Άλλα θεμελιώθηκαν με την αύξηση του πληθυσμού στα αστικά κέντρα και άλλα επειδή οι άρχοντες της κάθε εποχής υπερέβαιναν τα εσκαμμένα και ήθελαν την απόλυτη εξουσία. Αυτή ερχόταν ακόμα και μέσα από την “ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ”, καθώς αυτή πολλές φορές εξασφάλιζε τη μακροχρόνια θητεία κάποιων πολιτικών ή θρησκευτικών κρατούντων και άλλες μέσα από ολιγαρχικά πολιτεύματα γιατί από αυτά εκπορευόταν μόνο ένας επικεφαλής, άρα μέσα από αυτές τις συνθήκες κάποιος δυνάστης έβρισκε εύκολα πάτημα εξουσίας.
Εκεί ακριβώς διαφέρει ο ηγέτης – αρχηγός από τον τύραννο. Ο τύραννος νοιάζεται μόνο γι’ αυτόν και τους αυλικούς του, ενώ ο ηγέτης είναι αναπόσπαστο κομμάτι του λαού του και πράττει για το καλό αυτού. Ο τύραννος για να συντηρήσει για και να διαφυλάξει το καθεστώς του έχει μισθοφόρους σε κάθε υπηρεσία, στα ΜΜΕ, στους χώρους εργασίας, στη δικαιοσύνη και φυσικά στην προσωπική του φρουρά, που ειδικά αυτή αποτελείται ακόμα και από άτομα μη κοινής καταγωγής για να μην έχουν την ικανότητα να αντιληφθούν τις πράξεις του αφέντη τους. Αντίθετα ο ηγέτης σε όλα αυτά χρησιμοποιεί απλούς πολίτες, καθώς δεν έχει κάτι να φοβάται, διότι χαίρει της λαϊκής εκτίμησης. Τα καθεστώτα συνδυάζουν ότι κακό έχει η δημοκρατία και η ολιγαρχία. Από τη δεύτερη έχει κρατήσει την συγκέντρωση του πλούτου σε μία ελίτ και την παντελή έλλειψη εμπιστοσύνης στον λαό, ενώ από την πρώτη την εξόντωση ή δίωξη όσων θεωρεί αντιπάλους της, καθώς αυτοί είναι οι πιο επίφοβοι να την ανατρέψουν γιατί δεν δέχονται να είναι σκλάβοι. Άλλωστε και ο Πλάτων ήταν ξεκάθαρος απέναντι στη δημοκρατία: οὐκ ἐξ ἄλλης πολιτείας τυραννὶς καθίσταται ἢ ἐκ δημοκρατίας...
Αυτά τα καθεστώτα επικρατούν και συντηρούνται με τρόπους που είναι εξ’ ορισμού αντίθετοι. Κάποιοι από αυτούς αναφέρθηκαν πιο πάνω αλλά θα μπορούσαμε να συμπληρώσουμε πολλά ακόμα. Ένας δυνάστης προσπαθεί με κάθε τρόπο να περιορίσει ή να εξαλείψει όλους όσους είναι μπροστάρηδες στην ανατροπή του. Διαλύει την παιδεία, την υγεία, προσπαθεί με κάθε τρόπο να ρίξει το βοιωτικό επίπεδο του λαού που είναι επικυρίαρχος. Προκαλεί έριδες και διχόνοιες μεταξύ του λαού και των επιφανών ανθρώπων της κοινωνίας, με βασικό του όπλο τη “διαφορά κοινωνικής τάξης” για να διασπάσει την εθνική κοινότητα. Άλλωστε αυτός είναι ο σκοπός τους και εν μέρει τον έχουν πετύχει, να διαλύσουν ένα ακόμα ελληνικό χαρακτηριστικό, τον κοινοτισμό που εν τέλει είναι και η μόνη λύση ακόμα και στο σημερινό πρόβλημα της πατρίδας μας.
«Ο ελληνισμός είναι μια οικογένεια από κοινότητες. Το έθνος μας ολάκερο πάλι με κοινότητες πρέπει να κυβερνηθεί, και μόνο με κοινότητες θα προκόψει.» Επιβάλλουν φόρους και χαράτσια κάθε είδους, διαλύουν με κάθε τρόπο τις ένοπλες δυνάμεις, καθώς οι ίδιοι διαθέτουν προσωπικό στρατό μισθοφόρων, ώστε να μην μπορεί ο λαός και ο στρατός να κάνει κάποια κίνηση εναντίων τους, καθώς θα είναι απασχολημένος με την εύρεση άλλης εργασίας, ώστε να συντηρήσει την οικογένειά του. Επίσης προσπαθεί πάντα να δίνει έναν εικονικό εχθρό έτσι ώστε να κρατά τους πάντες απασχολημένους σε αυτόν. Εκεί είναι άλλη μια διαφορά με τον ηγέτη καθώς δεν χρειάζεται τίποτα απ’ όλα αυτά γιατί έχει πιστούς οπαδούς και φίλους που τον εμπιστεύονται και τον βοηθούν, ενώ ο άλλος όντας αντιπαθής στην κοινότητα, επειδή εκείνη θέλει την ανατροπή του, προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από όλα αυτά.
Ένας ηγέτης αν θέλει να χαίρει την εκτίμηση όλων, το πρώτο που θα πρέπει να αποφύγει είναι ο υπερπλουτισμός αυτού και των γύρω του. Ο λαός δεν νοιάζεται για καρέκλες και για αξιώματα τόσο όσο νοιάζεται στο να δουλεύει αναπόσπαστος στις προσωπικές του δουλειές, αλλά αγανακτεί όταν κάποιοι κλέβουν δημόσιο χρήμα που αυτός έχει δουλέψει. Τότε λυπάται και για τα δύο, δηλαδή και επειδή δεν συμμετέχει στην εξουσία και επειδή δεν συμμετέχει στα κέρδη και εκεί γίνεται επικίνδυνος.
ΜΑΥΡΟΣ ΚΑΒΑΛΑΡΗΣ http://elnewsgr.blogspot.gr/2012/12/blog-post_30.html
http://anti-ntp.net/2013/01/%CE%B7-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CE%B2%CE
