Αδελφοί μου, Χριστός ανέστη!
Θα ήθελα ταπεινά να αναφερθώ σε μια πνευματική ασθένεια που υπάρχει δυστυχώς στους περισσότερους σημερινούς ορθοδόξους χριστιανούς και δεν είναι άλλη, από την ζήλια. Η ζήλια είναι ένα φοβερό πάθος, ένα σαράκι που κατατρώει την ψυχή του ανθρώπου, που δεν τον αφήνει να ησυχάσει, να ηρεμήσει, μέχρι να ικανοποιηθεί το αίτημά της.
Η ζήλια είναι αποτέλεσμα μεγάλης ελλείψεως αγάπης προς τον πλησίον. Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, όλοι ζηλεύουμε, τρελαινόμαστε όταν βλέπουμε ότι κάποιος άλλος είναι καλύτερος, πιο όμορφος, πιο χαμογελαστός, από εμάς, δεν μπορούμε να το δεχτούμε, τόσο μεγάλη ιδέα έχουμε για τον εαυτό μας. Αχ, και θέλουμε να λεγόμαστε και χριστιανοί. Αδέρφια μου, ας απαλλαχτούμε από αυτό το πάθος, ας ικετέψουμε με δάκρυα τον Χριστό να μας το πάρει, δεν μας κάνει καλό, ούτε ψυχικά ούτε σωματικά, όσο το συντηρούμε. Μας καταστρέφει.
Ας προσπαθήσουμε από σήμερα να προσευχόμαστε έμπονα γι’ αυτούς που ζηλεύουμε, όταν τους συναντούμε να τους ευεργετούμε με τα καλά μας λόγια και έτσι σιγά σιγά θα τους αγαπήσουμε αληθινά. Ας δώσουμε μια ευκαιρία στον εαυτό μας να ευτυχήσει, διώχνοντας το φοβερό αυτό πάθος από μέσα μας. Είμαστε χριστιανοί, άνθρωποι δηλαδή απέραντης αγάπης, ας το δείξουμε λοιπόν και ας μην ζηλεύουμε ο ένας τον άλλον, αλλά να χαιρόμαστε με την επιτυχία του και να κλαίμε με τον πόνο του. Αυτό μας προστάζει ο θείος Απόστολος Παύλος, ας το εφαρμόσουμε, αμήν.
Καλή δύναμη, καλόν αγώνα, χαίρετε!
Με πολλή αγάπη, ένας ανάξιος δούλος του Θεού
