"Ο πιο επικίνδυνος πολιτικός για την Παγκοσμιοποίηση (Νέα Τάξη Πραγμάτων) είναι ο Β.Πούτιν"
σύμφωνα με τους Financial Times. To γνωστό έντυπο-προπύργιο της
Παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης Πραγμάτων Financial Times στοχοποιεί
πάλι τον Β.Πούτιν αλλά και όποιον πολιτικό στην Ευρώπη τον στηρίζει και
θέλει η χώρα του να παραμείνει εθνικά ελέυθερη!
Οι μάσκες έχουν πέσει προ πολλού και πλέον κυνηγιέται
αλύπητα όποιος πιστεύει στο τρίπτυχο πατρίς-θρησκεία-οικογένεια, και
όποιος πιστεύει στις παραδοσιακές αξίες. Η Παγκοσμιοποίηση θέλει
αδύναμους ανθρώπους χωρίς ρίζες και στηρίγματα για να τους ελεγχει και
να τους καταστρέφει κατά το δοκούν. Επιδιώκεται η δημιουργία μιας
Παγκόσμιας Διακυβέρνησης (Κυβέρνησης) συνεπώς ενός Παγκόσμιου Κράτους
που θα ελέγχεται από τα κέντρα εξουσίας που έχουν την έδρα τους στην
Ανατολική Ακτή των ΗΠΑ και στο Σίτι του Λονδίνου.
Ακολουθεί το άρθρο των Financial Times που επιθυμεί την τάχιστη
καταστροφή των εθνών, αυτών των αναχρονιστικών θεσμών που εμποδίζουν την
Ελίτ να κυριαρχήσει απόλυτα στις ζωές των κατοίκων του πλανήτη.
Ομολογεί ότι ο άνθρωπος που τα εμπόδισε όλα αυτά είναι ο Β.Πούτιν και
για αυτό όλα τα ελεγχόμενα ΜΜΕ προσπαθούν να διαλύσουν την εικόνα του
στο υποσυνείδητο των πολιτών. Παρά την προπαγάνδα ο Β.Πούτιν απολαμβάνει
υψηλά ποσοστά δημοφιλίας σε όλες τις χώρες.
"Το 1990 κυκλοφόρησε ένα βιβλίο του Κενίσι Ομάε με τίτλο «Ένας
κόσμος χωρίς σύνορα». Ο τίτλος αυτός αντανακλούσε τέλεια το πνεύμα της
παγκοσμιοποίησης. Τα επόμενα 25 χρόνια, όλες οι εξελίξεις στις
επιχειρήσεις, την τεχνολογία και την πολιτική έμοιαζαν να επιβεβαιώνουν
την υποχώρηση των συνόρων και των εθνικών κρατών τα οποία προστάτευαν.
Καμιά διεθνής σύνοδος δεν ολοκλήρωνε τις εργασίες της
αν κάποιος δεν επισήμαινε ότι κανένα σημαντικό πρόβλημα δεν μπορεί πια
να λυθεί μόνο από τα εθνικά κράτη. Η διάχυση του Διαδικτύου ενίσχυσε την
ιδέα ότι τα σύνορα δεν έχουν πλέον σημασία. Οι παραδοσιακές ανησυχίες
των εθνών - έδαφος, ταυτότητα, εθνική κυριαρχία - φαίνονταν εξίσου
αναχρονιστικές με τα σπαθιά και τις ασπίδες (η αγάπη στην πατρίδα , στον
τόπο που ζεις είναι αναχρονιστική!).
Κάποιος όμως ξέχασε να τα πει όλα αυτά στους πολιτικούς και
τους ψηφοφόρους, γράφει ο Γκίντεον Ράχμαν στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς. Οι
Σκωτσέζοι έκαναν δημοψήφισμα με θέμα την ανεξαρτησία τους και το ίδιο
ετοιμάζονται να κάνουν σε δύο μήνες οι Καταλανοί. Τα αυτονομιστικά
κινήματα είναι το ένα πρόσωπο της ανάδυσης του εθνικισμού. Στην Ευρώπη,
την Ασία και τη Μέση Ανατολή, οι εθνικιστές πολιτικοί εμφανίζονται τον
τελευταίο καιρό ενισχυμένοι.
Ο πιο επικίνδυνος από αυτούς τους εθνικιστές πολιτικούς
είναι χωρίς αμφιβολία ο ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν , που
"προσάρτησε" (την ρωσική από αιώνες) την Κριμαία με τον ισχυρισμό ότι
θέλει να προστατεύσει τους ρωσόφωνους οπουδήποτε κι αν ζουν. Όπως έχουν
επισημάνει πολλοί αναλυτές, το επιχείρημα αυτό επιτρέπει στη Ρωσία να
επεμβαίνει σε όλο το έδαφος της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.
Την ώρα που η ΕΕ προσπαθεί να αρθρώσει μια αντίδραση
στον Πούτιν, ορισμένοι εθνικιστές πολιτικοί όπως η Μαρίν Λεπέν εκφράζουν
ανοιχτά την υποστήριξή τους στον ρώσο πρόεδρο. Στη Γερμανία, η
ανερχόμενη πολιτική δύναμη είναι η Εναλλακτική Λύση για τη Γερμανία, που
πιστεύει ότι τα γερμανικά συμφέροντα έχουν καθυποταχθεί στα ευρωπαϊκά.
Στη Σουηδία, οι ακροδεξιοί Δημοκράτες έλαβαν 13%. Στην Ουγγαρία, η
κυβέρνηση έχει σαφείς αυταρχικές τάσεις και εκδηλώνει ανοιχτό ενδιαφέρον
για τους Ούγγρους που ζουν πέρα από τα σύνορα της χώρας (παρατηρείστε
πως κόπτονται οι παγκοσμιοποιητικές "πένες" για το ενδιαφέρον πατριωτών
πολιτικών όπως ο Β.Πούτιν και ο Β.Ούρμπαν για τους συμπατριώτες τους σε
άλλες χώρες. Ενοχλούνται αφάνταστα).
Με μια πρώτη ματιά, η Μέση Ανατολή μοιάζει να αποτελεί εξαίρεση
σε αυτόν τον αναδυόμενο εθνικισμό. Το πιο επικίνδυνο νέο κίνημα εδώ
είναι βέβαια το Ισλαμικό Κράτος. Η Αίγυπτος όμως, στην προσπάθειά της να
αναζητήσει μια εναλλακτική ιδεολογία έναντι του ισλαμισμού,
πραγματοποιεί μια εθνικιστική στροφή.
Τι εξηγεί αυτή την επιστροφή του εθνικισμού όταν οι
οικονομικές και τεχνολογικές δυνάμεις ωθούν προς την αντίθετη
κατεύθυνση; Μια απάντηση είναι ότι οι προφήτες της παγκοσμιοποίησης
υποτιμούσαν πάντα τη δύναμη του εθνικισμού. Όταν περνάς τη ζωή σου σε
διεθνείς συνόδους, ξεχνάς ότι οι ζωές των περισσοτέρων ανθρώπων είναι
ριζωμένες σε έναν συγκεκριμένο τόπο.
Σημαντικό ρόλο στην επιστροφή της σημασίας των συνόρων
παίζουν και η φτώχεια και ο πόλεμος. Η αντίδραση στη μετανάστευση έπαιξε
κομβικό ρόλο στην ενίσχυση των εθνικιστικών κομμάτων.
Ο τελευταίος, και ίσως πιο επικίνδυνος παράγων είναι η
αίσθηση ότι η παγκόσμια τάξη είναι και πάλι ασταθής. Η αίσθηση αυτή
διευκολύνει χώρες ή αυτονομιστικά κινήματα να προωθήσουν εκ νέου τη
λανθάνουσα ατζέντα τους".
Έτσι εξηγείται και προσπάθεια φτωχοποίησης του ελληνικού λαού που
εθνικά ήταν και είναι ακόμα συμπαγής. Το σκεπτικό είναι απλό, "
αναγκάζουμε τους νεότερους να μεταναστεύσουν, και να αποκοπούν από τις
ρίζες τους, οι γεροντότεροι έτσι και αλλιώς θα πεθάνουν".
πηγή
