Σάββας Καλεντερίδης
Εκείνη η ήττα σημάδεψε τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες στη συνέχεια έγιναν πιο προσεκτικές στις επεμβάσεις τους σε ξένες χώρες.
Τηρουμένων των αναλογιών, ενώπιον μιας τέτοιας ήττας βρίσκονται οι Ηνωμένες Πολιτείες στη Συρία, όπου, με την «ευκαιρία» της εξέγερσης της συριακής αντιπολίτευσης, επιδίωξαν την ανατροπή του Άσαντ και την τριχοτόμηση της Συρίας για την εξυπηρέτηση στόχων που έχει θέσει η Ουάσινγκτον στο πλαίσιο στρατηγικού σχεδιασμού που αφορά ολόκληρη τη Μέση Ανατολή και τη Μεσοποταμία.
Οι στόχοι που έθεσαν οι ΗΠΑ αρχικώς σε ένα βαθμό δεν πραγματοποιούνται για τους εξής λόγους:
Πρώτον, προσέκρουσαν στην αποφασιστική στάση που τήρησαν Μόσχα και Πεκίνο, στο ΣΑ του ΟΗΕ, όπου αλλεπάλληλες φορές έκαναν χρήση του δικαιώματος της αρνησικυρίας σε προτάσεις για ανάληψη στρατιωτικής δράσης εναντίον του Άσαντ.
Δεύτερον, οι «υπεργολάβοι» που ανέλαβαν να φέρουν σε πέρας την αποστολή της ανατροπής του Άσαντ και της τριχοτόμησης της Συρίας αποδείχτηκαν ανίκανοι να αντιμετωπίσουν το στρατό της Συρίας, ο οποίος έδειξε αξιοθαύμαστη ανθεκτικότητα απέναντι σε υπέρτερες δυνάμεις.
Τρίτον, η εμπλοκή στις επιχειρήσεις της Χεζμπολάχ του Λιβάνου και των πολιτοφυλάκων του Ιράν έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην τόνωση του ηθικού και την αύξηση της μαχητικής ισχύος του στρατού της Συρίας.
Τέταρτον, από τη μια η επιλογή Ομπάμα να μην εμπλακούν με δικό τους στρατό οι ΗΠΑ στη Συρία και από την άλλη η απόφαση της Ρωσίας να συνάψει διακρατική συμφωνία με τη Συρία και να εμπλακεί ενεργά στον πόλεμο, χρησιμοποιώντας μάλιστα σύγχρονα και αποτελεσματικά, όπως αποδείχτηκε, στρατηγικά και υποστρατηγικά όπλα, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην πορεία των επιχειρήσεων και στο να σταθεί όρθιος ο Άσαντ.
Υπάρχουν και άλλοι λόγοι, όμως αυτοί είναι οι κυριότεροι που έκριναν την πορεία των επιχειρήσεων στη Συρία.
Σημειώνεται ότι από ένα σημείο και μετά, το ζητούμενο ήταν ποιος θα εκκαθαρίσει τις περισσότερες και τις πιο κρίσιμες περιοχές της επικράτειας της Συρίας από το Ισλαμικό Κράτος, το οποίο έφθασε να κατέχει περισσότερο από το 50% των εδαφών της χώρας.
Σε αυτόν τον ιδιότυπο αγώνα, από τη μια πλευρά ήταν και παραμένει ο στρατός της Συρίας υποστηριζόμενος από τη Ρωσία, το Ιράν και τη Χεζμπολάχ, και από την άλλη πλευρά οι Δημοκρατικές Δυνάμεις της Συρίας (ΔΔΣ), με βασικό εταίρο τους Κούρδους του YPG και υποστηρικτές τις ΗΠΑ, τη Γαλλία και τις λοιπές δυνάμεις του Συνασπισμού.
Οι ΔΔΣ έχουν εκκαθαρίσει μια περιοχή που αντιστοιχεί στο ένα τέταρτο της επικράτειας της Συρίας, κατά μήκος των συνόρων με την Τουρκία, και βρίσκονται στα «τελειώματα» με τη Ράκα, η απελευθέρωση της οποίας είναι θέμα λίγων εβδομάδων.
Ο στρατός της Συρίας έχει απελευθερώσει σχεδόν τα μισά εδάφη της Συρίας και τη στρατηγικής σημασίας πόλη Ντερ εζ Ζορ, και απομένει το άλλο ένα τέταρτο, που ελέγχουν τμήματα της λεγόμενης Συριακής Αντιπολίτευσης.
Και εκεί ακριβώς κρύβεται το «κουμπί»!
Πρόκειται για εδάφη στη νότια Συρία, όπου το Ισραήλ δεν θέλει την παρουσία του Ιράν και της Χεζμπολάχ, και για εδάφη στη ΒΔ Συρία, στο Ιντλίμπ, νότια της Αλεξανδρέττας, τα οποία τώρα κατέχει ένα παρακλάδι της Αλ Κάιντα.
Στη νότια Συρία μάλλον ο Νετανιάχου τα έχει βρει με τον Πούτιν, στην πρόσφατη συνάντησή τους. Το πιο κρίσιμο κομμάτι όμως είναι το Ιντλίμπ. Εκεί σχεδιάζονται δύο επιχειρήσεις, για την εκδίωξη της Αλ Κάιντα και τον έλεγχο της περιοχής. Η μια από την Τουρκία-Ρωσία-Συρία-Ιράν και η άλλη από τις ΗΠΑ-Γαλλία-Ρωσία-Συρία και τις ΔΔΣ, δηλαδή τους Κούρδους.
Αν γίνει το δεύτερο οι ΗΠΑ «σώζουν την παρτίδα», αν γίνει το πρώτο μιλάμε για ένα νέο Βιετνάμ...
Και δεν υπερβάλλουμε καθόλου...
