Στα τέλη δε του καλοκαιρού και στις αρχές του φθινοπώρου του 1941, μετά τις καταστροφικές για τα σοβιετικά όπλα, μάχες στο Ουμάν και στο Κίεβο, οι Γερμανοί κατέλαβαν το μεγαλύτερο μέρος της Ουκρανίας. Οι πληθυσμοί που κατοικούσαν εκεί, ανήκοντες σε διάφορες εθνικότητες, υποδέχτηκαν, στην πλειονότητα των περιπτώσεων, τους Γερμανούς με ψωμί και αλάτι (παραδοσιακός τρόπος υποδοχής ευπρόσδεκτου καλεσμένου).
Του Παντελή Καρύκα
Οι Γερμανοί, αν και θεωρούσαν και τους σλαβικής καταγωγής Ουκρανούς, όπως και τους Ρώσους, ως υπανθρώπους, χρησιμοποίησαν έναν μεγάλο αριθμό προθύμων προς συνεργασία δυτικών Ουκρανών, ιδρύοντας μάλιστα και την, υπό γερμανικό έλεγχο, «κυβέρνηση» της Ουκρανίας, υπό τον επίτροπο του Ράιχ Έρικ Κοχ. Ωστόσο, πριν την έναρξη της επιχείρησης «Μπαρμπαρόσσα», τουλάχιστον 4.000 Ουκρανοί υπηρετούσαν στη Βέρμαχτ και ήταν αυτοί που οδήγησαν τα γερμανικά στρατεύματα στην πρώτη φάση της επιχείρησης.
Στην Γερμανική Ουκρανία υπήχθησαν και τμήματα της πάλαι ποτέ νοτιοανατολικής Πολωνίας (Ποδολία), εκτός της Κριμαίας, η οποία άλλωστε κατελήφθη εξολοκλήρου το 1942. Οι δυτικοί Ουκρανοί αποτελούσαν ένα μίγμα εθνοτήτων – Πολωνοί, Γαλικιανοί, Κοζάκοι, Τάταροι – οι οποίοι, λόγω ιστορικών συνθηκών δεν είχαν αποκτήσει ποτέ, ουσιαστικά, συγκεκριμένη εθνική συνείδηση, περνώντας, σε τακτά χρονικά διαστήματα υπό την κυριαρχία των ρωμαιοκαθολικών Πολωνών, των Ορθόδοξων Ρώσων, ή των μουσουλμάνων Τούρκων.
Οι
Πολωνοί ήταν ρωμαιοκαθολικοί, στο θρήσκευμα, ενώ οι Κοζάκοι Ορθόδοξοι,
οι Τάταροι μουσουλμάνοι και οι Γαλικιανοί, η μεγάλη πλειοψηφία δηλαδή,
ήταν ελληνόρυθμοι, οι λεγόμενοι Ουνίτες, οι οποίοι ακολουθούσαν το
ορθόδοξο τυπικό, αλλά υπάγονταν στη δικαιοδοσία του Βατικανού.
Στη χώρα αυτή με τη βαθιά εθνική και θρησκευτική διαίρεση οι Γερμανοί κυριάρχησαν εύκολα
διότι σε τμήμα αυτής η σοβιετική εξουσία δεν είχε προλάβει να εδραιωθεί
– περιοχές που περιήλθαν υπό σοβιετικό έλεγχο το 1939, δυνάμει του Συμφώνου Ρίμπεντροπ–Μολότοφ
– ενώ στις υπόλοιπες περιοχές, με εξαίρεση αυτές των Κοζάκων, υπήρχε
μένος, κυριολεκτικά, κατά των Ρώσων και των Εβραίων, οι οποίοι,
συλλήβδην αντιπροσώπευαν στα μάτια των κατοίκων την μισητή σοβιετική
εξουσία, η οποία τους προκάλεσε μεγάλα δεινά, λιμός, λοιμός,
κολεκτιβοποίηση.Έτσι τάχθηκαν συνειδητά υπέρ των Γερμανών. Οι τελευταίοι, με την υποστήριξη των δυτικών Ουκρανών, ξεκίνησαν, κατ’ αρχήν τις διώξεις κατά των Εβραίων, εξοντώνοντας δεκάδες χιλιάδες από αυτούς, υποβοηθούμενοι από τους Ουκρανούς.
Την οργάνωση «Ουκρανικός Εθνικός Στρατός», η οποία προβάλλονταν ως εθνικιστική ουκρανική οργάνωση, αλλά συνεργάστηκε στενά με τους Γερμανούς, στρατολογώντας ακόμα και άνδρες για τις ανάγκες της Βέρμαχτ, ή των γερμανικών αρχών κατοχής. Η οργάνωση αυτή, για την ακρίβεια, προϋπήρχε της γερμανικής κατοχής και δρούσε, πριν την γερμανική εισβολή, ως δούρειος ίππος εντός της Ουκρανίας, ήδη από τον Σεπτέμβριο του 1939.
Σύμφωνα με σύγχρονες μελέτες του πανεπιστημίου Χάρβαρντ, μεγάλος αριθμός ανδρών και στελεχών των εν λόγω οργανώσεων είτε υπηρέτησε στα «Αστυνομικά Ουκρανικά Τάγματα» που συγκρότησαν οι Γερμανοί, με σκοπό τον έλεγχο της χώρας και το κυνήγι των Εβραίων, είτε εκπαιδεύτηκαν ως κατάσκοποι για να δράσουν πίσω από τις σοβιετικές γραμμές, είτε εκπαιδεύτηκαν και υπηρέτησαν ως φρουροί στα στρατόπεδα εξόντωσης της Τρεμπλίνκα, του Σόμπιμπορ και του Μπέλτσεκ. Στα στρατόπεδα αυτά το σύνολο των φρουρών ήταν Ουκρανοί, με ελάχιστους Γερμανούς επικεφαλής.
Όσον αφορά τα Αστυνομικά Τάγματα, συγκροτήθηκαν επίσημα επτά, αλλά αριθμός τους αυξήθηκε σταδιακά. Τα τάγματα αυτά συμμετείχαν σε γερμανικές αντί-ανταρτικές επιχειρήσεις και οι άνδρες τους ευθύνονται για χιλιάδες θανάτους αμάχων. Το 118ο Αστυνομικό Τάγμα, για παράδειγμα, έκαψε ζωντανούς όλους τους κατοίκους του χωριού Κατίν, της Λευκορωσίας – εκεί που ο Στάλιν εξόντωσε τους Πολωνούς αξιωματικούς.
Παράλληλα, οργανώθηκαν ειδικά τάγματα τα οποία υπηρέτησαν κανονικά στις τάξεις του Γερμανικού Στρατού, όπως το Τάγμα Νάχτιγκαλ, το Τάγμα Ρόλαντ, το 3ο Σύνταγμα Εθελοντών, το 4ο Σύνταγμα Εθελοντών. Αποκορύφωμα δεν της ουκρανικής συμμετοχής ήταν η συγκρότηση της 14ης Μεραρχίας Εθελοντών των Waffen SS Galizien (Γαλικία).
Όταν οι Γερμανοί ζήτησαν εθελοντές για την επάνδρωσή της, παρουσιάστηκαν περισσότεροι από 80.000, κυρίως Γαλικιανοί Ουνίτες! Τελικά κατατάχθηκαν 13.000 άνδρες στη μεραρχία αυτή. Οι Γερμανοί επέτρεψαν στους Ουκρανούς στρατιώτες να έχουν και στρατιωτικούς ιερείς μαζί τους – μοναδικό προνόμιο για μονάδα των SS. Η μεραρχία διέθετε τρία συντάγματα πεζικού (29ο, 30ο και 31ο ), το 14ο Τάγμα Φουζιλιέρων (ελαφρύ μηχανοκίνητο τάγμα αναγνώρισης), ένα σύνταγμα πυροβολικού, τάγμα μηχανικού, τάγμα διαβιβάσεων και υπηρεσίες.
Η μεραρχία άλλαξε αρκετές φορές τίτλο. Αρχικά ονομάστηκε μεραρχία εθελοντών SS, κατόπιν ονομάστηκε 1η Μεραρχία Γρεναδιέρων SS Γαλικίας, κατόπιν 1η Μεραρχία Γρεναδιέρων SS Ουκρανίας και τελικά 1η Μεραρχία του Ουκρανικού Εθνικού Στρατού.
H πρώτη επιχείρηση της μεραρχίας εκδηλώθηκε κατά Πολωνών και Σοβιετικών παρτιζάνων και στιγματίστηκε από απίστευτες εγκληματικές πράξεις. Τον Ιούλιο του 1944 η μεραρχία αφανίστηκε στη μάχη του Μπρόντι. Ωστόσο αναδιοργανώθηκε και έφτασε, πολεμώντας, υπέρ των Γερμανών, μέχρι τη Σλοβακία, όπου και έδρασε κατά των Σλοβάκων που εξεγέρθηκαν κατά των Γερμανών. Αργότερα στάλθηκε στη Σλοβενία και τελικά μετέβη στην Αυστρία όπου πολέμησε κατά των Σοβιετικών, μέχρι τα μέσα Απριλίου του 1945.
Το 1945 η 1η Μεραρχία του Ουκρανικού Εθνικού πολέμησε στην Ιταλία, αλλά κατάφερε, με τη συμβολή του Βατικανού, να παραδοθεί στους Συμμάχους, με την συμφωνία οι άνδρες της να μην παραδοθούν στους Σοβιετικούς. Έτσι οι Ουκρανοί εγκληματίες πολέμου, τους οποίους το Βατικανό χαρακτήριζε ως «καλούς καθολικούς και αντικομουνιστές», διασώθηκαν από τη Νέμεση των ανθρώπων.
Πέραν τις μεραρχίας, οι Γερμανοί συγκρότησαν επίσης άλλα πέντε Γαλικιανά συντάγματα πεζικού, τα οποία ευθύνονται για πολλούς και άγριους θανάτους Πολωνών, κυρίως αμάχων, για πυρπολήσεις ολόκληρων χωριών, αρπαγές και λεηλασίες.
http://www.defence-point.gr/news/?p=97026
