Λέει ο Ιερός Χρυσόστομος: «εάν έχεις πρόβλημα σατανικό και καλέσεις εις το σπίτι σου τον ιερέα για να σου κάνει αγιασμό ή να σου διαβάσει τους εξορκισμούς ή να σου κάνει Άγιο Ευχέλαιο και εάν πληρωθεί ο ιερεύς, δεν φεύγει ο διάβολος, αλλά ριζώνει!»
Σας το είπα, το επαναλαμβάνω, το τονίζω! Πρέπει να είναι αφιλοχρήματος παντελώς ο ιερεύς που θα κάνει την δουλειά αυτή! Διότι το να βγάζει δαιμόνια ο ιερεύς είναι χάρισμα Θεού, είναι Χάρις Θεού. Και η Χάρις του Θεού δεν πληρώνεται, δεν πουλιέται και δεν αγοράζεται.
Όταν ο Χριστός έβγαλε τους δαίμονες από τον δαιμονισμένο Γεργεσηνό, πήρε άδεια ο διάβολος από τον Χριστό για να μπούνε οι δαίμονες εις τους χοίρους. Γι’ αυτό δεν μπορεί να μπει ο διάβολος μέσα μας, αν δεν πάρει άδεια από τον Χριστό μας.
Ο διάβολος δεν μπαίνει όπου-όπου για να δαιμονίσει τον άνθρωπο. Μπαίνει εκεί όπου υπάρχει αιτία. Όταν είσαι μέσα στην πορνεία - για παράδειγμα - και έρχεσαι και Κοινωνείς, τί θα έρθει να σου κάνει ο διάβολος; Θα μπει μέσα σου, όπως μπήκε στον Ιούδα. Μόλις κοινώνησε ο Ιούδας, τότε μπήκε ο διάβολος μέσα του.
Μόνο όταν ο ιατρός σου πει “δεν έχεις τίποτε” και εσύ πονείς και υποφέρεις (λόγω δαιμονικής επήρειας) τότε θα έρθεις στην Εκκλησία να θεραπευτείς από τον πόνο.
Παράδειγμα: Έχω τρία κρούσματα δαιμονισμένων παιδιών, που ήρθαν στο Ναό του Αγίου Γεωργίου. Τα τρία αυτά κρούσματα με έδωσαν ένα φοβερό μάθημα! Τα τρία αυτά νεαρά παιδιά, δαιμονισμένα, είχαν ένα εμπόδιο στη ζωή τους, μία δυσκολία. Και αυτή η δυσκολία άρχισε να μεγαλώνει και να μεγαλώνει… και μπήκαν στη μέση οι συγγενείς, οι αδελφοί, οι γνωστοί και να λέγουν εις τον πατέρα και την μάνα:
- Ένα λείπει στο παιδί σου και δεν το έχεις… Να το πας σε γυναίκες!
Έπιασαν τα παιδιά τους αυτοί οι 3 πατεράδες, με τη συγκατάθεση και της μάνας και τα επήγαν εις τον τόπο της αμαρτίας (σε πορνείο). Και από εκείνη τη στιγμή ενθρονίστηκε ο διάβολος στα παιδιά αυτά, όπως κάθεται ο ηγεμόνας επάνω εις τον θρόνο.
Αφού πέρασαν οι πρώτες εκδηλώσεις, μετά ήρθαν εις την Εκκλησία για να εύρουν τη θεραπεία τους. Και τι επέτρεψεν ο Θεός; Επέτρεψεν ο Θεός αδελφοί μου, να τρώνε οι πατεράδες τέτοιο ξύλο απ’ αυτούς τους δαίμονες, που ενθυμούμαι την πρώτη περίπτωση! Εστεκόταν το παιδί εις την πόρτα της Εκκλησίας και περίμενε τον πατέρα του να έλθει μέσα. Και όπως εστεκόταν εις την πόρτα το παιδί και περίμενε τον πατέρα, σήκωνε το χέρι του και του έδινε μία εις το σβέρκο και έπεφτε κάτω ο πατέρας! Τί να κάνει το παιδί; Δαιμονισμένο ήτανε, δεν μπορούσε να κάνει… Αλλά εγώ έβλεπα άλλα πράγματα. Έβλεπα ότι ο Θεός το επέτρεπε: εσύ που με πήγες εκεί, έλα να πληρωθείς τώρα.
Αυτά γίνονται αδελφοί μου εις τον 20ο αιώνα. Θέλουμε να δώσουμε τα παιδιά μας μέσα εις την αμαρτία για να ξυπνήσουν. Ξυπνούν, πολύ ωραία ξυπνούν, αλλά πέφτουν εις τα δεσμά του διαβόλου. Και τι δεσμά!..
(π. Σάββας Αχιλλέως – ομιλία 211 Περί Εκκλησιασμού)
