Κατηγοροῦν κάποιοι μεγαλόσχημοι τοὺς κληρικοὺς καὶ λαϊκοὺς ἐκείνους ποὺ ἔχουν κάποιες ἐπιφυλάξεις γιὰ τὴν ἐπικείμενη Μεγάλη Σύνοδο, ὅτι δὲν κάνουν ὑπακοὴ στὴν Ἐκκλησία καὶ δὲν δείχνουν πειθαρχία.
Καὶ ὅταν λέγουν Ἐκκλησία, ἐννοοῦν αὐτάρεσκα καὶ ἀταπείνωτα τὸν ἑαυτό τους ἢ κάποια ἐκκλησιαστικὰ κέντρα ἀποφάσεων καὶ κάποια πρόσωπα ὑψηλὰ ἱστάμενα στὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστικὴ ἱεραρχία.
Δὲν ὑπάρχει ὅμως χειρότερο ἐπιχείρημα μέσα στὴν ἱστορία τῆς Πίστεως ἀπὸ τὸ νὰ χρησιμοποιεῖται ἡ ἀρετὴ τῆς ὑπακοῆς καὶ ἡ ἀνάγκη τῆς ἑνότητος γιὰ τὴν ἀναίρεση τοῦ θεοσδοτου δώρου τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς λογικῆς καὶ μάλιστα μὲ ἀποτέλεσμα τὴν παραχάραξη τῆς Ἀλήθειας. «Αὐτοῦ ἀκούετε», φωνάζει ὁ Ἅγιος Θεὸς ἀπὸ τὸ ὕψος τοῦ θαβωρίου ὅρους τῆς Μεταμορφώσεως.
Ὁ δὲ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέγει χαρακτηριστικά: «ποίησον φίλους διὰ τὸν Χριστὸν καὶ ἐχθροὺς διὰ τὸν Χριστόν». Δὲν ὑπηρετοῦμε λοιπὸν πρόσωπα οὔτε κολακεύουμε καὶ χαϊδεύουμε ἀξιώματα καὶ θρόνους χάριν τοῦ ὁποιουδήποτε δικοῦ μας συμφέροντος καὶ σὲ βάρος τῆς ἀλήθειας. Τὴν Ἀλήθεια καὶ τὸν Χριστὸ ὑπηρετοῦμε «πάσῃ θυσίᾳ». Δηλαδή, «ὦ ἀνόητοι καὶ βραδεῖς τῇ καρδίᾳ» ἐπικριτὲς τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς δημοκρατίας, τί ἔπρεπε νὰ κάνει ὁ ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικὸς στὴ ψευδοσύνοδο τῆς Φερράρας Φλωρεντίας σύμφωνα μὲ τὴ δική σας σκέψη; Νὰ ὑπακούσει στὸν πατριάρχη καὶ στὸ βασιλιὰ σὲ βάρος τῆς ἀλήθειας καὶ νὰ ὑπογράψει τὴν ὑποταγὴ στὸν Πάπα; Μὰ ἀκριβῶς αὐτὴ ἡ στάση του, αὐτὸ τὸ ΟΧΙ, εὐλογήθηκε ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ ἐπαινέθηκε ἀπὸ τὸ λαὸ καὶ παραμένει μέχρι σήμερα ὁ «Ἄτλας τῆς Ὀρθοδοξίας».
Μέσα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία λοιπὸν τίποτε δὲν εἶναι αὐτονόητο καὶ δεδομένο. Τί σημαίνει ὅτι κάποιος εἶναι Πατριάρχης ἢ Ἐπίσκοπος ἢ Θεολόγος; Πόσους τέτοιους ἔχει καταδικάσει καὶ ἀναθεματίσει ἡ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας ὡς αἱρετικούς; Ἀκόμη καὶ πολυπληθεῖς συνόδους ἀνακήρυξε ληστρικές. Ὅλοι κρίνονται στὴν Ὀρθοδοξία.
Πρωτίστως πρέπει νὰ ποῦμε ὅτι Ἐκκλησία εἴμαστε ὅλοι. Κλῆρος καὶ λαός. Εἴμαστε «ὁ Χριστὸς καὶ ἐμεῖς μέσα στοὺς αἰῶνες», ὅπως λέγει ὁ ἱερὸς Αὐγουστίνος. Ἐκκλησία εἶναι Ὁ Χριστός, Τὸ Εὐαγγέλιο, Ἡ Ἀλήθεια, ὁ Ἐπίσκοπος, Τὸ Ἱερατεῖο, Τὸ Θυσιαστήριο καὶ Ὁ πιστὸς Λαός. Ὅλα μαζί. Ὄχι λαοκρατία οὔτε ὅμως καὶ κληρικοκρατία. Ὄχι ἀναρχία οὔτε ὅμως καὶ ἰσοπεδωτικὴ ὁμοιομορφία. Συνοδικότητα καὶ Ὁμοφωνία. Τὸ τεκμήριο τῆς Ἀλήθειας τελικὰ βρίσκεται στὸν πιστὸ λαό. Τὸ εἶπαν αὐτὸ οἱ Πατριάρχες τῆς Ἀνατολῆς στὸν Πάπα τὸ 1848: «…Ἔπειτα παρ᾽ ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησαν ποτὲ εἰσαγαγεῖν νέα, διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστιν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός, ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὐτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων αὐτοῦ, ὡς ἔργῶ ἐπειράθησαν καὶ πολλοὶ τῶν ἀπὸ τοῦ σχίσματος Παπῶν τε καὶ Πατριαρχῶν Λατινοφρόνων μηδὲν ἀνύσαντες…».
Ὁ Χριστός μας ἐπίσης ὅταν ἀπέστειλε τοὺς μαθητές Του στὰ ἔθνη, τοὺς εἶπε «διδάσκοντες αὐτοὺς πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν», δηλαδή: «δὲν θὰ λέτε ἄλλα ἀντ᾽ ἄλλων καὶ δικά σας πράγματα, ἀλλὰ μόνο ὅλα ὅσα σᾶς ἔδωσα Ἐγὼ ὡς ἐντολές».
Λοιπόν, δὲν ἔχουμε τὸ δικαίωμα νὰ διαβάζουμε καὶ νὰ κρίνουμε, ἂν αὐτὰ ποὺ ἑτοιμάζονται στὴ Μεγάλη Σύνοδο εἶναι μέσα στὴν Ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας;
Δὲν κατακρίνουμε πρόσωπα, κείμενα κρίνονται μὲ βάση τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὴν ἱερὰ Παράδοση. Ἔλεος!
Καὶ αὐτὸ τὸ πανανθρώπινο δικαίωμα τῆς ἐλευθερίας τῆς σκέψεως καὶ τοῦ λόγου θὰ τὸ στερήσουν οἱ ἀρνητὲς τῆς πολυφωνίας καὶ τῆς συνοδικότητος;
Δηλαδὴ δὲν πρέπει νὰ ἐκφράσουν τὴ γνώμη τους κληρικοί, θεολόγοι, ἐπίσκοποι, Ἅγιον Ὄρος, ἀδελφότητες;
Ἀκόμη καὶ τὰ κοσμικὰ νομοσχέδια τίθενται σὲ ἀνοιχτὴ διαβούλευση. Χειρότεροι καὶ ἀπὸ τοὺς κοσμικοὺς θὰ γίνουν οἱ ἐκκλησιαστικοὶ ἄρχοντες;
Θεολογικὰ κείμενα κρίνονται λοιπόν, καθὼς πρέπει νὰ γίνεται, ἀπὸ τὸν συμμετέχοντα εὐσεβῆ λαό, ὁ ὁποῖος δὲν εἶναι ὑποδεέστερος στὴν ἔρευνα καὶ ἀποτίμηση τῆς ἀλήθειας τοῦ Χριστοῦ. Δὲν εἶναι τυφλὰ ποντίκια οἱ ἄνθρωποι οὔτε ζαλισμένο κοπάδι οἱ Χριστιανοί. Ποῦ φτάσαμε ἐπιτέλους; Νὰ ἀντιγράφωνται στὴν Ἐκκλησιαστικὴ ζωὴ παπικὲς ἰσοπεδωτικὲς πρακτικὲς καὶ νὰ μιμεῖται ἡ ἀνελεύθερη κομματικὴ πειθαρχία τῶν πολιτικῶν σχηματισμῶν;
Δυστυχῶς.
Ἀσφαλῶς καὶ δὲν θὰ τοὺς ἀκολουθήσει σὲ αὐτὸ τὸ δρόμο ὁ Πιστὸς Λαὸς οὔτε θὰ αὐτοκαταργηθεῖ, ἐπειδὴ τὸ θέλουν μερικοί.
Καὶ ὅταν λέγουν Ἐκκλησία, ἐννοοῦν αὐτάρεσκα καὶ ἀταπείνωτα τὸν ἑαυτό τους ἢ κάποια ἐκκλησιαστικὰ κέντρα ἀποφάσεων καὶ κάποια πρόσωπα ὑψηλὰ ἱστάμενα στὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστικὴ ἱεραρχία.
Δὲν ὑπάρχει ὅμως χειρότερο ἐπιχείρημα μέσα στὴν ἱστορία τῆς Πίστεως ἀπὸ τὸ νὰ χρησιμοποιεῖται ἡ ἀρετὴ τῆς ὑπακοῆς καὶ ἡ ἀνάγκη τῆς ἑνότητος γιὰ τὴν ἀναίρεση τοῦ θεοσδοτου δώρου τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς λογικῆς καὶ μάλιστα μὲ ἀποτέλεσμα τὴν παραχάραξη τῆς Ἀλήθειας. «Αὐτοῦ ἀκούετε», φωνάζει ὁ Ἅγιος Θεὸς ἀπὸ τὸ ὕψος τοῦ θαβωρίου ὅρους τῆς Μεταμορφώσεως.
Ὁ δὲ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέγει χαρακτηριστικά: «ποίησον φίλους διὰ τὸν Χριστὸν καὶ ἐχθροὺς διὰ τὸν Χριστόν». Δὲν ὑπηρετοῦμε λοιπὸν πρόσωπα οὔτε κολακεύουμε καὶ χαϊδεύουμε ἀξιώματα καὶ θρόνους χάριν τοῦ ὁποιουδήποτε δικοῦ μας συμφέροντος καὶ σὲ βάρος τῆς ἀλήθειας. Τὴν Ἀλήθεια καὶ τὸν Χριστὸ ὑπηρετοῦμε «πάσῃ θυσίᾳ». Δηλαδή, «ὦ ἀνόητοι καὶ βραδεῖς τῇ καρδίᾳ» ἐπικριτὲς τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς δημοκρατίας, τί ἔπρεπε νὰ κάνει ὁ ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικὸς στὴ ψευδοσύνοδο τῆς Φερράρας Φλωρεντίας σύμφωνα μὲ τὴ δική σας σκέψη; Νὰ ὑπακούσει στὸν πατριάρχη καὶ στὸ βασιλιὰ σὲ βάρος τῆς ἀλήθειας καὶ νὰ ὑπογράψει τὴν ὑποταγὴ στὸν Πάπα; Μὰ ἀκριβῶς αὐτὴ ἡ στάση του, αὐτὸ τὸ ΟΧΙ, εὐλογήθηκε ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ ἐπαινέθηκε ἀπὸ τὸ λαὸ καὶ παραμένει μέχρι σήμερα ὁ «Ἄτλας τῆς Ὀρθοδοξίας».
Μέσα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία λοιπὸν τίποτε δὲν εἶναι αὐτονόητο καὶ δεδομένο. Τί σημαίνει ὅτι κάποιος εἶναι Πατριάρχης ἢ Ἐπίσκοπος ἢ Θεολόγος; Πόσους τέτοιους ἔχει καταδικάσει καὶ ἀναθεματίσει ἡ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας ὡς αἱρετικούς; Ἀκόμη καὶ πολυπληθεῖς συνόδους ἀνακήρυξε ληστρικές. Ὅλοι κρίνονται στὴν Ὀρθοδοξία.
Πρωτίστως πρέπει νὰ ποῦμε ὅτι Ἐκκλησία εἴμαστε ὅλοι. Κλῆρος καὶ λαός. Εἴμαστε «ὁ Χριστὸς καὶ ἐμεῖς μέσα στοὺς αἰῶνες», ὅπως λέγει ὁ ἱερὸς Αὐγουστίνος. Ἐκκλησία εἶναι Ὁ Χριστός, Τὸ Εὐαγγέλιο, Ἡ Ἀλήθεια, ὁ Ἐπίσκοπος, Τὸ Ἱερατεῖο, Τὸ Θυσιαστήριο καὶ Ὁ πιστὸς Λαός. Ὅλα μαζί. Ὄχι λαοκρατία οὔτε ὅμως καὶ κληρικοκρατία. Ὄχι ἀναρχία οὔτε ὅμως καὶ ἰσοπεδωτικὴ ὁμοιομορφία. Συνοδικότητα καὶ Ὁμοφωνία. Τὸ τεκμήριο τῆς Ἀλήθειας τελικὰ βρίσκεται στὸν πιστὸ λαό. Τὸ εἶπαν αὐτὸ οἱ Πατριάρχες τῆς Ἀνατολῆς στὸν Πάπα τὸ 1848: «…Ἔπειτα παρ᾽ ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησαν ποτὲ εἰσαγαγεῖν νέα, διότι ὁ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστιν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός, ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὐτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων αὐτοῦ, ὡς ἔργῶ ἐπειράθησαν καὶ πολλοὶ τῶν ἀπὸ τοῦ σχίσματος Παπῶν τε καὶ Πατριαρχῶν Λατινοφρόνων μηδὲν ἀνύσαντες…».
Ὁ Χριστός μας ἐπίσης ὅταν ἀπέστειλε τοὺς μαθητές Του στὰ ἔθνη, τοὺς εἶπε «διδάσκοντες αὐτοὺς πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν», δηλαδή: «δὲν θὰ λέτε ἄλλα ἀντ᾽ ἄλλων καὶ δικά σας πράγματα, ἀλλὰ μόνο ὅλα ὅσα σᾶς ἔδωσα Ἐγὼ ὡς ἐντολές».
Λοιπόν, δὲν ἔχουμε τὸ δικαίωμα νὰ διαβάζουμε καὶ νὰ κρίνουμε, ἂν αὐτὰ ποὺ ἑτοιμάζονται στὴ Μεγάλη Σύνοδο εἶναι μέσα στὴν Ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας;
Δὲν κατακρίνουμε πρόσωπα, κείμενα κρίνονται μὲ βάση τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὴν ἱερὰ Παράδοση. Ἔλεος!
Καὶ αὐτὸ τὸ πανανθρώπινο δικαίωμα τῆς ἐλευθερίας τῆς σκέψεως καὶ τοῦ λόγου θὰ τὸ στερήσουν οἱ ἀρνητὲς τῆς πολυφωνίας καὶ τῆς συνοδικότητος;
Δηλαδὴ δὲν πρέπει νὰ ἐκφράσουν τὴ γνώμη τους κληρικοί, θεολόγοι, ἐπίσκοποι, Ἅγιον Ὄρος, ἀδελφότητες;
Ἀκόμη καὶ τὰ κοσμικὰ νομοσχέδια τίθενται σὲ ἀνοιχτὴ διαβούλευση. Χειρότεροι καὶ ἀπὸ τοὺς κοσμικοὺς θὰ γίνουν οἱ ἐκκλησιαστικοὶ ἄρχοντες;
Θεολογικὰ κείμενα κρίνονται λοιπόν, καθὼς πρέπει νὰ γίνεται, ἀπὸ τὸν συμμετέχοντα εὐσεβῆ λαό, ὁ ὁποῖος δὲν εἶναι ὑποδεέστερος στὴν ἔρευνα καὶ ἀποτίμηση τῆς ἀλήθειας τοῦ Χριστοῦ. Δὲν εἶναι τυφλὰ ποντίκια οἱ ἄνθρωποι οὔτε ζαλισμένο κοπάδι οἱ Χριστιανοί. Ποῦ φτάσαμε ἐπιτέλους; Νὰ ἀντιγράφωνται στὴν Ἐκκλησιαστικὴ ζωὴ παπικὲς ἰσοπεδωτικὲς πρακτικὲς καὶ νὰ μιμεῖται ἡ ἀνελεύθερη κομματικὴ πειθαρχία τῶν πολιτικῶν σχηματισμῶν;
Δυστυχῶς.
Ἀσφαλῶς καὶ δὲν θὰ τοὺς ἀκολουθήσει σὲ αὐτὸ τὸ δρόμο ὁ Πιστὸς Λαὸς οὔτε θὰ αὐτοκαταργηθεῖ, ἐπειδὴ τὸ θέλουν μερικοί.
Τῆς «Χριστιανικής Εστίας Λαμίας»
