Έγραφε κάποτε ο πατήρ Αντώνιος Αλεβιζόπουλος:
«Η αληθινή αγάπη δεν κομματιάζεται. Δεν μπορεί κανείς να πει: αγαπώ αυτόν, αλλά δεν μπορώ να αγαπήσω τον άλλον, αγαπώ την ανθρωπότητα αλλά δεν μπορώ να αγαπήσω τον διπλανό μου, αγαπώ τον Θεό αλλά δεν αγαπώ τον άνθρωπο, αγαπώ τους ανθρώπους αλλά δεν αγαπώ τον Θεό!».[1]
«Η αληθινή αγάπη δεν κομματιάζεται. Δεν μπορεί κανείς να πει: αγαπώ αυτόν, αλλά δεν μπορώ να αγαπήσω τον άλλον, αγαπώ την ανθρωπότητα αλλά δεν μπορώ να αγαπήσω τον διπλανό μου, αγαπώ τον Θεό αλλά δεν αγαπώ τον άνθρωπο, αγαπώ τους ανθρώπους αλλά δεν αγαπώ τον Θεό!».[1]
Ιδού η σύγχυση που
επιδιώκει ο διάβολος: είναι μια σαλάτα με δεκάδες «αλλά», η οποία σερβιρίζεται
στον άνθρωπο, κι όταν πέσει στην παγίδα να τη φάει, νομίζει τελικά ότι αγαπάει,
αλλά ΔΕΝ.
Εύστοχος ο π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος σε αυτό που πολύ διακριτικά
υπονοούσε, ότι, δηλαδή, εγώ κι εσύ ως άνθρωποι, ισχυριζόμαστε ότι θέλουμε να
σώσουμε την ανθρωπότητα, τον πλανήτη ολόκληρο αν γίνεται, αλλά την ίδια στιγμή
δεν έχουμε τη διάθεση να αγαπήσουμε και να βοηθήσουμε τον διπλανό μας, τον πλησίον
μας, τον γείτονα μας.
Κι έτσι, λοιπόν, εγώ κι εσύ ως άνθρωποι, καταντήσαμε αστείοι και τραγελαφικοί, παραδεχόμενοι ο ένας προς τον άλλον ότι «εγώ αγαπώ την
ανθρωπότητα, αλλά δεν μπορώ να αγαπήσω τον διπλανό μου, εσένα!».
Κι αν ειλικρινώς ανησυχούμε για το μέλλον της σύνολης επί της Γης ανθρωπότητος, ας
έχουμε υπόψιν μας τα λόγια που είπε κάποτε ο πατήρ Δαμασκηνός: «Όταν παρακαλούμε τον Θεό για τον διπλανό μας, γινόμαστε παγκόσμιοι»[2]. Τάδε έφη ο τίμιος Γέροντας
Δαμασκηνός, «ο Παππούς των Μεγάρων», όπως τον ονόμασαν οι ντόπιοι.
Κ.Γ.Π. - Μάρτιος 2015
[1]
π. Αντωνίου Αλεβιζόπουλου, «Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΜΑΣ», Αθήνα 1994, σ. 561
