Κάθε γωνιά ελληνικής γης κάθε Έλληνας γιορτάζει σήμερα με υπερηφάνεια μεγάλη την επέτειο του ηρωικού ξεσηκωμού. Μα η σημερινή ημέρα είναι διπλά γιορτινή. Είναι παράλληλα η 25η Μαρτίου επέτειος θρησκευτική. Η εκκλησία μας γιορτάζει τον ευαγγελισμό της Θεοτόκου.
Τον Μάρτιο του 1821 ο λαός μας πήρε τη μεγάλη απόφαση.
Πιστός στα ιδανικά της ελληνικής φυλής βροντοφώναξε «Λευτεριά ή θάνατος»
και σείστηκε απ’ άκρη σ’ άκρη η σκλαβωμένη χώρα. Ο ραγιάς σήκωσε κεφάλι. Άρχισε
η αντίστροφη μέτρηση. Και πραγματοποιήθηκε το θαύμα, σύμφωνα με τις απόψεις
όσων ασχολήθηκαν με το ’21.
Ήταν άραγε ένα θαύμα ο λυτρωμός του ελληνισμού ή μήπως φυσικό επακόλουθο ενός ύστατου αγώνα που τον φλόγιζε η θέληση και η χαλύβδινη απόφαση του λαού για την απελευθέρωση; Είναι ασφαλώς η χαλύβδινη απόφαση για λευτεριά η κινητήρια δύναμη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα.
Ήταν άραγε ένα θαύμα ο λυτρωμός του ελληνισμού ή μήπως φυσικό επακόλουθο ενός ύστατου αγώνα που τον φλόγιζε η θέληση και η χαλύβδινη απόφαση του λαού για την απελευθέρωση; Είναι ασφαλώς η χαλύβδινη απόφαση για λευτεριά η κινητήρια δύναμη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα.
Ας δούμε πώς προετοιμάστηκε ο αγώνας αυτός.
Ο 19ος αιώνας ανατέλλει στη Ευρώπη με τις χειρότερες
προοπτικές για τους σκλαβωμένους λαούς. Οι πόλεμοι του Ναπολέοντα έχουν
τελειώσει και η ιερή συμμαχία επιβάλλει σκληρές αποφάσεις. Μεταξύ αυτών
ήταν και η απόφαση να συντρίψουν κάθε επαναστατικό κίνημα που θα επιχειρούσε να
διαταράξει τα ήρεμα νερά στα πολιτικά πράγματα της Ευρώπης.
Στην Ελλάδα βέβαια το μήνυμα της επανάστασης περνούσε από στόμα σε στόμα και σαν τον άνεμο έμπαινε ως το πιο φτωχό καλύβι. Τέσσερις φριχτοί αιώνες σκλαβιάς, τετρακόσια ολόκληρα χρόνια ήταν πάρα πολλά για την αδούλωτη ψυχή του Έλληνα. Η απόφαση ήταν οριστική και αμετάκλητη. Ο Τούρκος απ’ την άλλη μεριά δεν υποψιάζεται ίσως το μέγεθος της τρικυμίας που πλησιάζει. Βέβαια παίρνει τα μέτρα του. Φορολογεί άγρια, τυραννάει και καταπιέζει το ραγιά.
Έτσι θέριεψε η ιδέα της λευτεριάς και έγινε ασυγκράτητο ποτάμι. Το δέντρο της λευτεριάς μεγάλωσε ποτισμένο με αίμα τόσων και τόσων αγωνιστών. Μεταξύ αυτών λαμπρή είναι η μορφή του Ρήγα Φεραίου. Τα Τα βουνά γέμισαν από ελληνόπουλα που έγιναν κλέφτες μην αντέχοντας τη φοβερή σκλαβιά.
Έμελλε να δοθεί το σύνθημα. Και το σύνθημα δόθηκε την 25η Μαρτίου 1821. Το ντουφέκι πρωτακούστηκε στο Μοριά στη λεβεντογέννα Πελοπόννησο. Κι αυτό γιατί η τουρκική δύναμη τον καιρό εκείνο ήταν μικρή στο έδαφός της. Η δάδα της λευτεριάς σκόρπισε κατόπιν σ’ ολάκερη την ελληνική γη επαναστατικές φωτιές. Σαν μυρμηγκιές ξεχύνονται οι κλέφτες και χτυπούνε τον Τούρκο παντού. Ο αγώνας με την ίδια ένταση, το ίδιο πάθος, το ίδιο πείσμα κράτησε οχτώ χρόνια. Κι όταν τελείωσε, η Ελλάδα ήταν λεύτερη. Λεύτερη με το αίμα των παιδιών της. Κι όχι ολόκληρη. Μέχρι τη Στερεά Ελλάδα φύσηξε ο λεύτερος αγέρας. Θα χρειαστούν κι άλλοι πεισματωμένοι αγώνες κι άλλο αίμα το 1880, το 1897, το 1912-13 για να δει το φως της λευτεριάς κι η πιο απόκρυφη γωνιά ελληνικής γης. Το 21 εκφράζει τον πόθο για λευτεριά και ανεξαρτησία του λαού μας.
Να τα διδάγματά του. Να οι υποθήκες του. Η μεγαλοσύνη ενός έθνους δεν μετριέται με το στρέμμα. Μετριέται με της καρδιάς το πύρωμα και με το αίμα. Την μεγαλοσύνη του ελληνισμού την εκφράζει σήμερα η ομοψυχία του λαού μας, γιατί γνωρίζουμε πως όσες φορές οι Έλληνες χωριστήκαμε, το πληρώσαμε ακριβά. Ας κρατήσουμε το 21 ψηλά. Ας φωτιζόμαστε απ’ το παράδειγμά του. Ας αποδείξουμε ότι είμαστε άξιοι της βαριάς αυτής κληρονομιάς.
