Το να βρούμε αυτό που θα θέλαμε
να κάνουμε, περισσότερο από κάθε άλλο πράγμα στη ζωή μας, και να τραβήξουμε προς
τα εκεί με θάρρος, ακλόνητη αποφασιστικότητα και επιμονή, είναι ο δρόμος όλων
εκείνων που τολμούν να ζουν ευτυχισμένοι, κάτω από την ευλογία και την πρόνοια
του Θεού μας Πατέρα.
Σαν αντάλλαγμα για αυτήν την
προσπάθειά μας θα μας περιφρονήσουν, θα μας χλευάσουν και θα μας εξοστρακίσουν
από τον κύκλο τους ακόμη συγγενείς και αυτοί οι φίλοι μας.
Αν επιμείνουμε, όμως, αν αντέξουμε
στην μοναξιά μας, αν μείνουμε αφοσιωμένοι σε ΑΥΤΟΝ, που, με τόση αγάπη, αποφασίσαμε
να πιστεύουμε, που αποφασίσαμε να ΛΑΤΡΕΥΟΥΜΕ, τότε θα ανακαλύψουμε πολλούς και
καινούργιους φίλους και συγγενείς, που θα συμμερίζονται και τις αξίες και τα
ιδανικά που έχουμε επιλέξει…
…Και εκεί που ήμουνα, μέσα στα
σκοτεινά κελλιά και τα μπουντρούμια, μέσα στα σκοτεινότατα δωματιάκια, όπου ήταν
φυλακισμένο το σώμα μου, ΕΚΕΙΝΟΣ με βοήθησε να ξέρω, πως μόνον εκείνο ήταν
προσωρινά φυλακισμένο. Πως μόνο εκείνο ήταν. Η ψυχή μου ποτέ δεν ήταν και δεν
θα ήταν φυλακισμένη. Γιατί η αθάνατη ψυχή πετά, πετά ψηλά στον ουρανό, κοντά
στον Κύριο, γιατί εκεί ανήκει. Κοντά στους Αγίους, κοντά στον Κύριο…
Και ήλθε η πληροφορία ότι έφτασε
ο καιρός, έφτασε το πλήρωμα του χρόνου, να αποφυλακιστεί και το σώμα…
Ότι στις μέρες μας υπάρχουν ακόμη
άνθρωποι, άνθρωποι που υπηρετούν τον πόνο και την αγάπη. Άνθρωποι που μακροθυμούν
στην αδικία και στην δυστυχία.
Ο Θεός να έχει καλά όλους όσους
εβοήθησαν στην αποφυλάκισή μου.
Από το βιβλίο «Συγκλονιστικές Μαρτυρίες Φυλακισμένων», εκδόσεις
«Ορθόδοξος Κυψέλη», σελ.34-35
