Δέν χάνομαι στά τάρταρα, μονάχα ξαποσταίνω,στή ζωή ξαναφαίνομαι καί λαούς ἀνασταίνω...

Οἱ σημερινοί ὅμως Ἕλληνες εἴμαστε ἄτυχοι-τυχεροί. Ἄτυχοι γιατί ζοῦμε τήν ξεφτίλα τοῦ σημερινοῦ ψευτορωμαίικου καί τυχεροί γιατί μποροῦμε νά γίνουμε ἐμεῖς οἱ θεμελιωτές τῆς 3ης ἱστορικής ἐντολής τοῦ Ἑλληνισμοῦ.

σχόλιο Κάλλη Ελευθεριάδου : Διαβάστε το... ἀφορᾶ τόν ἑλληνισμό μας, τό Ῥωμαίϊκο... γιά νά μήν ξεχνᾶμε πώς... Ἕλληνας εἶναι ὁ παγκόσμιος ἄνθρωπος καί Ῥωμηός, ὁ ἅγιος Ἕλλην.


"Μόνο ἐμεῖς, ὅσοι νοιώθουμε τήν δική μας τήν πατρίδα, μποροῦμε νά νοιώσουμε καί τῶν ἄλλων τίς πατρίδες. Πρῶτα πρέπει νά νοιώσω τόν ἐαυτό μου καλά, ἔπειτα καλά τό ἔθνος μου κι ἐτσι φθάνω στήν ἀνθρωπότητα. Ὅσοι λένε πώς εἶναι κοσμοπολίτες καί δέν περνοῦν ἀπό ὅλα αὐτά τά στάδια δέν μποροῦν νά νοιώσουν τήν ἀνθρωπότητα." - Ἴων Δραγούμης, δολοφονηθής τῆ 30η Ἰουλίου 1920Δέν χάνομαι στά τάρταρα, μονάχα ξαποσταίνω,στή ζωή ξαναφαίνομαι καί λαούς ἀνασταίνω...

Εὐτυχεῖς οἱ Ἕλληνες πού ἀξιώθηκαν νά ζήσουν σέ περιόδους μεγάλης ἀκμῆς τοῦ Ἑλληνισμοῦ.

Πολύ πιό ἄξιοι ὅμως οἱ Ἕλληνες πού ἔζησαν στίς ἐνδιάμεσες «μαύρες» περιόδους τοῦ γένους καί στάθηκαν ἱκανοί νά κρατήσουν ἀναμμένη τήν  «δάδα» μέχρι νά ἀνατείλει ξανά

ὁ ἥλιος τῆς ἐπόμενης μέρας.

Ὄχι πρός ὄφελος ἀποκλειστικά ἐθνικό, ἀλλά πρός ὄφελος ὅλης τῆς οἰκουμένης. Διότι

«ὁ Ἑλληνισμός ἀφ’ ὅτου φανερώθηκε στόν κόσμο δέν γυρεύη νά φτιάση στενοκέφαλα ἐθνικά ἔργα, παρά ἔργα ἀνθρώπινα, ἀλλά γιά νά τά καταφέρη στερεώνεται πρῶτα καλά μέσα στήν πατρίδα του. Καί ὀνομάζει τούς ἄλλους λαούς βαρβάρους μονάχα γιά νά μήν τούς μιμηθεῖ πάρα πολύ καί χάσει τήν πρωτοτυπία του μαζί μέ τήν περηφάνεια του γιά τήν δική του τήν ψυχή, γιά τόν πολιτισμό του, ἀφοῦ αὐτός ὁ πολιτισμός του ἴσα-ἴσα εἶναι ἡ δύναμη πού δημιουργεῖ ἔργα ἀνθρώπινα» (Ἴων Δραγούμης, Σαμοθράκη σ. 125).

Εἶναι λοιπόν ἀλήθεια πώς οἱ «κορυφώσεις» τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ ἐδράζονται σέ ἀφανεῖς πολλές φορές ἥρωες, σέ ἀκούραστους καί ἐν πολλοῖς ἀγνώστους «σκαπανεῖς» τοῦ ἔθνους, πού σέ ἱστορικές περιόδους παρακμῆς καί κατάπτωσης τοῦ Ἑλληνισμοῦ κρατήσανε ζωντανή τήν ἐθνική μνήμη, τήν συνοχή καί τήν ἑνότητά του. Αὐτούς πού σέ «δίσεκτους» καιρούς διασώζουν τήν Ἑλληνικότητα, μέ ὅ,τι μεγαλειώδες περικλείει αὐτή ἡ λέξη, γιά νά τήν παραδώσουν στίς γενιές πού ἀκολουθοῦν, «χωράφι» ἕτοιμο γιά σπορά καί θερισμό.

Αὐτούς πού βαδίζουν στά «ἀνηφορικά καί δύσβατα μονοπάτια», «νύχτα πάνω στή νύχτα», χωρίς νά γνωρίζουν ἄν θά προλάβουν νά δοῦν τό φῶς τῆς ἐπόμενης μέρας, χωρίς νά τούς νοιάζει ἄν τούς ἀκολουθοῦν, φτάνει πού αὐτοί δέν ἀκολουθοῦν. Γιατί «οἱ ἥρωες προχωροῦν στά σκοτεινά», ὅπως λέει κι ὁ ποιητής.

Ὄχι μέ ἕναν στενοκέφαλο ἐθνικισμό, ὅπως ἐπισημαίνει καί ὁ Ἴων Δραγούμης, ἀλλά μέ τό ἦθος τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἐθνικισμοῦ πού ἡ ἱστορία κατέδειξε ὅτι ἐργάζεται γιά τό καλό ὁλόκληρης τῆς ἀνθρωπότητας. Γιατί «…ὅλοι οἱ προκομμένοι ἄντρες τῶν παλαιῶν Ἑλλήνων, οἱ γοναίγοι ὅλης τῆς ἀνθρωπότης…»

Γιά αὐτό ἡ 29η Μαϊου 1453 δέν εἶναι ἁπλά τό τέλος μιᾶς ἔνδοξης ἑλληνικῆς αὐτοκρατορίας καί τό πέρασμα σέ ἕναν κόσμο πού ἀπό τότε πράγματι πορεύεται χωρίς νόημα καί «κλαίει καί δέρνεται τ’ ἀνθρώπινο κοπάδι». Ἀλλά εἶναι καί ἡ ἡμέρα γέννησης τῆς Μεγάλης Ἰδέας. Τῆς ἰδέας ἐκείνης στό ὄνομα τῆς ὁποίας ἡ «ἀκατάλυτη ψυχή τῶν Σαλαμίνων» θά ἀναστήσει ὄχι μόνο τό Ἔθνος τῶν Ἑλλήνων, ἀλλά καί τούς λαούς ὅλου τοῦ κόσμου.

Ἡ περήφανη ἄρνηση τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου καί ὁ ἡρωικός του θάνατος στίς ἐπάλξεις τῆς Βασιλεύουσας, εἶναι τό χρυσόβουλο μέ τήν αἱμάτινη σφραγίδα μέ τό ὁποῖο τήν ἴδια στιγμή πού ὁ τελευταίος αὐτοκράτορας σφραγίζει τό τέλος τῆς χιλιόχρονης Πόλης, τήν ἴδια στιγμή ἐντέλλεται πρός τό νέο Ἑλληνισμό αὐτή ἠ ἰδέα νά γίνει πράξη.

Τά μαῦρα χρόνια πού ἀκολούθησαν, πλῆθος ἡρώων καί μαρτύρων κράτησαν ἀναμμένη τἠν φλόγα τῆς Μεγάλης Ἰδέας μέσα στόν λαό καί ὅταν ἦρθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου τό γένος ξανασηκώθηκε.

Ὁ ὀμηρικός Ἀχιλλέας, ὁ Λεωνίδας τῆς Σπάρτης, ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος, ὁ Διγενής Ἀκρίτας, ὁ Κωνσταντίνος Παλαιολόγος καί ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ἦταν ὅλοι ἐκεῖ ὅταν ὑψώθηκε τό Ἱερό Λάβαρο γιά νά δείξουν τόν δρόμο στούς Ἕλληνες. Ἡ Ἐπανάσταση αὐτή ἦταν τό πρῶτο βῆμα γιά τήν ἐκπλήρωση τοῦ μεγάλου ὀράματος.

 «Ὑπάρχει ἐν τῆ Ἀνατολή Ἔθνος τό ὁποῖον ἔχει τήν ἀδιάσειστον πεποίθησιν ὄτι, καθώς ἐν τῆ Ἀρχαιότητι ἐξεπλήρωσε μιάν μεγάλην ἱστορικήν ἐντολήν, καθώς ἔπειτα ἐσώθη ἀπό τῆς Θείας Προνοίας ἐπί τῆς Ρωμαϊκῆς κυριαρχίας ἴνα ἐκπληρώση ἐν τῶ μέσῳ αἰώνι δευτέραν μεγάλην ἱστορικήν ἐντολήν, οὔτως βραδύτερον ἐσώθη πάλιν ἀπό τοῦ Θεοῦ τῶν πατέρων αὐτοῦ ἐπί τῆς τουρκικῆς κυριαρχίας ἴνα ἐκπληρώση καί ἐν τοῖς νεωτέροις χρόνοις τρίτην τινά οὐδέν ἦττον μεγάλην ἱστορικήν ἐντολήν, ὅτι, ἐν ἄλλαις λέξεσι, προώρισται νά προεδρεύση εἰς τήν Ἀναβίωσιν τῆς Ἀνατολῆς>>Κωνσταντίνος Παπαρηγόπουλος).

Ὅμως ἡ Δυτική ἀποστασία καί ἡ φιλοσοφική σκευωρία τοῦ Δυτικοῦ Διαφωτισμοῦ στρέβλωσαν τά ἱστορικά δεδομένα, ἀπορρίπτοντας τό ὄραμα τῆς Μεγάλης Ἰδέας στό ὄνομα μιᾶς ἐκ τῆς Ἐσπερίας ἐμφυτευμένης ἑλληνικῆς ἐπαρχιώτικης ἀντίληψης, πού μέ τήν ἄνοδο τῆς δυτικόπληκτης ἀστικῆς τάξης στήν Ἑλλάδα, προκάλεσε τήν μόνιμη κρίση ταυτότητας πού ταλανίζει μέχρι σήμερα τό ἑλληνικό κράτος.Στήν προσπάθειά τους λοιπόν νά πλήξουν τό Ἑλληνικό Ἔθνος καί νά ἀποτρέψουν τήν ἐπανάκαμψη τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ὄχι μόνον ἀφαίρεσαν τά ἐθνικά χαρακτηριστικά ἀπό τό ἑλληνικό κράτος ἀλλά ἔστρεψαν τούς θεσμούς τοῦ κράτους ἐναντίον τοῦ ἔθνους. 

Εἶναι κρῖμα γιά τούς συμπατριώτες μας πού ὑπηρετοῦν αὐτούς τούς θεσμούς, ὅταν ὄχι μόνο δέν ἀντιδροῦν, ἀλλά ὑπηρετοῦν μέ χαρά τούς ἐθνοκτόνους σχεδιασμούς τῶν ἐχθρῶν τῆς πατρίδας.

 Δυστυχώς ὅμως γιά τούς ξένους ἐπίβουλους, τό Ἑλληνικό Ἔθνος ἔχει ἀποδείξει ὅτι συνέχισε νά ὑπάρχει καί σέ ἱστορικές περιόδους ὅπου δέν εἶχε κἄν κράτος. Αὐτοί θά συνεχίσουν νά ὑπάρχουν ὡς ἔθνη ἄν κάποια στιγμή πάψουν νά ὑπάρχουν ὡς κράτη;;;;

 Ἡ ἱστορία θά δείξει.

Οἱ σημερινοί ὅμως Ἕλληνες εἴμαστε ἄτυχοι-τυχεροί. Ἄτυχοι γιατί ζοῦμε τήν ξεφτίλα τοῦ σημερινοῦ ψευτορωμαίικου καί τυχεροί γιατί μποροῦμε νά γίνουμε ἐμεῖς οἱ θεμελιωτές τῆς 3ης ἱστορικής ἐντολής τοῦ Ἑλληνισμοῦ .

 

Σέ λίγες μέρες τό Ἔθνος γιορτάζει τήν ἔνδοξη Ἐπανάστασή του, πού ξεκίνησε τό 1821, ἀλλά πού δέν ὁλοκληρώθηκε ἀκόμη. Ἀξίζει λοιπόν νά μνημονεύσουμε ἕνα μικρό ἀπόσπασμα ἀπό τήν διδακτική ἐπιστολή πού ἄφησε ζωντανή παρακαταθήκη ὁ στρατηγός Μακρυγιάννης πρός τούς Ἕλληνες ὅλων τῶν γενεῶν:;:

«Ἀγαπητά μου παιδιά,

μαζί μέ πολλούς ἄλλους ἄξιους καί γενναίγους Ἕλληνες πολεμήσαμε καί λευτερώσαμε τοῦτο τόν τόπο πού πατάᾶε ἐσεῖς.

Ἄν ἤθελ' ἐμεῖς, γιά νά γλυτώσουμε ἀπό τήν τυραγνία καί τά βάσανα, νά γίνουμε Τοῦρκοι, ὅπως ἔγιναν καμπόσοι τότε, θά σᾶς εἶχαν γεννημένους χανούμισσες κι ὄχι Ρωμαίϊσσες Χριστιανές καί μέ τοῦτο θά ἤστενε κι ἐσεῖς Τοῦρκοι. Καί θά παίρνατε πάνω σας καί τά κρίματα τοῦ μολεμένου αὐτοῦ Ἔθνους, πού ἐσώριασε τόσα ἀδικοχαμένων καί ἀτιμασμένων κουφάρια ἀπάνω στή γῆ.

Κι ἄν θέλαμε μεῖς νά σεργιανᾶμε μέ τές καρρότσες τῆς βασιλείας, φορτωμένοι τά παράσημα, καί νά μᾶς φυλεύουν οἱ Μπαυαροί τιμές καί περιουσίες, ἤθελ' ἀφήσομε τόν Κωλέττη μέ τούς μισσιονάριους καί τούς ξένους πρέσβεις νά μᾶς ἀλλάξουνε τήν πίστη καί τότε κι ἐσεῖς θα 'χατε γεννηθεῖ ἀπό μάννες Φράγκισες καί θά κάνατε ἀνάποδα τό σταυρό σας. Καί θά στοχαζόσασταν ὅτι ἐχρειάστη νά χυθεῖ ποτάμι τό αἷμα τόσων παλληκαριῶν καί ἡρώων τῆς πατρίδος, γιά νά χάσετε ἐλεύτεροι τήν πίστη πού εἴχατε σκλαβωμένοι.

Τώρα ὅμως ζεῖτε πάνω σέ τοῦτο τό ματωμένο καί καπνισμένο χῶμα καί λογαριάζεστε Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί καί ὅσοι ἔχετε μέσα σας καρδιά καί νοῦ, τό 'χετε γιά τήν πιό τρανή χαρά σας, κορώνα στό κεφάλι. Νά μή θαρρείτε ὅμως πώς ἔτσι κοιμηθήκαμε ἀπό βραδίς Τοῦρκοι καί ξυπνήσαμε Ἕλληνες. Ἐχρειάστηκε νά θυσιάσουμε ἀρετή καντάρια καί κόπους καί αἵματα γι' αὐτή τήν ἐλευθερία πού ἔχετε ἐσεῖς. Ὅτι ἡ ἐπανάσταση δέν ἔγινε τό '21,μονάχα κάθε ὥρα καί στιγμή

ἀπό τότε πού πῆρε ὁ Ἀγαρηνός τήν Πόλη, μέ κάθε σφαγή καί ἁρπαγή καί  ἀτιμία πού σήκωνε ὁ σβέρκος τοῦ σκλάβου, γιά νά προσκυνήσει καί δέν προσκύναγε, γίνονταν μιά ἐπανάσταση. Κι ὅλες αὐτές οἱ ἐπαναστάσεις γνωστῶν καί ἀγνώστων ἡρώων τῆς πίστης καί τῆς πατρίδος ἔτρεξαν σάν τά ρυάκια στό μεγάλο ρέμμα καί ἔτσι ἔγινε τό '21 πού ἤθελε ὁ Θεός καί μᾶς ἔκανε λεύτερους.

Γι' αυτό, παιδιά μου, τέτοιες μέρες, πού γιορτάζετε τό σηκωμό τοῦ γένους, νά μνημονεύετε αὐτούς τούς ἥρωες πού θυσίασαν καί τή ζωή τους καί τό βιός τους γιά πίστη καί πατρίδα κι ἄφησαν τίς φαμίλιες τους γυμνές νά διακονεύουν. Καί τούτη τήν πίστη νά τή λογαριάζετε ὡς ἕνα τζιβαΐρι πού τό κρατᾶ ὁ ἄνθρωπος καί περπατεῖ καί φόβος εἶναι νά μήν τοῦ πέσει. Καί ἡ πατρίδα δέν εἶναι ἑνός οὔτε ὁλίγων ἀλλά τήν ἔχουμε ὅλοι μαζί, ὅτι ὅλοι μαζί τήν ἐλευτερώσαμε.

Ὦστε ἄν ἀμελήσετε τήν πίστιν ὅπου σᾶς παραδώσαμεν Ὀρθόδοξην Ἀνατολικήν καί σᾶς τήν κλέψουν, ἄν πέσετε στές παραλυσίες καί ἀφήσετε τά κάστρα ἀφύλακτα καί σᾶς τά πάρουν, οὔτε νά ζήσετε μπορεῖτε οὔτε νά πεθάνετε παρηγοριέστε, ὄτι θά βρεῖτε ἐκεῖ πού θά πᾶτε τούς γενναίγους πατέρες σας, τό Διάκο, τόν Ὑψηλάντη, τόν Κολοκοτρώνη, τό Δυσσέα, καί θά σᾶς ζητήσουν τά αἵματα πίσω πού χύθησαν γιά τήν ἐλευθερία τῆς πατρίδος. Καί καθώς τά αἵματα δέν γυρίζουν πλέον, θέ νά εἶστε καταδικασμένοι. Ὄθεν, ἀγαπητά μου Ἑλληνόπουλα, κάνετε τά καλά σας καί μή σκολάτε τίς μετάνοιες σας γιά τούτη τήν ἅγια πατρίδα, τηρᾶτε νά 'χετε τό  νοῦ καθαρό καί Ὀρθόδοξο καί τό σῶμα τυραννισμένο, γιά νά ἀντέχει τούς κόπους καί νά πηγαίνετε τοῦτες τίς μέρες στούς τάφους μας καί νά στοχάζεστε τά χρέη σας. Ὅτι ἐμεῖς ἀπό μέσ' ἀπ' αὐτούς τούς τάφους μας μιά μέρα θ' ἀναστηθοῦμε καί θά σᾶς κρίνουμε».

ἀπό Καλλιόπη