του Πάρη Καρβουνόπουλου*
Ακόμη και σε εποχές που η
χώρα βρισκόταν σε πόλεμο, είναι αμφίβολο αν ο ερχομός του νέου χρόνου
γινόταν με τόση επιφύλαξη, ακόμη και φόβο, για όσα έρχονται. Ακόμη και
στα σκληρά χρόνια της κατοχής υπήρχε η αίσθηση του αγώνα, της αντίστασης
και η χειροπιαστή ελπίδα ότι το τέλος του μαρτυρίου είναι κοντά. Το
2013 είναι βέβαιο ότι γίνεται δεκτό μέσα σε κλίμα φοβικό και με την
ελπίδα να είναι το πιο σημαντικό δώρο που όμως κανείς δεν πήρε αυτές τις
γιορτές. Δεν είναι διαπιστώσεις απαισιόδοξων. Είναι πεποίθηση που
προκύπτει από γεγονότα. Η νέα χρονιά, υπάρχει διάχυτη η ανησυχία, δεν θα
είναι απλά δύσκολη οικονομικά. Η πιθανότητα να κληθεί η χώρα να
αντιμετωπίσει απειλές και έμπρακτες αμφισβητήσεις στα εθνικά θέματα
είναι εξαιρετικά μεγάλη.
Όχι, κανείς δεν μιλά για
“νέους εξοπλισμούς” , όπως έσπευσαν τις τελευταίες ημέρες να
“αποκαλύψουν” γνωστοί κύκλοι που παίζουν πάντα το ρόλο “γραφείων
προώθησης” οπλικών συστημάτων. Διαβάσαμε πολλά απίθανα για αγορές
δισεκατομμυρίων που περιελάμβαναν λίγο απ΄όλα. Οι στρατιωτικοί γελούν
πικρά με την εμμονή κάποιων να ζουν στις εποχές του “ελληνικού
εξοπλιστικού σούπερ μάρκετ”, που τελικά διέλυσε αντί να αναβαθμίσει το
οπλοστάσιό μας. Οι στρατιωτικοί ζητούν να υποστηριχθεί άμεσα και
δραστικά το υπάρχον οπλοστάσιο. Αυτό είναι αρκετό, μέχρι να μπορέσει να
ανασάνει η χώρα, υποστηρίζουν. Ο στόχος της επιστροφής των ποσοστών
διαθεσιμότητας σε αποδεκτά όρια είναι η αγωνία και ο στόχος των
στρατιωτικών, και αυτό, επαναλαμβάνουμε, το έχουν κάνει σαφές στους
πολιτικούς προϊσταμένους τους.
Τα όσα μπορούν να
προκύψουν στην περιφέρεια της χώρας, αλλά ακόμη και οι απειλές που
ενδέχεται να κληθεί να αντιμετωπίσει εντός του 2013, κάνουν την ανάγκη
για πραγματικό συμμάζεμα και νοικοκύρεμα των Ενόπλων Δυνάμεων,
επιτακτική. Και απ΄ αυτή τη λογική δεν μπορεί να εξαιρεθούν οι
υπάρχοντες εξοπλισμοί της.
Την ίδια ώρα ο
σημαντικότερος παράγοντας για την εύρυθμη λειτουργία του στρατεύματος,
τα στελέχη και το προσωπικό του, βρίσκονται σε πραγματική μάχη
καθημερινής επιβίωσης. Έχοντας υποστεί δραματικές μειώσεις, χωρίς καμία
βοήθεια από πουθενά, οι στρατιωτικοί καλούνται να είναι έτοιμοι για όλα.
Και θα είναι.
Όμως αυτό δεν σημαίνει
ότι η αδυναμία των κυβερνήσεων των τελευταίων τριών ετών να
υπερασπιστούν τα αυτονόητα στις ΕΔ δεν θα έχει σοβαρές επιπτώσεις. Η
μαζική φυγή έμπειρων, άξιων και καταρτισμένων στελεχών αναμένεται
σύντομα να κορυφωθεί. Η έλλειψη οποιασδήποτε προοπτικής και ελπίδας,
απειλεί να απλώσει παντού ένα πέπλο απαξίωσης που μπορεί να αποδειχτεί
καταστροφικό. Και όπως σχεδόν όλοι οι άνθρωποι της Άμυνας έχουν
επισημάνει, η χώρα μπορεί να αντέξει τα πάντα , όχι όμως τη κατάρρευση
των Ενόπλων Δυνάμεων.
Το καμπανάκι θα χτυπήσει
και στο σημερινό ΚΥΣΕΑ. Ελπίζουμε κι ευχόμαστε ότι αυτή τη φορά θα
ακουστεί. Γιατί αυτή τη φορά, μπορεί να' ναι το τελευταίο...