Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ (Γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου)

«Δέν εἶναι ἡ μετάνοια πού θά μᾶς σώσει. Εἶναι ἡ ἀναγέννηση. Πότε θά προλάβεις νά ἀναγεννηθεῖς; Πᾶμε καί ἐρχόμαστε χρόνια ὁλόκληρα στήν ἐξομολόγηση, νομίζοντες ὅτι δυνάμεθα νά περιοριζόμεθα σέ μιά ἀνανέωση τῆς μετάνοιας καί ὄχι σέ μιά ἀναγέννηση. Αὐτό γιά ὅλους μας εἶναι ἕνα δυστύχημα».

(Σειρά Β΄, ὁμιλία 45η, α’)

 

«Λένε ψέματα οἱ ἄνθρωποι στήν Ἐξομολόγηση;
Μόνο ἀλήθεια δέν λένε …
«Σοβαρολογεῖτε, Γέροντα;».
Μόνο ἀλήθεια δέν λένε! Λίγοι εἶναι ἐκεῖνοι πού λένε τήν ἀλήθεια, γιατί ἔχουν μετανοήσει. Ναί, εἶναι κάτι, πού ποτέ μου δέν μποροῦσα νά τό φανταστῶ αὐτό, ποτέ μου, καί τό ἔχω ἀνακαλύψει, καί λέω: «Θεέ μου, βάλε τό χέρι Σου, ἄν οἱ ἄνθρωποι ἔρχονται, καί ὄχι κρύπτουν, ἀλλά ἀλλοιώνουν καί τήν ἀλήθεια». «Τό ἔκανες αὐτό;», ρωτᾶς, καί σοῦ λέει: «Ὄχι», καί τό ἔχει κάνει! Ἄν ξέρω ὅτι ἔρχεται ἕνας τέτοιος τύπος καί τοῦ ζητήσω ἐξηγήσεις, ἀντιλαμβάνεστε ὅτι θά μαλώσει μαζί μου, θά γίνει ἀντίδικός μου. Ἄ, ἔτσι λοιπόν, ἐγώ θά γίνω ἀντίδικος σέ σένα; Ὄχι. Σέ φώναξα νά ἐξομολογηθεῖς; Ἦρθες ἐλευθέρως. Συνεπῶς, δέν ἔχω καμιά διάθεση νά γίνω ἀντίδικός σου, δέν σέ διώχνω καί θά σοῦ κάνω ἕνα καλό μάθημα, νά τό μάθεις. Ἄν κανείς βρίσκεται στήν κατηγορία αὐτή, νά τό ξέρει. Ἔρχεται, λέει ὅ,τι ἔχει νά πεῖ καί δέν ὁμιλῶ, τίποτα, ἀκούω μόνο καί μετά λέω: «Ἔχετε τίποτα ἄλλο;». «Ὄχι». «Σηκωθεῖτε, νά σᾶς δώσω εὐχή», καμία συμβουλή. Τελείωσε, αὐτή εἶναι ἡ τιμωρία. Ὁ πνευματικός δέν μπορεῖ νά ἐκτίθεται ἤ νά μαλώνει στό χῶρο τῆς Ἐξομολόγησης».

(Σειράχ, ὁμιλία 51η)

 

«Ἔχω φτάσει νά τό κάνω, νά σιωπήσω ὕστερα ἀπό ἐπανειλημμένες συμβουλές γιά ἕνα θέμα, καί νά λέω: «Παιδάκι μου, μήν τό κάνεις αὐτό, μήν πηγαίνεις ἐκεῖ», καί ξανά καί ξανά καί ξανά. Πλέον λέω μέσα μου ὅτι «δέν θά στό ξαναπῶ ἄλλη φορά, νά τό ξέρεις, δέν ξαναμιλῶ». Καί ξέρω ὅτι αὐτό θά ὁδηγήσει στήν καταστροφή, ἀλλά δέν ὁμιλῶ. Εἶναι ἡ σιωπή πού καταδικάζει, σᾶς ξαναλέω, εἶναι φοβερό. Αὐτό συνέβη μέ τό Σαούλ, ἡ σιωπή τοῦ Θεοῦ τόν καταδίκασε, ἐνῶ τόν Δαβίδ τόν βοηθᾶ».
(Βασιλειῶν Α΄, ὁμιλία 25η)


«Στήν πραγματικότητα δέν θέλομε τόν ἐπιεικῆ πνευματικό, ἀλλά τόν κάνοντα ἀβαρίες πνευματικό. Νά πάω νά τοῦ πῶ: «Παππούλη μου, ξέρεις, πέφτω στήν πορνεία», πραγματικό αὐτό πού σᾶς λέγω, τό ἔχω ἀντιμετωπίσει σέ ἀρκετούς πνευματικούς, λυποῦμαι πού λέγω, ἀλλά πρέπει νά τό πῶ. Καί νά σᾶς πῶ, ἕνας λόγος πού ἔγινα κληρικός, εἶναι ἴσως τό 50%, εἶναι αὐτό. Γιατί τό εἶχα ἀντιμετωπίσει ὡς νέος αὐτό τό θέμα δύο φορές καί μοῦ ἔκανε κατάπληξη, εἶχα βγεῖ ἀπό τόν ἑαυτό μου! «Παππούλη μου, πέφτω στήν πορνεία», καί νά πεῖ ὁ παππούλης: «Ἔ …, δέν βαριέσαι, παιδάκι μου, ἄντρας εἶσαι, τί ἄλλο πρέπει νά κάνεις;». Αὐτό εἶναι ἐπιείκεια ἤ εἶναι ἀβαρία; Ἐπιείκεια εἶναι νά πεῖ: «Δέν θά τό ξανακάνεις, ἀλλά μήν ἀπελπιστεῖς, μπορεῖ νά τό βλέπεις δύσκολο, ἀλλά, παιδί μου, ὁ Θεός θά σέ βοηθήσει νά σηκωθεῖς καί δέ θά ξαναπέσεις στό ἁμάρτημα αὐτό, ἀλλά πρόσεξε, μήν τό ξανακάνεις». Αὐτό εἶναι ἡ ἐπιείκεια. Ἥμερο πρόσωπο ὁ πνευματικός, θά θεραπεύσει πραγματικά, θά καυτηριάσει τό κακό, δέ θά δείρει, θά λέγαμε, τόν ἐξομολογούμενο, ἄλλο ἄν κάποτε φανεῖ αὐστηρός, σέ μερικά πράγματα θά φωνάξει».

(Περί παθῶν, ὁμιλία 46η)


«Σᾶς βεβαιώνω, ὅποιος μοῦ εἶπε στήν Ἐξομολόγηση ὅτι ἔχει πάρει τηλέφωνο φάρσα, καί μάλιστα προχωρημένη νύχτα, νά ξυπνήσει ὁ ἄλλος, νά τρομάξει, τόν κατσάδιασα. Εἶναι τίμιο, ἔντιμο πράγμα νά παίζεις μέ τόν ἄλλον, τρομάζοντάς τον;».

(Πράξεις, ὁμιλία 235η)


«Πόσες φορές ἔχω πεῖ σέ σᾶς, στήν Ἐξομολόγηση, καί τό ἔχω χαρεῖ μέχρι τόν οὐρανό, μοῦ λένε, ἄντρες, γυναῖκες: «Πάτερ μου, σκέφτηκα νά παραιτηθῶ ἀπό κληρονομικές διεκδικήσεις». «Ἅγιος ὁ Θεός», λέγω, «καί νά δεῖς πόσο θά σέ εὐλογήσει ὁ Θεός, δέν θά πεινάσεις οὔτε ἐσύ οὔτε καί τά παιδιά σου».

(Σειρά Β΄, ὁμιλία 305η, α΄)


«Ἐγώ σάν πνευματικός ἀκούω φοβερά πράγματα, ἀνήκουστα, περίεργα πράγματα. Ξέρετε τί λέγω; «Ἄνθρωποι τά ἔκαναν αὐτά, καί ἐγώ εἶμαι ἄνθρωπος, γιατί δέν θά μποροῦσα καί ἐγώ νά κάνω αὐτά τά ἀνήκουστα;». Μήν σᾶς κάνει ἐντύπωση, ναί, γιατί δέν εἶμαι κάτι διαφορετικό ἀπό τούς ἄλλους, δέν εἶμαι ἄγγελος, εἶμαι ἄνθρωπος. Μόνο τότε, ἄν ἔχομε αὐτή τή στοιχειωδέστατη ταπείνωση, ὅτι μποροῦμε καί ἐμεῖς νά πάθομε τά ἴδια, μόνο τότε θά προσέχομε καί θά μᾶς φυλάξει καί ὁ Θεός, ἀλλιώτικα, ἄν διαθέτομε μιά ὑπερηφάνεια, «ἐμεῖς δέν παθαίνομε τίποτα», ἐκεῖ ἀκριβῶς τήν παθαίνομε!»

(Πνευματική Διαθήκη Τωβίτ, ὁμιλία 39η)


Ὁ Γέροντας Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος μᾶς ἄφησε μία μεγάλη πνευματική κληρονομιά. Μᾶς παρέδωσε ἕναν τεράστιο ἀριθμό κατηχητικῶν ὁμιλιῶν, κατανεμημένων σέ διαφορετικές θεματικές σειρές.
Ἀκούσαμε και συλλέξαμε ἀπό μεγάλο ἀριθμό ὁμιλιῶν, κατά τήν κρίση μας, ἐνδεικτικές ἀναφορές τοῦ πατρός Ἀθανασίου, πού μᾶς ἔκαναν ἰδιαίτερη ἐντύπωση καί πού ἀφοροῦσαν τό μυστήριο τῆς Ἐξομολόγησης.
Τίς παρουσιάζουμε καί εὐελπιστοῦμε νά γίνουν ἀφετηρία προβληματισμοῦ.
Στό τέλος κάθε ἀναφορᾶς ὑπάρχει ἡ παραπομπή της, προκειμένου νά μπορεῖ ὁ ἀναγνώστης νά ἀνατρέξει στή συγκεκριμένη σειρά καί ὁμιλία γιά περαιτέρω ἐμβάθυνση.
Εἴθε ὁ Ἅγιος Τριαδικός Θεός δι΄εὐχῶν τοῦ μακαριστοῦ Γέροντά μας π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου να εὐλογήσει τήν πνευματική καρποφορία στις ψυχές ὅλων μας.


Ἐπιμέλεια
Παντελῆς Γκίνης
http://athanasiosmytilinaios.blogspot.gr

Τα θυμάσαι τα αδέρφια σου;

Έχουμε να γράψουμε ιστορία ακόμη...