Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε και για να θυμόμαστε ποιοι κρύβονταν πίσω από τα αγάλματα του δωδεκαθεϊσμού.
Λέγει λοιπόν στον άγιο Γεώργιο (κάποιος Μαγνέντιος) ν’
αναστήσει, αν είναι αληθινός ο θεός του, ένα νεκρό, που κείτονταν εκεί κοντά
τους από τα παμπάλαια χρόνια πεθαμένος. Ο άγιος γίνεται μία φωτεινή λαμπάδα
τώρα, έτοιμος να καεί, για να φωτίσει τους ειδωλολάτρες να πιστέψουν. Γονατίζει
πάνω στον τάφο, σηκώνει το νου και τα χέρια του και προσεύχεται στον Θεό. Ω
θεία, ω αγία πίστη του αγίου Γεωργίου! Ο νεκρός ανοίγει τον τάφο του,
ανασταίνεται, προσκυνάει τον άγιο και δοξάζει τη δύναμη και τη θεότητα του Χριστού.
Ο βασιλιάς και η σπείρα του τα ’χουν χαμένα. Ρωτούν τον αναστημένο νεκρό, ποιός
είναι, κι αυτός τους αποκρίνεται πως ζούσε, πριν ακόμη έρθει ο Χριστός στον
κόσμο. Κι επειδή ήταν ειδωλολάτρης, καιγόταν μέσα σε φωτιές, τόσα
χρόνια που ήταν πεθαμένος…
» Μαζί του κι ένας άλλος πρώην ειδωλολάτρης που ο άγιος του ανάστησε το νεκρό βόδι
του, για να οργώνει το χωράφι του, μαρτύρησε κάτω από τα σπαθιά των
απίστων.
» Εκείνο, όμως, που έδωσε τη χαριστική βολή στον
ειδωλολάτρη αυτοκράτορα και τράβηξε τους περισσότερους ειδωλολάτρες στη
θρησκεία του Χριστού, ήταν η επίσκεψη του αγίου στο ναό των ειδώλων, με την
κρυφή ελπίδα του Μαγνεντίου, πως θα τον γυρίσει στη λατρεία των ειδώλων.
[» Μπαίνοντας στο ναό ο άγιος στάθηκε μπρος στο άγαλμα του
Απόλλωνα και το ρώτησε, αν ο Χριστός είναι Θεός, κι αν πρέπει να Τον προσκυνούμε.
Τότε ο δαίμονας, που ήταν μέσα στο είδωλο, κλαίγοντας σχεδόν και θρηνώντας,
αποκρίθηκε, πως ο Χριστός είναι ο μόνος αληθινός Θεός! Και με το λόγο τούτο, σα
να έγινε σεισμός, κι ευθύς όλα τα είδωλα έπεσαν κάτω και συντρίφτηκαν. Και
γέμισε ο τόπος από μαρμάρινα συντρίμματα των θεών, που δεν μπόρεσαν να σώσουν
τον εαυτό τους από τον αφανισμό!»]
Ι. Μαρτυρίες περί τῆς μετακομιδῆς τῆς Τιμίας Κάρας τοῦ ῾Αγίου ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος ΓΕΩΡΓΙΟΥ, τοῦ Τροπαιοφόρου, ἀπό τήν πόλη τῆς Βενετίας τῆς ᾿Ιταλίας στήν πόλη τῆς Λιβαδειᾶς.
