Ἡ πίστις εἰς τόν Χριστόν εἶναι ἡ δύναμις, ἡ νικήσασα τόν κόσμον. Ποταμοί σοφίας καί γνώσεως καταρδεύουν τίς ψυχές τῶν ὀρθοδόξων πιστῶν, ποτίζοντας τίς καρδιές ἀενάως,
μέ τά ὕδατα τῶν δογμάτων· φωτίζων, ἡ σοφία καί ἡ γνῶσις, τόν νοῦν, ὥστε ὁ καθένας νά κατέχει τό φῶς τῆς ζωῆς καί νά μή περιπατοῦμε εἰς τά σκοτάδια τῆς ἄγνοιας καί τῆς πλάνης.Συνεπῶς μαθαίνουμε σήμερα, ὅτι: «οἱ ἁμαρτάνοντες πολέμιοί εἰσιν, τῆς ἑαυτῶν ζωῆς». Δυστυχισμένοι· ἐχθροί τοῦ Θεοῦ. Κι αὐτό γιατί ὁ Κύριος εἶπε: «Εὐτυχισμένοι εἶναι ὅσοι ἔχουν πστέψει, ἄν καί δέν ἔχουν δεῖ». Αὐτοί λοιπόν, εἶναι ὅσοι ἔχουν γνώση, μόνο μέσα ἀπό τά ἀκούσματά τους καί βλέπουν μέ τήν πίστη τους· καί ἀρδεύουν τά μεγαλεῖα τοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ.
Ὁ Χριστός μας ἀφοῦ ἀναλήφθηκε, ἀνέβασε καί τήν ἀνθρωπίνῃ φύση, ὅλους ἐμᾶς, ἐκεῖ, ἀπ’ ὅπου τό Ἅγιον Πνεῦμα κατέβηκε, σταλμένο ἀπό Αὐτόν, τόν Μεσσία. Ὁ Χριστός λοιπόν ἀνέβηκε πρός τόν Πατέρα κι ἔφτασε στό ἀνώτατο μέρος, στούς κόλπους τοῦ Θεοῦ καί Πατρός, ἀπ’ ὅπου τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, ὁ Παράκλητος, ἐκπορεύεται. Ὁ Ἰησοῦς, καθισμένος ἐκεῖ ψηλά, φωνάζει ἀπό ἐκεῖ πρός ἐμᾶς: «Ἄν θέλει κάποιος νά γίνει παραστάτης τῆς δόξης αὐτῆς καί νά καταστεῖ μέτοχος τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν καί νά ὀνομαστεῖ Υἱός τοῦ Θεοῦ, νά βρεῖ ζωή ἀθάνατη καί δόξα ἀπερίγραπτη, ἀπόλαυση γνήσια καί πλοῦτο ἀτελείωτο· ἄς ὑπακούει στά προστάγματά μου· κι ἄς γίνει μιμητής τῆς ζωῆς μου, ὥστε νά ἀποκτήσει δύναμη· κι ἄς ζήσει ὅπως κι ἐγώ ἔζησα στή γῆ, προτάσσοντας ὡς ὑπόδειγμα τόν ἑαυτό μου· τήν Εὐαγγελική διδασκαλία μου».
Σήμερα μέ τήν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, στούς μαθητές, γινόμαστε καί μεῖς μάρτυρες δικοί Του, ἕως τήν ἑσχατιά τῆς γῆς, ἀρχίζοντας ἀπό τά Ἰεροσόλυμα καί ὅλη τήν Ἰουδαία.Ἡ πνοή ἀκριβῶς, πού τώρα πλουσιοπάροχα ἀπό ψηλά ἔχει διασκορπιστεῖ στούς μαθητάς, προμαρτυρεῖ ὥστε τό Πνεῦμα τό Ἅγιο μέ τή γονυκλισία, ἀντηχεῖ δυνατά ἀπό τόν οὐρανό καί στίς δικές μας καρδιές· καί ἔτσι, μέσῳ ἡμῶν, εἴθε νά ἀκουστεῖ παντοῦ στά πέρατα τῆς οἰκουμένης· προσκαλῶντας τήν κτίση καί τήν πλάση, σέ ἀληθινή μετάνοια, φωτισμό καί σωτηρία.
Μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα ὁμιλοῦμε τήν καινή γλῶσσα τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, σέ κάθε διαφορετική καρδιά καί γλῶσσα, διαφορετικό Ἔθνος καί γινόμαστε καί μεῖς ὄργανα τοῦ θείου Πνεύματος καί λειτουργοῦμε μέ τήν δύναμη Ἐκείνου, προσβλέποντας στή σωτηρία τοῦ Ἀδάμ, παγγενῆ. «Ὅποιος πιστεύει εἰς ἐμένα, ὅπως εἶπε ἡ γραφή, ποταμοί ζωντανοῦ ὕδατος θά ρέουν ἀπό τά σπλάχνα του».
Ἑρμηνεύοντάς το αὐτό ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, λέει: «Μέ αὐτό, ἐννοοῦσε τό Πνεῦμα, πού θά ἔπαιρναν, ὅσοι πίστευαν σ’ Αὐτόν».
Ἔτσι μέ τή χειροτονία, ἀπό τούς Ἀποστόλους, τῶν διαδόχων τους καί στή συνέχεια ἀπό αὐτούς, ἄλλων πάλι, ἀδιάλλειπτα ἡ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διαδίδεται· καί καθώς περνᾶ ἀπό κάθε γενιά, φωτίζει ὅσους ἀσκοῦν τήν ὑπακοή στούς πνευματικούς ποιμένας καί διδασκάλους πού εἶναι «καί τρόπων μέτοχοι καί θρόνων διάδοχοι». Συνεπῶς ὁ Παράκλητος εἶναι πάντοτε μαζί μέ τούς μαθητές του, γιά νά τούς ἐνδυναμώνει καθώς καί τούς διαδόχους τους στίς διάφορες γενιές · καί τούς δασκάλους τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Χάριτος. Καθ’ ὅτι σέ ἄλλη περίπτωση, δέν θά εἶχε κηρυχθεῖ σέ ὅλα τά ἔθνη κι οὔτε θά ἔφθανε ὡς ἐμᾶς, τό κήρυγμα τῆς ἀληθείας.
Ὦ!, ἀδελφοί μου, ἄφατος φιλανθρωπία τοῦ Κυρίου πού κατέστησε τούς Ἁγίους Ἀποστόλους καί ὅλους ἐμᾶς μετόχους καί ὑπηρέτες, φωτός καί αἰωνίου ζωῆς· καθώς καί δύναμις πού ἀναγεννᾶ τούς θέλοντας καί ὁδηγεῖ τούς πιστούς ὀρθοδόξους στήν ἀληθινή αἰώνια ζωή, διά τῶν ὀρθοδόξων μυστηρίων καί ἁγιαστικῶν τελετῶν.
Αὐτή εἶναι ὄντως ἡ ἀληθινή ζωή· ἔτσι θά παραμείνει ὁ Χριστός μας, μαζί μας, μέχρι τήν συντέλεια τοῦ κόσμου, ὅπως μᾶς τό ὑποσχέθηκε, μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα· καί θά καταστήσει τούς ἄξιους, πού φέρουν τό φρόνημα τοῦ Ἰησοῦ, κοινωνούς τῶν Ἀγίων καί συγκοινωνούς τῶν Ἀγγέλων.
Καί δέν θά παραμείνει μαζί μας, μόνον ὡς τήν συντέλεια τοῦ κόσμου, σύμφωνα μέ τήν ὑπόσχεση, ἀλλά θά μείνει πολύ περισσότερο μαζί μέ τούς ἀξίους στή μέλλουσα ζωή, κάνοντας ἀθάνατα τά σώματα καί γεμίζοντάς τα, μέ ἄσβεστη δόξα. Δηλαδή, λέει ὁ Ἀπόστολος, θάβεται καί κρύβεται στή γῆ, σῶμα ψυχικό πού πέθανε, τοῦτ’ἔστιν σῶμα φυσικό πού ἀποτελεῖται ἀπό ψυχή καί ὑλική ὑπόσταση, πού ἔχει λάβει τή σύνθεση τῶν συστατικῶν καί τήν κίνηση. Αὐτό πού σηκώνεται ὅμως, ἤτοι αὐτό πού ξαναζεῖ, εἶναι σῶμα πνευματικό, δηλαδή ὑπερφυσικό, ἐπειδή συντίθεται καί κατευθύνεται ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα· κι ἔχει θωρακιστεῖ τήν ἀθανασία, τή δόξα καί τήν ἀφθαρσία, μέ τήν δύναμη τοῦ Πνεύματος.
«Ἔγινε», λέει, «ὁ πρῶτος Ἀδάμ, ψυχή μέ ζωή, ἐνῶ ὁ τελευταῖος Ἀδάμ, ἔγινε πνεῦμα πού ζωοποιεῖ. Ὁ πρῶτος ἄνθρωπος ἦταν γήϊνος ἀπό χῶμα, ἐνῶ ὁ δεύτερος ἄνθρωπος ἦταν ὁ Κύριος ἀπό τόν οὐρανό. Κι ὅπως ἦταν ὁ πρῶτος, γήϊνος, ἔτσι ἦταν καί οἱ ἄλλοι γήϊνοι, καί ὅπως ἦταν ὁ οὐράνιος ἔτσι ἦταν καί οἱ ἄλλοι οὐράνιοι». Στῶμεν καλῶς, ἀδελφοί μου, γιατί ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ θά ξεσπάσει στόν καθένα πού ἀπειθεῖ· στόν καθένα πού ζεῖ ἀνήθικα, ἀμετανόητα, παρά τό γεγονός πώς γνωρίζει τήν ἀλήθεια.
Λοιπόν, ἄς ἀποφύγουμε τήν ὀργή κι ἄς γίνουμε πρόθυμοι νά ἐπιτύχουμε, τήν πνευματική μας τελείωση, μέ τήν μετάνοια· τήν ἀγαθότητα καί τήν συμπάθεια τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Ἰδού καί σήμερα ὁ Παράκλητος ἐντυγχάνει στεναγμοῖς ἀλαλήτοις ὐπέρ ἡμῶν, ἁγία γερόντισσα καί παρακαλεῖ παρακλητικά, τάς καρδίας ἡμῶν πρός γνῶσιν, σοφίαν, σύνεσιν καί συμμόρφωσιν· δηλαδή πρός τήν ἐκπλήρωση τῆς θείας ὑποσχεσης· τήν ἐκπλήρωση καί τήν ὁλοκλήρωση τῆς ἐλπίδας γιά εὐτυχία μέσα στούς κόλπους τοῦ Χριστοῦ καί Κυρίου μας, στήν Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.
Στόν Παράκλητο, τό Πανάγιο Πνεῦμα, ἡ Δόξα, ἡ Βασιλεία καί τό Κράτος σύν τῷ Πατρί καί τῷ Υἱῷ, εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.
