τοῦ εἶπε ἁπλᾶ: Ναί ἦρθα
καί σέ εἶδα καί σοῦ ἄφησα καί τήν πόρτα ἀνοικτή»[2].
Πράγματι, «Θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς
Ἁγίοις Αὐτοῦ». Ἄς δοξάσουμε καί ἄς εὐχαριστήσουμε τόν Κύριο πού μᾶς
χαρίζει τέτοιους Ἁγίους, οἱ Ὁποῖοι μᾶς σκεπάζουν μέ τήν ἀγάπη Τους καί
τίς προσευχές Τους καί τίς θαυμαστές μεταβάσεις Τους. Ἡ Ὀρθόδοξη
Ἐκκλησία Μας εἶναι τό ζωντανό σῶμα τοῦ Χριστοῦ Μας. Τά κύτταρα αὐτοῦ τοῦ
σώματος ἐπικοινωνοῦν μεταξύ τους, ἀλληλοβοηθοῦνται, ἀλληλοστηρίζονται
καί σώζονται, ἄν παραμείνουν ὀργανικά συνδεδεμένα μαζί Του μέχρι τέλους
τῆς παρούσας ζωῆς. Ὁ Θεός νά τό δώσει ἀλλά καί ἐμεῖς νά τό ἐπιδιώξουμε
δι' «ἑαυτούς καί ἀλλήλους».
Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης
