του Στρατή Μαζίδη
Από
τα διψήφια ποσοστά της τρίτης θέσης και κατά πολλούς σύντομα δεύτερης,
στο πέρασμα πίσω από τα κάγκελα. Εντυπωσιακή ανατροπή. Κι όσο και αν
κάποιοι μιλούν για μια στημένη παγίδα, το θέμα είναι πως κι αυτό να
ισχύει, η Χ.Α. έπεσε μέσα όσο καλύτερα μπορούσε και αυτό δεν είναι
δύσκολο να εξηγηθεί.Η Χρυσή Αυγή όπως σημείωνα τότε, δεν προέκυψε γιατί ξαφνικά οι Ελληνες έγιναν ναζιστές ή νοσταλγοί του Χίτλερ τον οποίο πολέμησαν. Η ελληνική κοινωνία αντιμετώπιζε και αντιμετωπίζει πολύ σοβαρά προβλήματα για τα οποία μόνο ο λαϊκός σύνδεσμος έκανε συζήτηση. Λαθρομετανάστευση κι εγκληματικότητα ήταν οι δύο βασικοί τροχοί που την πήγαν καρότσι στο κοινοβούλιο. Επίσης ο πατριωτικός χώρος δεν είχε επίσημη εκπροσώπηση. Το ΠΑΣΟΚ μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου το μόνο που δεν υποστήριζε είναι πως η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες ενώ η Νέα Δημοκρατία επί Καραμανλή ήταν αυτή που “έσερνε το κάρο της Τουρκίας στην Ευρώπη” ατενίζοντας τις τουρκικές φρεγάτες στα ανοικτά της Αττικής. Το χώρο αυτό ήρθε να σκουπίσει ο ΛΑ.Ο.Σ. ο οποίος χάρη στις θεαματικές κωλοτούμπες του αρχηγού του κατάφερε να εξαφανιστεί αντί να αναπτυχθεί. Το κενό λοιπόν καλύφθηκε από τη Χρυσή Αυγή.
Μάλιστα συνέβη και το τραγικό, η λέξη πατριωτισμός και τα εθνικά μας σύμβολα να ταυτιστούν με τη Χρυσή Αυγή και να ποινικοποιηθούν από τη φασιστική πλευρά της απέναντι όχθης, πράγμα απαράδεκτο.
Οι τσαμπουκάδες της Χρυσής Αυγής και όλες οι ασυνήθιστες πρακτικές κατάφεραν να τη βάλουν στη Βουλή. Εκεί όμως χρειαζόταν άλλη αντιμετώπιση. Η Χρυσή Αυγή απέτυχε να μετετραπεί από αυτό το κάτι που ήταν, σε ένα μεγάλο πατριωτικό κόμμα. Δεν επιχείρησε να αλλάξει τη φιλοσοφία της ούτε στο ελάχιστο. Ακόμη και η τρομακτική όψη ορισμένων βουλευτών παρέμεινε ως είχε. Τα φραστικά επεισόδια έγιναν συχνό φαινόμενο με τους καθωσπρέπει φασίστες. Τα μυαλά της ηγετικής ομάδας φούσκωσαν με αέρα θεωρώντας πως η μαγκιά και οι αγριάδες θα την πάνε ακόμη πιο ψηλά. Και η συνταγή αυτή φάνηκε μέσα από τις δημοσκοπήσεις να πετυχαίνει, μέχρι που ξαφνικά ένας Ρουπακιάς έσκασε το μπαλόνι και βγήκε ο αέρας. Τι απέγινε η μαγκιά μόλις περάστηκαν οι χειροπέδες;
Κι αν δεν ήταν ο Ρουπακιάς θα ήταν κάποιος άλλος σε διαφορετικό τόπο και χρόνο διότι αυτά είναι τα φυσικά επόμενα όταν οι τοπικές στελεχώνονται με τυχοδιώκτες ρουπακιάδες που στα 45 τους το μόνο που έχουν να επιδείξουν είναι ένα μαχαίρι. Αυτή είναι η αναμενόμενη συνέπεια όταν εκφραστές ενός κόμματος γίνονται τετράγωνοι στο σώμα και όχι μόνο, άνθρωποι.
Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για τη Χρυσή Αυγή αλλά ΓΙΑ ΟΛΑ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ. Η Χρυσή Αυγή αποτελεί την πιο ακραία έκφραση των κομματικών στρατών. Διότι ας μην πλανόμαστε, το μαύρο σκοτάδι που διαδέχθηκε τη Χ.Α. δεν είναι το αποτέλεσμα της δημοκρατίας. Αν ήταν έτσι, τότε θα είχαμε δει κι άλλες συλλήψεις άλλων ανθρώπων που είτε περιοδεύουν στο Αιγαίο κάνοντα διακοπές είτε κυβερνούν! Ο φόνος του Παύλου Φύσσα ήρθε λουκούμι σε ένα σύστημα που ήθελε πάση θυσία τις ψήφους της Χρυσής Αυγής η οποία μάλιστα εξετάζει το ενδεχόμενο να αβαντάρει αυτό που και καλά πολεμάει, παραιτούμενη από τη βουλή. Άλλωστε ποιοι είναι οι δημοκράτες; Οι ακροαριστεροί που έχουν πλακώσει κι αυτοί κόσμο; Ο Σαμαράς που το 1983 συμμετείχε κι αυτός σε τσαμπουκάδες ως βουλευτής όπως διαβάσαμε χθες ή μήπως ο γνωστός βουλευτής και τέως υπουργός με το τσεκούρι όταν κάποτε ήταν στην ΕΠΕΝ; Η Νέα Δημοκρατία πάλι δε σκότωσε δια της ΟΝΝΕΔ τον Τεμπονέρα; Αυτοί λοιπόν θα μιλήσουν για δημοκρατία και φασισμό;
Αυτό όμως που αδυνατεί να αντιληφθεί το συνταγματικό τόξο είναι πως το τέλος της Χρυσής Αυγής δε συνεπάγεται και το τέλος των προβλημάτων που τη γιγάντωσαν. Προβλήματα τα οποία αυτοί δημιούργησαν. Τα 2.000.000 των λαθρομεταναστών, οι εθνικές νίλες και ταπεινώσεις, τα ατιμώρητα σκάνδαλα (τι απέγινε κε Σαμαρά η εξεταστική για το μνημόνιο και τα δικαστήρια που θα έστηνες;), η ανεργία, η αδικία και η πείνα ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ, ΖΟΥΝ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΝ.
Το 1-1.500.000 ψηφοφόροι της Χ.Α. που προέρχονται από όλους τους χώρους, δεν είναι απαραίτητο να επαναπατρισθούν εκεί από όπου έφυγαν. Άλλωστε δεν αποχώρησαν χωρίς συγκεκριμένους λόγους.
Η απουσία ενός αξιόπιστου πολιτικού χώρου που θα εκπροσωπήσει τους έλληνες οι οποίοι αναζητούν εθνική αξιοπρέπεια, κοινωνική δικαιοσύνη και ελπίδα για το αύριο δίνοντας λύσεις στα παραπάνω ζητήματα είναι κι αυτή υπαρκτή όπως και τα προβλήματα. Μόνη λύση θα μπορούσε να είναι η ανάδειξη μιας μεγάλης αριστερής πατριωτικής (και όχι παγκοσμιοποιημένης γιαλατζί) δύναμης που θα σήκωνε την Ελλάδα υπεύθυνα στις πλάτες της. Πώς όμως και με ποιους…
http://freepen.gr/2013
