«Είναι δύσκολο για έναν γονιό να χάνει το παιδάκι του που το μεγάλωσε ώρα με την ώρα, μέρα με την μέρα.
Ο χειρότερος εφιάλτης της ζωής μου, γιατί έχω έξι παιδιά, ήταν να χάσω παιδί.
Κι όμως τώρα το βιώνω.
Κακία δεν μπορώ να ακούω, ούτε αυτό το κυνηγητό που γίνεται.
Είμαστε όλοι άνθρωποι, όλοι μπορεί να κάνουμε λάθη.
Ας τους συγχωρήσουμε.
Εγώ εκείνο βρήκα μέσα μου στήριγμα.
Ότι βοηθάω και τον εαυτό μου και την ψυχή του Κυπριανού.
Δεν μπορεί να σε παρηγορήσει άνθρωπος, ούτε τα φάρμακα, ούτε οι ψυχολόγοι, ούτε τα λόγια των ανθρώπων.
Θα συγχωρώ τους αιτίους για να παρηγορηθεί η ψυχή μου και η ψυχή αυτού που έχει φύγει.
Όταν εκνευρίστηκα κάποια στιγμή για τα λάθη, ένιωσα μέσα μου ότι προδίδω τον Κυπριανό.
Γιατί εάν εγώ τώρα είχα κάτι με τον γιο μου και έφυγε έτσι ξαφνικά, δεν θα μπορούσα να ησυχάσω.
Καλή Ανάσταση.
Αυτό θα του έλεγα.
Αυτός ήταν πολύ ακριβής στη συνείδησή του.
Δεν άφηνε στη συνείδησή του κρατούμενα ο Κυπριανός.
Από μωρό ήταν έτσι.
Ήταν πολύ καλό παιδί...»
