Αντίο Κωνσταντινούπολη.

του Χάρη Καρολίδη

ΗΤΑΝ  ΙΟΥΛΗΣ 1965 ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ , ΚΑΥΣΩΝΑΣ ΣΚΕΤΟΣ 3 ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΣΤΕΦΑΝΟ...

  ΗΤΑΝ Η ΩΡΑ ΠΟΥ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ Ο ΚΡΕΟΠΩΛΗΣ ΘΑ ΕΡΧΟΤΑΝ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟ ΦΟΡΤΗΓΑΚΙ ΤΟΥ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΤΙΣ ΒΑΛΙΤΣΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΣ ΤΑΞΙΔΙ ΧΩΡΙΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΕ ΤΡΕΝΟ , ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ 24 ΩΡΩΝ ΤΟΤΕ , ΣΕ ΛΙΓΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΩΝΙΑ ΑΚΟΥΣΘΗΚΕ Η ΚΟΡΝΑ ΤΟΥ ΦΟΡΤΗΓΟΥ , ΑΜΕΣΩΣ ΚΑΤΕΒΑΣΑΜΕ ΤΙΣ ΑΠΟΣΚΕΥΕΣ ΜΑΣ ΑΛΛΟΙ ΚΑΘΗΣΑΝ  ΜΠΡΟΣΤΑ ΚΑΙ ΑΛΛΟI ΣΤΗΝ ΚΑΡΟΤΣΑ  ΤΟΥ ΦΟΡΤΗΓΟΥ , ΜΕΤΑ ΕΒΑΛΕ ΜΠΡΟΣ ΤΗΝ ΜΗΧΑΝΗ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ , ΓΥΡΩ ΜΑΣ ΒΟΥΒΟΙ ΚΑΙ ΑΚΙΝΗΤΟΙ ΣΑΝ ΝΑ ΕΙΧΑΝ ΠΙΕΙ ΤΟ ΑΜΗΛΙΤΟ ΝΕΡΟ ΟΙ ΓΕΙΤΟΝΕΣ ΜΕ ΔΑΚΡΥΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΗΣΟΥΝ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΠΙΣΤΕΨΕ ΟΤΙ ΦΕΥΓΑΜΕ ΓΙΑ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ ΔΙΑΚΟΠΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ , ΗΞΕΡΑΝ ΟΤΙ ΦΕΥΓΟΥΜΕ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΧΩΡΙΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΝΑ Η ΚΥΡΙΑ ΙΛΝΤΑ Η ΙΤΑΛΙΔΑ ΜΑΣ ΧΑΙΡΕΤΗΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΕΤΑ  Η ΑΡΑΞΗ Η ΑΡΜΕΝΙΣΑ ΜΕ ΤΟΝ ΚΙΡΚΟΡ ΤΟΝ ΓΙΟ ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΝΤΟΥΑΝ  ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΤΗΣ ΚΑΙ ΣΕ ΛΙΓΟ Ο ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΕΚΕΙ ΗΤΑΝ ΚΑΙ Η ΧΑΤΙΤΖΕ Η ΦΤΩΧΗ ΧΗΡΑ ΜΕ ΤΙΣ ΔΥΟ ΚΟΡΕΣ ΤΗΣ ΠΟΥ ΠΑΝΤΑ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΤΗΝ ΔΙΝΑΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΣΕΥΜΑ ΤΟΥ ΦΑΓΗΤΟΥ ΜΑΣ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΤΡΩΝΕ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΙΝΟΥΝ ΕΚΕΙ ΞΕΣΠΑΣΑΝ ΣΕ ΓΟΕΡΟ ΚΛΑΜΑ ΧΩΡΙΣ ΤΕΛΕΙΩΜΟ ΜΑΣ ΑΓΚΑΛΙΑΣΑΝ ΚΑΙ ΜΑΣ ΦΙΛΗΣΑΝ ΟΛΟΥΣ ΕΝΑΝ ΕΝΑN ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΛΑΜΑ ΤΗΣ Η ΧΑΤΙΤΖΕ ΕΛΕΓΕ ΘΑ ΣΑΣ ΞΑΝΑΔΩ ΘΑ ΞΑΝΑΡΘΕΤΑΙ ΠΑΛΙ ΤΟ ΛΕΕΙ ΤΟ ΚΟΥΡΑΝΙ ΜΑΣ Η ΠΟΛΗΣ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ . ΣΕ ΛΙΓΟ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΤΟ ΦΟΡΤΗΣΟ Ο ΑΝΤΟΥΑΝ ΕΒΑΛΕ ΣΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗΤΕΡΗ ΕΝΤΑΣΗ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ENRICO MACIAS TO LA CITARA ΟΙ ΔΕ ΜΙΚΡΕΣ ΚΟΡΕΣ ΤΙΣ ΧΑΤΙΤΖΕΣ ΕΤΡΕΧΑΝ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΦΟΡΤΗΓΟ ΚΛΑΙΓΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΦΩΝΑΖΟΝΤΑΣ ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΤΙΣ ΧΑΣΑΜΕ ΑΠΟ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΑΣ , ΟΜΩΣ , ΑΥΤΗ ΗΤΑΝ Η ΠΡΩΤΗ ΣΚΗΝΗ ΤΟΥ ΔΡΑΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΥ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ ΕΔΑΦΗ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΔΡΑΜΑ ΘΑ ΠΑΙΖΟΤΑΝ ΣΕ ΛΙΓΟ ΣΤΙΣ 5,25 ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΣΤΟΝ ΣΤΑΘΜΟ ΤΟΥ ΤΡΕΝΟΥ ΤΟ SIRKECI ΟΠΟΥ ΕΚΕΙ ΜΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΑΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΑΣ, ΟΣΩΝ ΕΦΕΥΓΑΝ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ ΠΙΣΩ ΤΟΥΣ ΩΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΜΙΝΟΝΟΥ ΤΑ ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΑ ΚΑΤΑΓΑΛΑΝΑ ΝΕΡΑ ΤΟΥ ΒΟΣΠΟΡΟΥ . ΠΩΣ ΕΓΙΝΕ ΟΥΤΕ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑ 5.25 ΟΙ ΠΟΡΤΕΣ ΚΛΕΙΣΑΝΕ ΑΠΟ ΤΑ ΒΑΓΟΝΙΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΣΦΥΡΙΓΜΑ ΤΟΥ ΤΡΕΝΟΥ ΕΚΑΝΕ ΤΟΤΕ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΧΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΣΤΑΘΜΟ ΝΑ ΧΑΙΡΕΤΟΥΝ ΜΕ ΜΑΝΔΗΛΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΣΠΑΡΑΖΕΙ Η ΨΥΧΗ ΣΟΥ ΚΑΙ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΕΦΑΥΓΑΝ ΚΑΙ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΕΜΕΝΑΝ ΑΚΟΜΗ ΕΚΕΙ ΓΙΑΤΙ ΥΠΗΡΧΕ ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ ΠΟΥ ΞΗΜΕΡΩΝΕ ΣΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΑΝ ΕΛΛΑΔΑ ,ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ ΤΟΥ ΤΙ ΞΗΜΕΡΩΝΕ ΑΥΡΙΟ ΣΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΜΕΝΑΝ ΑΚΟΜΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ
ΠΕΡΑΣΑΝ  45 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΛΕΠΤΟ ,ΠΗΓΑ ΤΡΕΙΣ ΦΟΡΕΣ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΞΕΧΑΣΑ ΤΟΝ ΣΤΑΘΜΟ ΤΟΥ SIRKECI ΠΑΝΤΑ ΚΑΘΟΜΑΙ ΣΤΟ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑ ΕΝΑ ΓΕΥΜΑ Η ΕΝΑ ΚΑΦΕ ΚΑΙ ΖΩ ΞΑΝΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΕΚΕΙΝΕΣ ΤΟΥ ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΥ ΜΕΤΑ ΣΚΥΒΩ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ , ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΝ ΟΙ ΣΕΡΒΙΤΟΡΟΙ ΓΙΑΤΙ ΚΛΑΙΩ ΚΑΙ ΔΑΚΡΥΖΩ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΕΚΕΙ

ΣΤΑΘΜΟΣ SIRKECI ΤΟ ΡΕΣΤΟΡΑΝ

Χάρης Καρολίδης