π.Διονύσιος Ταμπάκης
ΕΧΘΕΣ το βράδυ λίγο πριν κλείσουμε την Εκκλησούλα μας διάβηκε απ’τ’Ανάπλι μία νέα Ελληνοαμερικάνα, η Ζωή, από το μακρινό Σαν Φρανσίσκο.
Ψηλή, ευγενής και με αριστοκρατική και λεπτεπίλεπτη θωριά σαν τις παλιές Μικρασιάτες Ελληνοπούλες.
Μας είπε με περηφάνια και σε σπαστά Ελληνικά πως κατάγεται τα ιερά χώματα της Σμύρνης αφού εκεί γεννήθηκε και μεγάλωσε ο Παππούς της όπως και ο δικός μου .
Την αισθάνθηκα ξάφνου τότε σαν ισόβια και αληθινή αδελφή μου έστω και αν πρώτη φορά την συναντούσα στην ζωή μου.
Ποιος ξέρει αν οι παππούδες μας ,πρίν 100 χρόνια σχεδόν ,παίζανε μαζί στα μυρίπνοα σοκάκια της Σμύρνης; Αν μαζί καρδιοχτύπησαν τότε στην σφαγή,πέρα στην αιματοβαμμένη θάλασσα και στην μακρινή απαρηγόρητη προσφυγιά;
Σήμερα η Ζωή κάμει της ζωής της το ταξίδι, στην πατρίδα της ψυχής και της γενιάς της και ταξιδεύει αεροπορικώς για την Σμύρνη,να ανταμώσει εκεί και να ψηλαφίσει τις γειτονιές που γεννήθηκε και ανέπνευσε ο Παππούς της...και εγώ στέκομαι δίπλα της τόσο μικρός και άτολμος που δεν το πήρα ακόμη απόφαση να αλαργέψω έως εκεί...στα πατρογονικά μας χώματα που ακόμη μυρίζει το μοσχοθυμίαμα που βγαίνει από το Ιερό της Αγία Φωτεινής και να ακούσω τα σήμαντρα που λαλούν απ’το ψηλό καμπαναριό της, προσκαλώντας μας αιώνες τώρα στις ανθοστόλιστες γειτονιές του γένους μας της «Σμύρνης».
π.Διονύσιος Ταμπάκης
