ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΜΑΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΡΩΣΙΑ
Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης
Η κρίση της Ουκρανίας, όπως και ο εμφύλιος της Συρίας, ανέδειξε
πολλά καινούργια δεδομένα που καθορίζουν πλέον με τελείως διαφορετικό
τρόπο τις γεωπολιτικές ισορροπίες από τα δεδομένα που είχαμε μετά την
κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ, την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και
κυρίως την 11 Σεπτεμβρίου 2001. Την περίοδο εκείνη μια διαλυμένη
μετάσοβιετική Ρωσία αντιμετώπιζε ακόμα και το φάσμα της πείνας.
Αρκέστηκε όμως μια ικανοτάτη πολιτική ηγεσία για να ξαναφέρει την Ρωσία
στην φυσική της θέση της υπερδύναμης που παίζει με ίσους ορούς τις
διεθνείς ισορροπίες
Με τα δεδομένα αυτά εκείνο που πρέπει να εξετάσουμε σήμερα είναι που
εξυπηρετούνται σήμερα καλύτερα τα συμφέροντα της Ελλάδας. Η
πραγματικότητα είναι πως στις διεθνείς σχέσεις δεν υπάρχουν συναισθήματα
φιλίες αλλά γεωστρατηγικά και γεωοικονομικά
συμφέροντα. Και υπάρχουν πολλοί λόγοι που δείχνουν ότι τα συμφέροντα
της χώρας μας είναι με την Ρωσία και όχι με αυτούς που κατέστρεψαν και
καταλήστεψαν με τον χειρότερο τρόπο την Ελλάδα με τα εθνοκτόνα μνημόνια.
Για να μιλήσουμε πολύ απλά και χωρίς μακροσκελείς και συχνά
ακατανόητες αναλύσεις κατ’ αρχή στο ενεργειακό ζήτημα, όπως είδαμε και
σε αυτή την κρίση, η Ρωσία έχει τον πρωταρχικό λόγο. Σχεδόν όλη η Ευρώπη
εξαρτάται, αν όχι άμεσα σε πολύ μεγάλο βαθμό, από το φυσικό αέριο της
Ρωσίας. Είδαμε το πόσο «τρόμαξαν» όλοι, (ακόμα και η Τουρκία
θορυβήθηκε), από μια ενδεχόμενη διακοπή ροής του φυσικού αερίου εξ’
αιτίας των τεραστίων χρεών της Ουκρανίας. Η τελευταία έκπτωση που μας
έδωσε η Μόσχα στο φυσικό αέριο, ήταν μια κίνηση πολύ καλής θελήσεως παρά
του ότι η χώρα μας κρατά σε πολλά θέματα σχεδόν εχθρική στάση έναντι
της Ρωσίας, υπακούοντας τυφλά στους δυνάστες αφέντες της. Να μην ξεχνάμε
το μεγάλο ζήτημα του αγωγού Μπουργάζ, (Πύργος), Αλεξανδρούπολη, που
προδόθηκε με άθλιο τρόπο από τον Τζέφρυ, (ΓΑΠ), για να καταλήξουμε
στον εξαρτημένο από την Τουρκία αγωγό, ΤΑΡ, που κρύβει πολλές παγίδες
ακόμα και για την εθνική μας ανεξαρτησία. Ένα από τα μεγαλύτερα
γεωστρατηγικά ατού μας, προδόθηκε από μια αμερικανοκρατούμενη πολιτική
ηγεσία, made by Jefry. Δεύτερο μεγάλο ζήτημα είναι πως στον βασικότερο
τομέα της ελληνικής οικονομίας, δηλαδή στον τουρισμό, η Ρωσία είναι από
τους μεγαλύτερους σπόνσορες μας. Το ρωσικό συνάλλαγμα που ρέει κάθε
τουριστική περίοδο και όχι μόνο, στην χώρα μας, είναι διόλου
ευκαταφρόνητο μέγεθος και έχει στηρίξει την οικονομία μας σε εποχές
μνημονιακής λεηλασίας. Τρίτος μεγάλος λόγος είναι ο τομέας των
επενδύσεων. Η Ρωσία είναι από τις ελάχιστες χώρες, αν όχι η μοναδική,
που έχει δείξει μεγάλο και κυρίως ουσιαστικό ενδιαφέρον για μεγάλες
επενδύσεις στην χώρα μας, σε αντίθεση από τους δυτικούς «συμμάχους» μας
που μόνο κάποια λόγια «παρηγοριάς» μας δίνουν αλλά καμία διάθεση για
σοβαρές επενδύσεις. Το μόνο που τους ενδιαφέρει, είναι το πως να βάλουν
χέρι στα «ασημικά» της χώρας. Δυστυχώς όμως η ρωσική πρόθεση για
επενδύσεις αντιμετωπίστηκε μέχρι σήμερα αρνητικά από ένα κατοχικό
πολιτικό κατεστημένο, με αποτέλεσα να ναυαγήσουν κάποια επενδυτικά
σχέδια μην τυχόν και «ενοχληθούν» οι «σύμμαχοι» μας που κατέστρεψαν την
ελληνική οικονομία.
Αλλά ίσως ο μεγαλύτερος λόγος για την αναγκαία μεγάλη στροφή στην
γεωστρατηγική μας κατεύθυνση, είναι ότι ρεαλιστικά σήμερα η Ρωσία είναι
μια ραγδαία ανερχομένη παγκόσμια δύναμη, ενώ στην άλλη πλευρά του
Ατλαντικού, παρατηρούνται τα πρώτα σημάδια αποσύνθεσης και κυρίως
κατάρρευσης της αμερικανικής οικονομίας. Στην Ευρώπη πάλι, η Γερμανία
ουσιαστικά «τρώει» τα παιδιά της συσσωρεύοντας αδιέξοδα που στο τέλος θα
οδηγήσουν στην αναπόφευκτη διάλυση αυτής της Ευρωπαϊκής Ένωσης έτσι
όπως την κατάντησαν. Η Ελλάδα αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της ανατολικής
Μεσόγειου, ένας γεωπολιτικός χώρος με τεράστια οικονομική σημασία και με
άμεσο το ενδιαφέρων από την Ρωσία καθώς βρίσκεται στον εγγύς περίγυρο
της. Η Ρωσία ήταν και εκ των δικών τη συμφερόντων συχνά στην δική μας
γραμμή συμφερόντων. Όσον αφορά το Σκοπιανό, που πολλοί το αντέτειναν
γιατί η Ρωσία ήταν από τις πρώτες χώρες που αναγνώρισε τα Σκόπια ως
Μακεδονία, αυτό οφείλονταν στην δική μας απουσία για το μεγάλο αυτό θέμα
που οδήγησε άλλες 150 περίπου χώρες να προχωρήσουν στην ίδια
αναγνώριση. Να μην ξεχνάμε και την αμερικανική στάση παραμονές των
εκλογών του 2004, που αιφνιδιαστικά αναγνώρισαν τα Σκόπια δίνοντας ένα
ηχηρό χτύπημα στην «σύμμαχο» τους Ελλάδα. Γιατί να μην μιμηθούμε το
παράδειγμα της Τουρκίας, που ξέρει και αψηφά όλες τις συμμαχικές της
υποχρεώσεις όταν θίγονται τα εθνικά της συμφέροντα και δεν διστάζει να
συνάψει μεγάλες συμφωνίες ακόμα και για οπλικά συστήματα με την Κίνα
και με την Ρωσία, παρά τις έντονες αντιδράσεις των Αμερικανοευρωπαίων ;
Τέλος να επισημάνουμε ότι η Ρωσία, ως μεγάλη δύναμη και βάσει της
ιστορικής της εμπειρίας, ( να θυμηθούμε ότι το 1931 η Γερμανία ήταν
ασήμαντη και το 1941 εισέβαλε πανίσχυρη στην Ρωσία), δεν σχεδιάζει τις
κινήσεις της σύμφωνα με τις τρέχουσες συγκυρίες, προθέσεις και
διαβεβαιώσεις, αλλά κυρίως σύμφωνα με τις δυνητικές μελλοντικές
γεωπολιτικές μεταβολές.
Για να προχωρήσουμε όμως στην σημαντική αυτή αλλαγή γεωστρατηγικών
επιλογών υπάρχουν κάποιες ουσιαστικές προϋποθέσεις. Και κατ’ αρχή να
σταματήσει η πολιτική προκατάληψη και οι φοβίες ότι αν αλλάξουμε δρόμο
θα καταστραφούμε. Με την λογική αυτή, καταστραφήκαμε στο σημείο κάθε
μέρα οι Έλληνες να αυτοκτονούν απελπισμένοι, μια είδηση που δεν θα την
δείτε πουθενά γιατί είναι απαγορευμένη από τα κεντρικά δελτία ειδήσεων.
Το προδοτικό πολιτικό κατεστημένο που κυβερνά την χώρα, απέδειξε και
στην κρίση της Ουκρανίας το πόσο ανδρείκελο είναι. Έχουμε ένα υπουργό
Εξωτ(ερ)ικών που πήγε στο Κίεβο για να φωτογραφηθεί δίπλα στον ηγέτη των
νεοναζί. Την ίδια ώρα ο Ερντογάν συνομιλούσε σαν ίσος προς ίσο με τον
Πούτιν για τις εξελίξεις. Αυτό και μόνο δείχνει το πόσο ξενόδουλοι
είναι αυτοί που μας κυβερνούν. Το ελπιδοφόρο είναι πως μάλλον γρήγορα
θα καταρρεύσουν από τα ίδια τα αδιέξοδα τους και τότε ίσως ανοίξει ο
δρόμος για καινούργιες πολιτικές δυνάμεις, (και αυτές υπάρχουν δυνητικά
αλλά μέχρι σήμερα διστάζουν να εμπλακούν ), που θα πρέπει να κάνουν τις
σωστές επιλογές, αν θέλουμε να έχει κάποιο μέλλον αυτός ο τόπος. Η
Ρωσία, Θεού θέλοντος, μπορεί να αποτελέσει τον καταλυτικό παράγοντα!
