Αυτό συνέβη στις γυναίκες που τιμούμε την Κυριακή των Μυροφόρων. Ο Χριστός, τους είχε κάποτε πει, πως είναι η Ανάσταση και η Ζωή αλλά τώρα ξέρουν πως είναι νεκρός μέσα στο μνήμα του Ιωσήφ του από Αριμαθαίας. Η λύπη και η απογοήτευση τις έχουν καταβάλλει.
Ξύπνησαν λοιπόν πολύ νωρίς, μόλις πέρασε το Σάββατο. Ήθελαν ν' αλείψουν με αρώματα το σώμα Του Ιησού, γι' αυτό και τις αποκαλούμε Μυροφόρες. Οι δρόμοι ήταν έρημοι.
Φανταστείτε πόσο θάρρος χρειαζόταν για τις γυναίκες αυτές, για να βγούν εκείνη την ώρα στους δρόμους της Παλαιστίνης. Καμία γυναίκα της εποχής τους δεν θα το ριψοκινδύνευε. Η αγάπη όμως προς Τον Χριστό, αψηφά κάθε κίνδυνο και προχωρά στην έκφρασή της. Κατά τη ζωή Του, Τον υπηρέτησαν. Κατά το θάνατό Του, δεν Τον ξεχνούν. Θέλουν να συνεχίσουν να Τον υπηρετούν.
Ούτε που τους περνούσε από το μυαλό πως ήταν δυνατόν ο Χριστός να έχει αναστηθεί. Τους το είχε πει αλλά ήταν τόσο απίθανο από ανθρώπινη άποψη, που δεν το πίστευαν. Και στη λύπη του κανείς, ξεχνά. Γνωρίζοντας ότι ήταν νεκρός, ξέχασαν τα λόγια Του για την Ανάστασή Του. Σ' όλους μας έχει τύχει. Κάτι που δεν το κατανοούμε πλήρως, όταν έρθει η ώρα της εφαρμογής, το ξεχνάμε. Το ότι ξέχασαν τους υπαινιγμούς Του Χριστού ότι θ' αναστηθεί την τρίτη ημέρα, φανερώνεται απ' τον σκοπό για τον οποίο ήρθαν στο μνήμα.
Το σώμα Του Χριστού, δεν είχε στην πραγματικότητα ανάγκη του μύρου αυτών των γυναικών αλλά η αγάπη τους τις έκανε να ξεχάσουν ότι εκείνο που αποφάσισαν να κάνουν, δεν ήταν απόλυτα αναγκαίο.
Τον Χριστό ποτέ δεν πρέπει να Τον υπηρετούμε απ' το συναίσθημα ότι μας έχει ανάγκη αλλά απ' το συναίσθημα της προς Αυτόν αγάπης μας. Ας έχει κάνει κάποιος άλλος πρίν από εμάς ό,τι εμείς πρόκειται να κάνουμε, όπως συνέβη με τις Μυροφόρες, την δουλειά των οποίων είχαν κάνει ήδη ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας και ο Νικόδημος, άνθρωποι με οικονομική επιφάνεια, που μπορούσαν να προμηθευτούν άφθονο από το ακριβό μύρο. Δεν πήγαν να κάνουν οικονομία οι φτωχές εκείνες γυναίκες, επειδή κάποιοι πλούσιοι είχαν ήδη αλείψει το σώμα Του Λυτρωτή τους.
Τελικά, δεν πέτυχαν να κάνουν αυτό που ήθελαν. Το μύρο τους, έμεινε αχρησιμοποιήτο. Κι όμως, στην πραγματικότητα ο Χριστός, το δέχτηκε ως οσμή ευωδίας ενώπιόν Του. Εκείνο που προσέχει περισσότερο απ' το δώρο και την υπηρεσία μας, είναι το ελατήριο. Και το ελατήριο των γυναικών, ήταν η αγάπη η λουσμένη μέσα στη συγχυσμένη λύπη.
Η σύγχυση των Μυροφόρων, φαίνεται και στο γεγονός ότι ούτε καν σκέφτηκαν προτού φύγουν απ' το σπίτι, πως θα έμπαιναν μέσα στο μνήμα, εφ' όσον γνώριζαν ότι αυτό ήταν σφραγισμένο και φυλασσόμενο. Πως θα μετακινούσαν την τεράστια πέτρα που είχε τοποθετηθεί στο στόμιο του τάφου; To σκέφτηκαν όμως όταν κόντευαν να φτάσουν. Γιατί όχι νωρίτερα;
Αχ, έτσι ενεργεί η αγάπη που είναι αναμεμειγμένη με λύπη. Θέλει να κάνει κάτι; Δεν σκέφτεται τις δυσκολίες. Στην αγάπη μπροστά, τουλάχιστον στο ξεκίνημά της, εξαφανίζεται η λέξη «αδύνατον». Σ' όλους μας έχει συμβεί: Αν πρίν το ξεκίνημά μας για να επιτελέσουμε κάποιο έργο αγάπης, σκεφτούμε τις δυσκολίες, δεν πρόκειται να ξεκινήσουμε ποτέ. Έτσι συνέβη και με τις Μυροφόρες.
Ποιο υπήρξε το τέλος της όλης υπόθεσης; Oύτε και χρειάστηκε στις γυναίκες εκείνες αλλά και σε κανέναν άλλον, να μετακινήσει το λίθο απ' την είσοδο του μνημείου. Τον βρήκαν αποκεκυλισμένο. Και ποιος το έκανε; Ο ίδιος ο Θεός! Μάθημα για εμάς: Να μην ανησυχούμε για εκείνο που ο Θεός εντέλει πρόκειται να κάνει προς θαυμασμό-έκπληξη τόσο ημών όσο και ολόκληρου του κόσμου.
Ας αρχίσουμε λοιπόν, αν δεν το έχουμε κάνει ήδη, έναν δρόμο που θα μας οδηγήσει σε εκπλήξεις: Τον δρόμο Του Χριστού.
Ας μη σκεφτούμε τις δυσκολίες, τους πειρασμούς, τους κινδύνους, τις θυσίες. Ας αγαπήσουμε Τον Χριστό.
Ας Τον αφήσουμε να μας σώσει. Το τι θα κάνει στην ψυχή μας, θα γίνει το αντικείμενο του θαυμασμού των γύρω μας. Και μη σκεφτούμε ποτέ ότι η αγάπη μας γι' Αυτόν θα είναι ανεπαρκής. Κι ας θεωρηθεί, ενδεχομένως, από μερικούς η προς Τον Χριστό αγάπη μας ως τρελή σπατάλη. Ο Χριστός τη δέχεται, όπως την αγάπη των Μυροφόρων!
Χριστός Ανέστη, Αληθώς Ανέστη!
Ανέστης Βλάχος
