του το είχαν απαγορεύσει οι γιατροί.
Ένα μεσημέρι,φεύγοντας από το Θέατρο Μουσούρη,σταθήκαμε γιατί του είχε κοπεί η ανάσα.Είχε πιει πολλά ούζα και τον είχαν πειράξει.
Τότε, με το θάρρος της παλιάς φιλίας,τον ρώτησα γιατί αυτοκτονεί.
''Το είπες, αυτοκτονώ''μου απάντησε χαμηλόφωνα.
Πώς μπόρεσε να συνταιριαστεί η ηθελημένη αποχώρηση από τη ζωή με μιαν άλλη πτυχή της προσωπικότητάς του,τη θρησκευτικότητα, δεν κατάλαβα.
Μεγαλωμένος στην Πόλη,στη χριστιανική της ατμόσφαιρα,ήξερε όλα τα τροπάρια και όλατα κοντάκια, και τα στιχηρά,και τα ιδιόμελα,και όταν τύχαινε να πάμεμαζί στην εκκλησία,τον άκουγα να σιγοψέλνει τις υπέροχες βυζαντινές μελωδίες με κατάνυξη.
Δεν κοιμήθηκε ποτέ νύχτα χωρίς να προσευχηθεί και δεν ήταν η προληπτική συνήθεια ή συναλλαγή που επιζητούν πολλοί άνθρωποι με το Θείο,αλλά ήταν η προσευχή ενός θρησκευόμενου ανθρώπου,που θέλει στο τέλος της μέρας
να ξεφορτώσει τη βεβαρημένη του ψυχή.
Ο Δημήτρης Μυράτ για τον Βασίλη Λογοθετίδη.
Ο Δημήτρης Χορν είχε πει για εκείνον: «Αν δεν υπήρχε το εμπόδιο της γλώσσας, θα είχε αναγνωριστεί από όλο τον κόσμο ως ένας από τους μεγαλύτερους ηθοποιούς της εποχής μας». Η θρυλική σκηνή «Τσίριο Μανώλη» από την ταινία «Ένα βότσαλο στη λίμνη» με τον Λογοθετίδη να πίνει ουίσκι και να πνίγεται ήταν τόσο ρεαλιστική που οι τεχνικοί διέκοψαν το γύρισμα για να τον σώσουν.Η αδελφή του στην Αμερική και ο αδελφός του στην Κωνσταντινούπολη. Όσοι τον έζησαν, περιγράφουν έναν μοναχικό άνθρωπο που απέφευγε τις κοσμικές εμφανίσεις, έμενε μόνος του στο Παλαιό Φάληρο και είχε αφιερώσει τη ζωή του στο θέατρο. Οι γείτονες του τον θυμούνται να τρώει καθημερινά μόνος, σε εστιατόριο της γειτονιάς του.
Στις περισσότερες εμφανίσεις του, παρτενέρ του ήταν η Ίλια Λιβυκού, με
την οποία υπήρξαν ζευγάρι και στη ζωή, χωρίς όμως ποτέ να παντρευτούν.
Το 1957 είχε πάθει έμφραγμα και παρά τις συστάσεις των γιατρών συνέχιζε
κανονικά τις επαγγελματικές του δραστηριότητες. Πέθανε στο σπίτι του στο
Παλαιό Φάληρο το απόγευμα του Σαββάτου 20 Φεβρουαρίου 1960 σε ηλικία 62
ετών, ενώ ετοιμαζόταν να πάει στο θέατρο του. Την ώρα που ξυριζόταν,
έπαθε καρδιακή προσβολή. Είχε εξομολογηθεί στους φίλους του ότι θα ήθελε
να πεθάνει στο θέατρο.
Η κηδεία του στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών έγινε δημοσία δαπάνη και με
εντολή του τότε πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή, η σορός του τέθηκε
σε λαϊκό προσκύνημα. Περισσότεροι από 50.000 άνθρωποι είχαν πλημμυρίσει
τους δρόμους γύρω από τη Μητρόπολη Αθηνών. Ανάμεσα στα εκατοντάδες
στεφάνια στη μνήμη του, ξεχώρισε ένα που έγραφε: «Ανώνυμος θεατής απ’
την πλατεία».
