Μὴν κατέβεις στὴν παρέλαση φέτος, Ἕλληνα.
Μὴν πιάσεις τὸ παιδάκι σου ντυμένο τσολιαδάκι καὶ τὸ περιφέρεις ἄσκοπα,
δὲν εἶναι ἀπόκριες. "Μὰ θέλω νὰ τιμήσω τοὺς ἥρωες", θὰ πεῖς... "Καὶ πῶς
γίνεται αὐτό;" Σοῦ λέω ἐγώ...
Πῶς τοὺς τιμᾶς μὲ ἕνα στεφάνι καὶ ἕνα
πλαστικὸ σημαιάκι τὴν ὥρα ποὺ ἡ καρδιά σου εἶναι πλημμυρισμένη ἀπὸ φόβο
καὶ ζήλια; Τὴν ὥρα ποὺ λέξεις ὅπως ἐλευθερία καὶ δικαιοσύνη περνᾶνε
πρῶτα ἀπὸ τὴν τσέπη σου καὶ τὸ γεμάτο ντουλάπι σου ἀγνοώντας τὴν
κατάντια μας ὅσο δὲν χτυπάει τὴν δική σου πόρτα;
Ἀκόμη καὶ τότε εἶσαι εὐχαριστημένος
ἀρκεῖ νὰ εἶναι ἄδειο καὶ τὸ ντουλάπι τοῦ γείτονα, τότε, πικρόχολος καὶ
μίζερος γλυκαίνεσαι καὶ ὑπομένεις πάλι. Μὲ δειλία στριμώχνεις τὸ μέλλον
τῆς χώρας καὶ τῶν παιδιῶν σου στὰ ἀνύπαρκτα ὄνειρά σου καὶ περιφέρεσαι
σὰν σώφρων καὶ σοφὸς ποὺ ὑπομένεις τὴν κατάντια μας βασισμένος σὲ
ὑποσχέσεις ψευτῶν καὶ... πουλημένων.
Τὸ ξέρεις βέβαια μέσα σου βαθιὰ πώς
εἶσαι τίποτα, μιὰ μύγα πού βουίζει τὸ ἴδιο τροπάρι ὅταν σὲ ρωτᾶνε "ὡς
πότε θὰ ἀνεχόμαστε;" Καὶ ἀπαντᾶς δειλὰ "δὲν εἶναι ὥρα ἀκόμα"...
Ποτὲ δὲν θὰ εἶναι γιὰ σένα. Μὴν κατεβεῖς
σου λέω στὴν παρέλαση, ἂν δὲν ξυπνήσεις ἀπὸ τὸ λήθαργό σου... Ἂν δὲν σὲ
νοιάξει τὸ ἴδιο το παιδὶ τὸ δικό σου μὲ τοῦ γείτονα... Ἂν τὸ κλάμα του
δὲν ματώνει καὶ τὴν δική σου ψυχὴ καί... Ἂν δὲν ἀγαπήσεις ξανὰ τὰ Ἅγια
χώματα ἀπὸ τὴν Κρήτη ἕως τὴν Θράκη μὲ πάθος.
Πατᾶς σὲ παλιὰ αἵματα
Ἕλληνα, ξύπνα...
Καὶ τέλος ἂν θέλεις πραγματικὰ νὰ τιμήσεις τὴν ἐπανάσταση τοῦ 1821, τίμησε τὴν μὲ μιὰ ἄλλη ἐπανάσταση...
