Και τελικά τι μένει στο τέλος της ημέρας; Όλοι τρέχουμε, αγχωνόμαστε για ένα μπράβο, για μία επιβράβευση, για τον εγωισμό μας και μόλις όλα αυτά τελειώσουν ένα κενό. Ένα κενό που το δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι γιατί είναι τροφή της αλαζονείας μας.
Άγχος για τη δουλειά, άγχος για τις διαπροσωπικές σχέσεις, άγχος για αυτά που έρχονται, άγχος για αυτά που φεύγυν. Στο τέλος της ημέρας, της εβδομάδας, του μήνα, του χρόνου υπάρχουν στόχοι που έχουν επιτευχθεί και στόχοι που παραμένουν άπιαστα πουλιά. Ποτέ όμως δε λέμε ένα ευχαριστώ για αυτά που έχουμε καταφέρει, για αυτά που μας έχουν χαριστεί απλόχερα. Και σε ποιόν να πούμε ευχαριστώ; Έχουμε αφήσει κανένα άνθρωπο στη ζωή μας που να μπορούμε να μιλήσουμε; Έχουμε γίνει τόσο πέτρινοι, βυθιζόμαστε στις σκέψεις μας και δεν βλέπουμε γύρω μας. Είμαστε καχύποπτοι, κουρασμένοι, καταδικασμένοι από τους ίδιους μας τους εαυτούς να ζούμε μία ασθματική ζωή χωρίς χαμόγελο, χωρίς ουσία. Θα σκεφτεί κάποιος πως αυτές οι λέξεις είναι γραμμένες από κάποιον απαισιόδοξο μεσήλικα, που βλέπει τη ζωή του να περνά χωρίς να μπορεί να τη σταματήσει, ή από κάποιο νέο, που φαντάζεται ουτοπικές κοινωνίες ελευθερίας και αγάπης. Σημασία δεν έχει ποιος γράφει, αλλά ποιός διαβάζει, ποιός αισθάνεται και ποιός αλλάζει. Σε εποχές που όλοι έχουμε πολλά να πούμε, αλλά κανείς δεν μας ακούει ας πούμε ένα ευχαριστώ στο Θεό. Αυτός σίγουρα θα μας ακούσει…
Έκτακτο Παράρτημα
