Μοναδικός στόχος των ναζιστών, να «δείξουν» στον αγωνιστικό χώρο την ανωτερότητά τους.
Τον «Βόρειο Καύκασο» αποτελούν νέοι του χωριού 16 με 20 χρόνων που είτε δεν πρόλαβαν να εγκαταλείψουν το χωριό όταν αυτό κατακτήθηκε από τους Ναζί, είτε ήταν πολύ νέοι για να καταταγούν στον Κόκκινο Στρατό. Πριν από την έναρξη των αγώνων οι παίκτες της τοπικής ομάδας είναι αναγκασμένοι να καθαρίσουν το χώρο του γηπέδου με τα χέρια τους, έχοντας από πάνω τους τους Ρουμάνους να τους κτυπούν με μαστίγια.
Η πρώτη νίκη
Το πρώτο ματς ήταν ανάμεσα στον «Βόρειο Καύκασο» και τη ρουμανική ομάδα. Οι Ρουμάνοι ήταν (όπως όλοι οι συνεργάτες των ναζιστών) ιδιαίτερα μισητοί στους ντόπιους, καθώς καθημερινά τους βασάνιζαν, ενώ έκλεβαν τα υπάρχοντά τους. Οι Ρουμάνοι θα ανοίξουν το σκορ αλλά ο «Βόρειος Καύκασος» στη συνέχεια θα επιβληθεί άνετα και θα πάρει τη νίκη με το εντυπωσιακό 6-2. Οι θεατές θα αποθεώσουν τους νικητές, οι οποίοι όμως θα κάνουν πολλές αγγαρείες ως… «επιβράβευση» της νίκης τους.
Την επομένη, η ομάδα των Γερμανών θα νικήσει εύκολα με 3-0 τους Ρουμάνους και πλέον όλα θα κριθούν στον τελικό του «τουρνουά». Οι Γερμανοί παίρνουν τα μέτρα τους, καθώς ανοιχτά απειλούν τους παίκτες του «Βόρειου Καυκάσου» ότι αν νικήσουν, θα έχουν πολλά προβλήματα.
Παράλληλα αναγκάζουν τις γυναίκες και τα κορίτσια του χωριού να ξεχυθούν στους αγρούς και να μαζέψουν λουλούδια, προκειμένου να φτιάξουν στεφάνια για τους αναμενόμενους νικητές Γερμανούς.
Ακόμα κι αν μας εκτελέσουν…
Την ημέρα του αγώνα τουλάχιστον 500 κάτοικοι του χωριού θα βρεθούν στις εξέδρες του γηπέδου, μαζί φυσικά με τους Γερμανούς και Ρουμάνους επικεφαλής των τοπικών στρατιωτικών δυνάμεων.
Το ημερολόγιο δείχνει 23 Ιουλίου 1943. Η ζέστη αφόρητη. Ο Γερμανός (τι άλλο;) διαιτητής επιτρέπει το… κατς στους Γερμανούς παίκτες, ενώ με το παραμικρό σφυρίζει φάουλ σε βάρος των Ποντίων. Το ημίχρονο λήγει με τους Γερμανούς να προηγούνται 3-1.
Στο ημίχρονο ο αρχηγός του «Βόρειου Καυκάσου» Κονσταντίν Αλεξαντρόφ (Αλεξανδρίδης) λέει στους συμπαίκτες του: «Παιδιά, ακόμα κι αν μας εκτελέσουν, εμείς θα παίξουμε για τη νίκη».
Αρχίζει το δεύτερο ημίχρονο και οι Γερμανοί ανεβάζουν το σκορ στο 4-1. Εκεί που πλέον όλοι πιστεύουν στην επικράτηση των ναζιστών, οι παίκτες του «Βόρειου Καυκάσου» κάνουν την αντεπίθεση και μέσα σε λίγα λεπτά «γυρίζουν» το ματς και προηγούνται 5-4 με γκολ των: Κονσταντίν Αλεξαντρόφ, Σπυρίδων Μουράτοφ, Ιβάν Καράνοφ και Κονσταντίν Κυδωνίδη.
Το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή βρίσκει τους Πόντιους να πανηγυρίζουν και τους Γερμανούς ταπεινωμένους να αποχωρούν από το γήπεδο.
Οι έντεκα θαρραλέοι Ρώσοι και Πόντιοι που αποτελούσαν τον «Βόρειο Καύκασο» ήταν oι: Γκεόργκι Τελγκέροφ, Κονσταντίν Αλεξαντρόφ (αρχηγός της ομάδας), Ντμίτρι Αλευράς, Γκεόργκι Αλεξαντρόφ, Μιχαήλ Γρηγοριάδης, Σπυρίδων Μουράτοφ, Ιβάν Καράνοφ, Γκεόργκι Καραμάνοφ, Μιχαήλ Γεωργιάδης, Ιβάν Κούκκος, Σπυρίδων Κυδωνίδης.
Παρά τις απειλές, οι ηρωικοί παίκτες του «Βόρειου Καυκάσου» δεν εκτελέστηκαν, σε αντίθεση με εκείνους της Ντιναμό Κιέβου, που το 1942 εκτελέστηκαν στην Ουκρανία επειδή νίκησαν την ομάδα των κατακτητών σε ένα αντίστοιχο ποδοσφαιρικό ματς. Λίγες μέρες μετά, ο Κόκκινος Στρατός απελευθέρωσε το Βίτιαζεβο.
Μετά από 75 χρόνια, το καλοκαίρι του 2018, οι απόγονοι εκείνων των
ηρωικών ποδοσφαιριστών, εγγόνια και συγγενείς, πήραν την πρωτοβουλία και
έστησαν στο χωριό μια στήλη-μνημείο με τα ονόματα των παικτών
για να μαθαίνουν όλοι την ιστορία εκείνου του ποδοσφαιρικού αγώνα. Μαζί
με τους θρυλικούς παίκτες της Ντναμό Κιέβου του 1942, θα μείνουν στην
ιστορία και οι παίκτες του «Βόρειου Καυκάσου» που είχαν το θάρρος να μην
δεχτούν την ταπείνωση απ’ τους Ναζί ούτε στο γήπεδο του ποδοσφαίρου.
https://www.pontosnews.gr/425677/san-simera-ston-ponto-kai-allou/23-iouliou-1943-i-podosfairiki-tapeinosi-to/
